De impact van een inslaande bom is niet minder groot wanneer je ze hoort aankomen. Na weken onzekerheid maar vooral de vrees dat het zo ver zou komen, nam de Nationale Veiligheidsraad vandaag de beslissing om alle massabijeenkomsten, waaronder zomerfestivals, tot eind augustus te verbieden. Voorlopig is er nog onduidelijkheid over wat als massa-evenement wordt beschouwd, maar er zullen deze zomer bitter weinig festivalweides opgebouwd worden.
Dat is natuurlijk een logische, begrijpelijke en verdedigbare beslissing. Zelfs indien de Veiligheidsraad de beslissing niet zelf had genomen, zouden vele festivals zich genoodzaakt zien om er zelf de stekker uit te trekken aangezien het merendeel van de uit het buitenland afkomstige line-up niet naar België zou kunnen reizen. Hele tournees worden momenteel uitgesteld, en ook enkele grotere festivals hebben hun timing al verplaatst naar het najaar. Het legt extra druk op de najaarsfestivals die dan sowieso zouden plaatsvinden. We dreigen zo in een oververzadigde bubbel te geraken waarbij festivals en concerten elkaar versmachten, als jonge bomen die om ter snelst de ruimte in het open plekje van het bos willen innemen.
Dat zijn zorgen voor later. Eerst moeten we de komende maanden nog uitzitten. Artiesten die dit voorjaar een album of tournee gepland hadden, zijn hun momentum kwijt. Er zijn nobele initiatieven om meer Belgische muziek te luisteren, maar dat compenseert lang niet de letterlijk broodnodige inkomsten uit verkochte albums merchandise en concerttickets. Het is een streep door de rekening van muzikanten, technisch personeel, zalen, labels en alle aanverwante sectoren, van evenementen tot fotografen en schrijvers. De livesector hengelt ondertussen naar steunmaatregelen voor alle betrokken partijen. We moeten ons ook geen illusies maken: ook volgend jaar zal deze crisis zich nog laten voelen in het aanbod, en heel wat organisaties, bands, freelancers dreigen een andere broodwinning te moeten zoeken.
Ondertussen duiken her en der livestreams op van ‘quarantainesessies’. Elke dag brengt iemand wel een nummer uit geïnspireerd door de lockdown, het ene al matiger dan het ander. Meteen valt op waarom een professionele omkadering zo belangrijk is. Het zijn toastjes, maar het hoofdgerecht is nog lang niet in zicht. Ik beloof de komende weken mee na te denken over een beter alternatief, wanneer ik niet aan het balen ben omdat ik The Strokes ook deze zomer niet zal zien.
Ons scherm zal deze zomer vreemd genoeg de headliner van de zomerfestivals worden. Hoe ergerlijk ik het ook vind wanneer mensen een concert volledig volgen via het scherm van hun smartphone, zal ik er de komende maanden van afhankelijk zijn om een vorm van livemuziek mee te pikken. Het is moeilijk om daar niet cynisch van te worden, al staat nu al vast dat de eerstvolgende festivalzomer de mooiste ooit wordt.