Dankzij deze platen en playlist overleven onze redacteurs de blokperiode

door Indiestyle

Ook deze blok delen een aantal van onze blokkende redacteurs de platen die hun studeerprestaties bevorderen. Frederik, Gilles, Geerhard en Thomas schreven deze keer stukjes, check ook de tips die we de twee voorbije blokperiodes meegaven. Voor extra leerpret hebben we bovendien een uitgebreide blokplaylist samengesteld op Spotify. Duik daar helemaal onderaan in.

blokplaat

Geerhard Verbeelen:  De debuutplaat van Jon Hopkins uit 1991 werd dit jaar voor het eerst op vinyl uitgegeven, waardoor ze nog meer tot haar recht komt als rustbrenger in stresserende tijden. ‘Opalescent’ is veel minder opzwepend dan de rest van Hopkins’ werk en wordt door critici veelal aanzien als een van zijn mindere platen. Akkoord, de muziek klinkt niet altijd even gesofisticeerd, maar vanwege de simpelheid die erin vervat zit, is dit album voor mij de ideale blokplaat. ‘Oplascent’ zit vol met subtiele natuurgeluiden als het briezen van de wind of het golven van de oceaan. De zachte, minimalistische ambientklanktapijten zijn de perfecte bondgenoten ten tijde van sociaal isolement. Toch is de blok niet alleen een periode van rust en stilte. Wanneer ik even weg wil van de stress, smijt ik toch al eens graag de debuutplaat ‘Minor threat’ van de gelijknamige band op. Jezelf een dik halfuur laten wegblazen door stevige no-nonsense punk, het is de perfecte uitlaatklep voor al je frustraties.

Frederik Jacobs: Rond de eeuwwisseling zette Sonic Youth de deur op een kier voor een meer gemoedelijke insteek in hun noisy muziek. Je merkte het al op ‘A thousand leaves’ en ‘Murray Street’, maar met ‘Sonic nurse’ leverden Thurston Moore en co pas echt een gemoedelijk meesterwerk af. Wat maakt het nu zo’n perfecte blokplaat? Opener ‘Pattern recognition’ is een heerlijke rocksong die lichtjes overstuur klinkt, perfect aangezien de juiste drive vinden aan het begin van je blokdag belangrijker is dan je kunnen concentreren. Na zes minuten ben je wakker geschud en wordt het tijd voor gezellige en minder afleidende songs. De doffe drums, de geniale gitaarlijntjes en het zoete stemgeluid van Moore in ‘Unmade bed’ brengen je in een relaxte studiesfeer die enkel tijdens ‘Kim Gordon and the Arthur Doyle hand cream’ even onderbroken wordt. Voor de rest is het album erg repetitief en bij momenten zelfs trippy; de ideale middelen om in een aangename studietrance terecht te komen. Met ‘I love you golden blue’ staat er bovendien een van de mooiste liefdesnummers aller tijden op ‘Sonic nurse’.

Daarnaast bestaan er weinig betere muziekstijlen voor tijdens het studeren dan instrumentale jazz. Wanneer de jazz echter te smooth is, ontstaat het gevaar dat je de muziek langs je heen laat glijden terwijl je je focust op je leerstof; en dan kan je evengoed geen muziek opzetten. Nee, muziek moet niet naar de achtergrond verdreven worden, het moet worden ingezet in een samenspel met de woorden die je tracht op te slaan in je geheugen. Met je voet meetikkend gedijen de grote lijnen van het hoofdstuk op het ritme van de repetitieve drums, terwijl de trompetuitspattingen de uitzonderingen belichamen. ‘Bitches brew’ van Miles Davis vindt perfect de balans tussen een studieflow en experimentele uitspattingen die niet storen maar net stimuleren. Davis trommelde niet voor niets een spectaculaire sterrencast aan muzikanten op. Muziek luisteren + studeren voor gevorderden.

Thomas Konings: Geen idee of deze mix nu de beste of de slechtste soundtrack bij het blokken is. Waarschijnlijk eerder het laatste, maar toch zet ik hem best vaak op. Reden? De overdreven maten van energie en levensvreugde die Danny L Harle hier geeft als tegengif voor al het blokleed. In 27 minuten tijd overtuigt de PC Music-nerd zelfs de grootste snob om de term “guilty pleasures” te bannen met een tracklist die gaat van faux klassiek tot nog foutere eurodance, maar steevast nieuw, fris en extreem leuk klinkt. Alle nightcore en schreeuwerige trance flitsen zo snel voorbij, dat je in de slipstream van die botsautomuziek goed gemutst een onevenaarbaar ppu (n.v.d.r.: pagina’s per uur) kan halen.

Gilles Dierickx: Als het aankomt op blokmuziek heb ik al veel geprobeerd, en telkens mogen concluderen dat electronica toch nog altijd het beste werkt om alle afleiding te verbannen, zeker als die wat minimalistische trekjes heeft. Adriaan van Oaktree – ook zijn creaties zijn eigenlijk ideaal in studeerverband – leerde mij onlangs ‘Messier objects’ van The Notwist kennen: een klein uurtje aan zachte composities vol verknipte synthlijntjes, knisperende samples, een occasionele gitaartokkel en een losse vocal. Quasi allemaal beatloos (op wat exotische percussie na) én ongetiteld. Helemaal handig om je op de kern te kunnen focussen: ’t gaat puur om de muziek – soms heb je bijna niet door dat er een nieuw nummer begint.

Hier onze ultieme blokplaylist: