Aangezien wij ook in vakantie- en festivalmodus zitten, is het niet zo simpel om elke week weer een lijstje Plonsjes af te leveren. Toch willen we jullie graag op de hoogte houden van de laatste nieuwe muziek. Vandaar publiceren we vandaag een Plonsjes-deluxe. Hieronder vind je 42 nummers die onze redacteurs Tobias, Anton, Michelle, Jens, Matthias, Gilles en Thomas de voorbije maand op repeat hadden. We beseffen dat het veel liedjes in één keer zijn en dat er een heleboel onbekendere namen in dit lijstje staan, maar we beloven je dat het de beste manier is om op de hoogte te blijven én dat er voor ieder wat wils te vinden is tussen onze Plonsjes. Een praktische maar onvolledige playlist vind je trouwens hieronder.
1. Tyler, the Creator – I Ain’t Got Time
Met ‘Flower boy’ bracht het Odd Future-kopstuk zijn meest volwassen album tot nu toe uit, al betekent dat niet dat er geen plaats meer is voor speelsheid. ‘I ain’t got time’ is opgebouwd rond een onweerstaanbare accordeonbeat, die er meteen voor zorgt dat we ons ergens in een soort waanzinnig hiphopcircus wanen. (Tobias)
2. Bladee & Yung Lean – Gotham City
De Zweden Bladee en Yung Lean werken al sinds het begin van hun carrière vaak samen om hun unieke soort van “sad rap” de wereld in de sturen. Met ‘Gotham City’ leveren ze opnieuw een nummer af dat volledig binnen de verwachtingen ligt. De beat klinkt melodieus en melancholisch, maar dankzij de trapinvloeden bevat hij toch ook een actief kantje. De stemmen van beide rappers baden weer in de autotune, waardoor ze een soort afstandelijke droefheid bevatten. (Tobias)
Op ‘Vex’ klinkt Chelsea Wolfe meer dan ooit tevoren alsof ze aan het hoofd van een doom-metalband staat. Muzikaal slaat ze duidelijk een andere weg in dan op haar vorige albums, maar dankzij haar innemend stemgebruik bevat het nummer wel nog steeds dezelfde gotische sfeer die ook haar vroegere werk definieerde. De metalvibe van het nummer wordt naar het einde toe nog intenser benadrukt door de gaststem van Aaron Turner, bekend van bands als Isis en Old Man Gloom. (Tobias)
Ray Fuego geeft er helemaal niets om wat we van hem vinden, en dat maakt hij nog maar eens duidelijk door een nummer uit te brengen met de weinig subtiele titel ‘Kut’. Hij mag ook gerust op twee oren slapen want het is juist deze punkattitude die hem zo’n boeiend figuur maken. Op dit nieuwe nummer serveert de SMIB-rapper weer twee minuten aan onvervalste anarchistische lol. (Tobias)
5. Ben Frost – Threshold of Faith
Ben Frost liet weten dat hij vorige zomer met Steve Albini in de studio heeft gezeten en meer dan twee uur aan muziek heeft opgenomen. Met de ep ‘Threshold of faith’ geeft de IJslandse producer ons nu een eerste proevertje van deze studiosessies. Op het titelnummer laat Frost alvast weer horen waar hij goed in is. De eerste helft bestaat uit abstracte en mechanische geluiden die op de een of andere manier toch heel wat spanning laten horen. Tijdens de tweede helft weet er toch wat melodie en zelfs schoonheid door de geluidsbrij te breken en kunnen we ons alleen maar vol bewondering afvragen hoe Ben Frost er steeds weer in slaagt om ons zo mee te sleuren in zijn eerder ontoegankelijke geluidstapijten. (Tobias)
6. Yung Internet – Wat Ben Je Van Plan? Ft. Donnie
De muziek van Yung Internet komt doorgaans het best tot z’n recht rond 3 uur ’s nachts ergens in een donkere kroeg in de achterbuurten van een grootstad. Op ‘Wat ben je van plan?’ laat het trio echter een iets meer mainstream geluid horen en brengt het een leuk dansbaar nummertje uit. We hopen dat Yung Internet zijn typische geluid niet volledig verwaarloost, maar als losse single is dit zeker een aangename zomertrack. (Tobias)
Met iconische albums als ‘Jane doe’ op hun naam hoeft Converge zijn reputatie als legendarische hardcoreband al lang niet meer te bewijzen, en bovendien blijft ze kwaliteitsvolle muziek uitbrengen zonder ooit echt teleur te stellen. Ook op de twee nieuwe nummers die de groep onlangs online zwierde, wordt alles uit de kast gehaald hun muziek zo intens mogelijk te maken. Op ‘I can tell you about pain’ horen we furieuze hardcore zoals we die gewend zijn van Converge, maar het is op B-kant ‘Eve’ dat de band weet te verrassen. Het tempo ligt relatief laag, terwijl de song zeven minuten lang focust op het opbouwen van een spanningsboog die ons de hele tijd op het puntje van onze stoel houdt. (Tobias)
Tussen 2011 en 2014 bracht Kitty regelmatig mixtapes uit, maar daarna werd het grotendeels stil rond de rapster. Ze was het beu om over andermans beat te rappen en heeft van de tijd gebruik gemaakt om zelf met Ableton te leren werken en ook om ondertussen haar stem te verfijnen. Volgende maand kunnen we het resultaat beluisteren op haar debuutalbum ‘Miami Garden Club’, maar ondertussen deelde ze het titelnummer al als zoethoudertje. Het is duidelijk dat Kitty haar tijd goed benut heeft, want ‘Miami Garden Club’ is een subtiel en sensueel nummer dat ervoor zorgt dat we de dagen tot de release van het album al begin af te tellen. (Tobias)
9. 18+ – Drama (Babyfather meditation mix VIP)
Het duo 18+ uit Los Angeles bracht in 2016 hun tweede album ‘Collect’ uit op het Londense Houndstooth. Bijna exact een jaar na datum volgt een remixalbum op 7” vinyl met een gelimiteerde oplage. Gasten hierop zijn het enigmatische Babyfather en de dancehall-visionair Gaika. De edit van die eerste imponeert. Dean Blunt en zijn crew mengen hier de heerlijk lome, dub(step)-geïnspireerde Arca-samenwerking ‘Meditation’ met het epische en toch sobere ‘Drama’. Het resultaat wordt door Houndstooth terecht beschreven als “something like an early evening scene from south London”. (Anton)
10. Hitmakerchinx – Warning riddim
Het begint de goede kant op te gaan voor de New Yorkse producer Hitmakerchinx en bijgevolg ook voor het Brooklynse FDM (Flex Dance Music). Aan de overkant van de oceaan maakte FDM-scene samen met zijn daaraan verbonden flexin-dans al naam dankzij artikels van Boiler Room en Pitchfork. Daarnaast mocht Hitmakerchinx zelf al tijdens Rihanna’s Anti-tour als DJ en achtergronddanser optreden. Ook in Londen begint de populariteit toe te nemen voor de op dancehall gestoelde riddims – getuige daarvan zijn guestmixes van FDM-grootheden Uninamise en DJ Aaron op radiostations als Rinse FM en Radar Radio, naast boekingen voor sets van FDM-dj’s. De release van Hitmakerchinx’s ‘Shades & monsters: FDM classics’ op Night Slugs is de nieuwste stap vooruit van het genre. ‘Warning riddim’ maakt deel uit van de release en is dan ook een mooi voorbeeld van de FDM-stijl. Een r&b-melodie wordt op meesterlijke wijze gebonden aan de beukende dancehall-baslijnen en aangevuld met patois-vocalsamples. (Anton)
Nu grime voor de tweede keer de mainstream heeft bereikt, komt de drillmuziek uit de armere boroughs van de Engelse hoofdstad steeds meer naar de voorgrond in het Britse muzieklandschap. De Zuid-Londense crew 67 neemt daarbij het voortouw. De afgelopen twee jaar maakten ze naam met hun unieke mengeling van “Chiraq Drill, UK street slang and London road politics”. ‘Money spree’ staat op hun nieuwe release ‘The glorious twelfth’ en heeft een ongewoon melodische instrumental, die heerlijk botst met de monotone bars. (Anton)
12. Four Tet – Two thousand and seventeen
Elektronische duizendpoot Four Tet keert house even de rug toe en gaat terug naar zijn triphop-/downtemporoots, die topalbums als ‘Pause’ en ‘Rounds’ kenmerkten. Op ‘Two thousand and seventeen’ golft een esoterische santoor (hindoestaans snaarinstrument) melodie op een sobere ritme. De warmte die zijn baslijnen daarnaast veroorzaken, maken het geheel tot een nummer dat je instant doet wegsmelten. (Anton)
13. Ryuichi Sakamoto – Andata (Oneohtrix Point Never rework)
De legendarische, Japanse filmcomponist en synthpoppionier Ryuichi Sakamoto bracht begin dit jaar het experimentele, erg goed ontvangen ‘async’ uit. Het nummer ‘Andata’ wordt nu onder handen genomen door ambiente tovenaar Oneohtrix Point Never. Waar Sakamoto zijn talent voor soberheid liet horen in het origineel, is er een verfijnd evenwicht tussen een soms maximalistische aanpak en eenvoud in de versie van OPN. (Anton)
14. The Necessaries – Driving and talking at the same time
Met deze broodnodige heruitgave van het tweede album ‘Event horizon’ van The Necessaries, de band van avantgardistische cellist Arthur Russell, komt de wereld weer een stapje dichter bij de erkenning van het genie van Russell. Zijn unieke stem en excellente gitaar- en synthesizerspel maken van ‘Driving and Talking at the same time’ een must-hear. (Anton)
15. Illumination Boiz – _African warZONE
Sinds de release van de ‘Rudeboyz EP’ op het Londense Goon Club Allstars in 2015 is de populariteit van het Zuid-Afrikaans antwoord op techno, gqom, alleen maar toegenomen. Met hun duistere, hypnotische ritmes passen ze perfect in de meer percussie gerichte trend die de clubproducers van de Britse hoofstad volgen. Een veelgehoorde banger op de Londense radiogolven die nog geen release had gekregen, is ‘African warZONE’ van het collectief Illumination Boiz. Vlijmscherpe drums en grimmige vocalsamples vormen samen een ongemeen harde knaller. (Anton)
16. Tommy Kid x Axe Bahia – Beso en la boca (Aggromance bootleg)
Het Mexicaanse clubcollectief Naafi houden er een traditie van mixtapes op na. Op ‘Pirata’ brengen zij hun mashups en bootlegs van Westerse pop- en clubmuziek en Latijns-Amerikaanse volkse muziekgenres zoals Braziliaanse funk, reggeaton en cumbia. ‘Pirata 4’ bevat meer dan 30 nummers en is volledig gratis te downloaden. Een van de uitschieters op de compilatie is de bootleg van een Braziliaans nineties housenummer door de Patagoniër Aggromance. De heerlijk melige eurodance-synthesizer wordt perfect gechopt om het nummer die extra clubtouch te geven. De Missy Elliot-esque bars die er boven op zijn geplakt verzekeren dat je dit nummer in alle toekomstige Staycore-radioshows gaat horen. (Anton)
Het zijn hoogdagen voor de Parijse clubscène. Met dank aan de ‘Berité’-mixtapes van de invloedrijke Teki Latex en de toenemende populariteit van Rinse France, ontwikkelen jonge producers zoals Le Dom, Sylvere, Basile, Clubkelly hun eigen geluid. Zo ook Sunareth die eerder in het jaar al de zeer te smaken ep ‘Hyul’ dropte. Ook zijn outtakes van de release slingert hij online, zoals ‘IVI’ waarop Sunareth zijn typerende experimentele french housesound nog eens boven haalt. Deze mocht zeker ook op de ep staan. (Anton)
18. Suicideyear – Mosh mosh (Julie’s song)
De jonge producer uit New Orleans brengt op het Schotse LuckyMe zijn nieuwe ep ‘Hate songs’ uit. De trapinvloeden van labelgenoten S-type en Inkke zijn te horen maar hij toont ook zijn talent voor meer ambient werk. ‘Mosh mosh (Julie’s song)’ past perfect binnen het kader van deze ep. Met 808-bassen en de klokkenspelmelodie doet het terugdenken aan de ‘Secret palace EP’ van Inkke, al dooft het dan op een zachte manier uit. (Anton)
19. Strange Relations – Say you
Aanvankelijk doen de galmende vocals en uitgesproken baslijn van Strange Relations vermoeden dat ze regelmatig naar een plaat van Warpaint luisteren. De ritmewissels doen nog meer belletjes rinkelen en bevestigen hoogstwaarschijnlijk dat vermoeden. Uiteindelijk evolueert dit nummer naar een iets ruwere en minder gepolijste sound in de richting van Chastity Belt. (Michelle)
Het lijkt erop dat Rose op de aankomende plaat ‘Cage tropical’ met een zeer goed omschreven en specifiek geluid komt aanzetten, al is op de achtergrond haar verleden bij Dum Dum Girls en Vivian Girls wel nog te horen. Zowel de eerste single ‘Trouble’ als ‘Red museum’ refereren muzikaal heel sterk naar de 80’s en de vocals zullen fans van Cocteau Twins zeker bekoren. ‘Red museum’ wordt – toepasselijk – verpakt in een artsy fartsy videoclip. (Michelle)
21. Chad VanGaalen – Pine and clover
Man met gitaar zingt een lied en doet dat goed. (Michelle)
Van alle heerlijke nummers die op Lana Del Rey’s nieuwe album ‘Lust for life’ staan, ben ik momenteel het meest verslaafd aan ‘Cherry’. Het is een melancholische en trage song waarin de Amerikaanse laat zien hoe ze met haar stem een meeslepende storm kan veroorzaken die de kracht van een aardverschuiving heeft. De strijkers voelen hier uitzonderlijk gepast aan: ‘Cherry’ is larger than life en lijkt de emoties van een hele film in welgeteld 180 seconden te kunnen samenvatten. Ondanks die overdosis drama, weet Lana er geregeld nog een speelse “bitch” tussen te gooien, een welgekomen luchtige noot in één van haar meest oprecht klinkende nummers totnogtoe. (Thomas)
Heel veel is er al geschreven over de video van ‘Boys’, waarin Charli XCX de stereotiepen omdraait en (een reeks bekende) mannen laat opdraven om als lustobjecten banale taken uit te voeren. Het nummer op zich is echter even memorabel en verdient hier aldus een dikke shout-out. Als ‘Vroom vroom’ nog halsbrekende avant-garde was en ‘Number 1 angel’ grossierde in geïntoxiceerde party-pop dan betekent ‘Boys’ een terugkeer naar veiligere oorden, weliswaar met de verfijning en kwinkslagen die ze onderweg opgedaan heeft. (Thomas)
De Brooklyn-based Iraanse multi-instrumentaliste Sadaf mag je gerust bestempelen als een van de meest interessante nieuwkomers van 2017. Na een experimentele video-mixtape maakt ze zich klaar voor de release van haar debuut-ep. Eerste single ‘Let it burn’ stond eerder in de Plonsjes, tweede single ‘THINGY’ haalt een gelijkaardig duizelingwekkend niveau. Over nerveuze electronica, desoriënterende samples en dissonante vioolklanken zingt de muzikante afwisselend koeltjes en hysterisch over honey en money. Af en toe botst ze daarbij per ongeluk op schoonheid, maar bovenal levert ze doelbewuste en efficiënte chaos en onrust. Misschien stelt die het huidige politieke klimaat voor of misschien is het echt wel de bedoeling om je linker- en rechterhersenhelft even van plaats te verwisselen. Hoe dan ook: indrukwekkend. Voor fans van Inga Copeland en Klein. (Thomas)
Als Corbin (vroeger bekend als Spooky Black) in zijn begindagen nog zacht en relatief ongeschonden klonk, dan snijdt hij met z’n nieuwe materiaal pas echt diep. Het jonge alt-r&b-Soundcloud-fenomeen heeft qua delivery één en ander geleerd van King Krule en kan zijn gepijnigd geschreeuw meestal maar zelden verbergen. Op ‘ICE BOY’ schudt Corbin de Yung Lean-vergelijkingen definitief van zich af met onmiskenbaar oprechte emoties – schrik niet als deze jongen het de komende maanden nog ver schopt. (Thomas)
26. Oxhy – Beckoned towards nowhere (i couldnt hear singing from that hilltop)
De Berlijnse producer Oxhy begeeft zich al een tijdje op vooruitstrevende (Quantum Natives, AQNB) en toonaangevende (Endgame’s ‘Precious metals’-show, Yves Tumors ‘Serpent music‘) hotspots voor postclubmuziek en ander ruimdenkend lawaai. Voor het concept Country Music maakte Oxhy deze maand een acht minutend durende soundscape rond de periferie, het lang getitelde resultaat toont andermaal de rijzende ster van deze mysterieuze artiest. Van prachtige ijle ambient, over verontrustende post-gabber naar tropische electro-psychedelica à la Elysia Crampton en Why Be: deze gemaskerde muzikant kan het allemaal. (Thomas)
Tegenwoordig lijkt niet elke artiest die Captured Tracks lanceert nog bestemd voor indie-stardom. Dat is nochtans wel iets dat ik hun laatste nieuwe signee Lina Tullgren toewens op basis van haar nieuwe nummer ‘Asktell’. De singer-songwriter toont daarop eerder uit te blinken in subtiliteit dan in spektakel: de gitaren hier zijn net scherp genoeg en lijken toe te werken naar een climax, maar worden uiteindelijk altijd net getemperd, terwijl de vocals even makkelijk van spannend en ruw naar hoog en lief gaan. Zo speelt Tullgren in haar nummer precies het spel van vraag en antwoord uit, al blijft ze dat laatste uiteindelijk wel schuldig. (Thomas)
Het alternatieve techno-, house- en vage-experimentele-toestanden-label Opal Tapes (Karen Gwyer, Xosar, Shapednoise, etc.) heeft een sublabel, Beatrice & Annie, opgericht, omdat de huidige catalogus nog niet divers en obscuur genoeg was (voel de ironie). De inwijding door The Newcomer is er één in uitzonderlijke stijl. ‘FUGUE’ is een nummer dat met klassieke instrumentatie begint als een random Dean Blunt-loosie, maar dan in de helft de verhakkelde klanken nog wat meer alle kanten op doet springen dankzij algoritmische computer-stijl synths, een beetje à la Lorenzo Senni of Oneohtrix Point Never. Dit is gekke muziek inderdaad, maar uiteindelijk, denk ik, ook verrassend toegankelijke muziek. (Thomas)
Dat brengt me naadloos bij ‘Virtual-E’, een nummer uit de recent verschenen ep ‘Amarcord’, uitgebracht door Opal Tapes-alumnus OOBE. Voor z’n nieuwe release tekende de Italiaan Yari Malaspina bij Blueberry Records, het label van FaltyDL dat eerder Elysia Cramptons debuut releasete. Gemanaget door het team van Club To Club, het toonaangevende Italiaanse festival, maakt de producer op z’n nieuw werk furore met dreigende, melancholische rave. Die maait me in combinatie met heerlijke, potsierlijke gitaar-machismo helemaal van m’n sokken met zijn pulserende, doch doffe sound, terwijl die sluimerende vocal sample me dan weer een geslaagde witch house-y gevoel bezorgt. (Thomas)
Nog meer Italiaanse electronica in deze Plonsjes-deluxe, wie had dat gedacht. Mana is het nieuwe alter ego van Vaghe Stelle, die zijn management met OOBE deelt en eerder al materiaal uitbracht op Nicolas Jaars label Other People en Aïsha Devi’s label Danse Noire. Zijn nieuwe naam gaat gepaard met een nieuw en groter label: Hyperdub. De drumloze sound van deze producer zal hem vast vergelijkingen opleveren met Lorenzo Senni (geen wonder dat de twee samen in de groep One Circle zitten), al heerst hier ook sterk mysterie en zelfs ingetogenheid tussen postdigitale ambient en trapdrums. (Thomas)
31. Pardoner – Uncontrollable salvation
Bovenstaande arty farty muziek doorspoelen kan met Pardoner, een gloednieuwe band op het roster van Father/Daughter Records (je wel bekend van Sports, Vagabon of Diet Cig). De groepsleden raakten bevriend door een gezamenlijke liefde voor Yo La Tengo, terwijl verder referenties naar Dinosaur Jr. en Sonic Youth alomtegenwoordig zijn. Dan kan je ergens wel inschatten wat deze ‘Uncontrollable salvation’ zo goed doet: rocken zoals weinig andere nummers in dit lijstje. Dat met een stevige punkattitude, de nodige dosis nonchalance en een catchy refrein waarop wij binnenkort maar al te graag live staan te springen. (Thomas)
Het zou wel eens snel kunnen gaan voor de Portland-rapper Aminé. Na het succes van ‘Caroline’ heeft de kleurrijke artiest een plaat gemaakt vol hitjes en met een indrukwekkende reeks producers in de credits (zelfs Disclosure), alsook features van onder meer Girlpool en Offset. ‘Spice girl’ mag voor mij de radiogolven binnenkort wel domineren met al zijn onsubtiele verwijzingen naar de meidengroep uit de nineties. In navolging van ‘Mask off’, ‘Portland’ en ‘Tunnel vision’ heeft deze song alvast hét hitinstrument van het moment: een fluit. Aminé springt er echter heel wat vrolijker mee om dan zijn concullega’s en tovert met zijn sympathieke hiphop vast een lach op je gezicht. (Thomas)
Met nog maar twee singles uit, is Club Night nu al een band die zwaar in de gaten wordt gehouden. De groep is net als Strange Relations (zie boven) een veelbelovende nieuwkomer bij Tiny Engines. De eerste ep van de band zal ‘Hell ya’ heten en beschrijft, afgaande op die twee liedjes, alvast perfect de sound van de groep. Onder het motto “overdaad schaadt niet” maakt het gezelschap uit Oakland muziek met een kleine artistieke toets die op alle vlakken all-in gaat. Instrumenten en vocals gaan op ‘Well’ stevig over de rooie, terwijl Club Night verbazingwekkend veel catchiness onder die omstandigheden weet te behouden. Vermoeiende muziek, maar ze geeft o zo veel voldoening. (Thomas)
34. Lomelda – Interstate vision
Lomelda is de nieuwste smaak uit de Double Double Whammy-snoepdoos. Met ‘Interstate vision’ en ‘Out there‘ lanceerde ze deze maand twee singles die het thema van haar aanstormende album in de verf zetten: onderweg zijn, zowel fysiek als emotioneel. Op ‘Interstate vision’ worden we het nadrukkelijkst met de oren op de simpele kracht en veelzijdigheid van haar stem en melodieën gedrukt. (Jens)
35. Florist – What I wanted to hold
Ook op Double Double Whammy, maar al iets langer te vinden in allerhande luisterlijsten: Florist. ‘What I wanted to hold’ is nieuw, typisch melancholisch, vaag refererend naar The Velvet Underground en absoluut het ontroerendste dat ooit uit de pen van Emily Sprague is gekropen (Jens).
36. Phoebe Bridgers – Motion sickness
Phoebe Bridgers is waarschijnlijk de meest popgerichte uiting van heel de post-country, post-americana scene, maar wat een song. Wat een song. (Jens)
Soms kan je tussen de regendruppels door zonder één nat haar naar huis huppelen. ‘Scurried’ van Wilt is dan waarschijnlijk je soundtrack. (Jens)
Het is wroeten in de ondergrond van ‘All rolled up’, waar allerhande instrumenten en melodieën langzaam maar zeker het oppervlak bereiken. Wie zich lang genoeg rustig houdt bij een tocht die schijnbaar nergens heen gaat, wordt beloond. (Jens)
39. Art Feynman – Can’t stand it
Dichter bij bongo’s en alles wat in de familie van ragga, reggae, raggareggae en dergelijke zit komt mijn muzieksmaak niet. (Jens)
Geen idee wat er gezongen wordt (er is ook een YouTube-clip met ondertiteling) maar het belangrijkste van het nummer snap ik wel: de melodie. (Jens)
Lil Peep toert door Europa en dat zullen we geweten hebben. Ook ons landje bleef niet gespaard. Naast onze vol getatoeëerde antiheld spelen daarom ook het Gentse Belfort, het Gravensteen en een Brussels café een hoofdrol in deze videoclip. Welcome to the brightside! (Matthias)
42. BADBADNOTGOOD – To You (Andy Shauf cover)
Is Late Night Tales het fijnste compilatie-concept van dit decennium? Zowat elke relevante alternative artiest – elk in z’n eigen muzikale hoekje – mocht de serie al cureren (van Nils Frahm over Air tot Arctic Monkeys en MGMT), en het chill out-gerichte platform voegde daar net een boeiende naam aan toe. Badbadnotgood kreeg namelijk de 46ste carte blanche, en stelde een eigenzinnig en verrassend gevarieerd allegaartje samen. Een acht jaar oude Thundercat-track nestelt zich netjes naast diverse soulclassics, exotica en ethnische grooves, terwijl ook ambient (Boards Of Canada) én The Beach Boys hun deel kregen. Op elk van de songs sluimert een lichte edit van het Canadese viertal door – eigenlijk maar logisch dat de vingers jeukten om er toch iéts extra mee te doen en het mixtape-idee te ontstijgen. Eén nummer komt ook van BBNG zelf, en dat lijkt meteen het beste visitekaartje: de versie die ze van Andy Shauf zijn ‘To you’ bijeen goochelden: exclusive maar vooral een mooi staaltje van hun uiteenlopend jazzkunnen. (Gilles)
Foto’s van Lana Del Rey, Charli XCX en Lil Peep