Muziek en visuele ervaringen gaan heel vaak in hand. Denk maar aan de videoclips die soms even legendarisch worden als het nummer zelf, of visuals op concerten die de live-ervaring nog net dat tikkeltje unieker maakt. Omgekeerd maakt film al te graag gebruik van muziek om de kijker een bepaalde emotie te suggereren of om een bepaalde sfeer te creëren. Dit zijn volgens mij de soundtracks die daar in 2017 het best in geslaagd zijn.
Selectie gebaseerd op Belgische premièredatum.
‘La forêt’ – Etienne Forget
In de Franse tv-serie ‘La forêt’ verdwijnt een zestienjarig meisje spoorloos, om enkele dagen later gewurgd teruggevonden te worden in de uitgestrekte bossen. De kleine gemeenschap is diep gechoqueerd en als de dochter van de politieagente verdwijnt, moeten er oude wonden opengehaald worden die misschien wel omzwachteld maar nog niet genezen waren. Die haast ondraaglijke graad mysterie en de groeiende wanhoop worden meesterlijk vervat in de soundtrack van Etienne Forget. De score is even veelzijdig als de emoties die in de serie voorkomen – geloof me, dat zijn er veel. Sommige nummers (‘Le soleil du matin’) herinneren door de glooiende pianonoten aan het wonder van de IJslandse filmmuziek, Jóhan Jóhansson. Die sfeer is in de verste verte niet te bespeuren in spannende nummers als ‘La traque pt.1’ en ‘Quelqu’un du village’, waarin de onrustige synths en opgejaagde beats steevast vergezeld worden door een sluimerende ambient. Die twee gezichten van de soundtrack culmineren in main theme ‘Disparues’, waarin Forget als geen ander de constante tweestrijd tussen hoop en wanhoop weet vast te leggen.
‘La forêt’ was te zien op Canvas, de soundtrack is te beluisteren op Spotify.
‘Rabot’ – Stijn Ylode De Gezelle
De Gentse filmmaakster Christina Vandekerckhove loodst haar kijkers binnen in de sociale woontorens van het Rabot en laat ze er pas negentig minuten later weer uit. Het mistroostige gebouw huisvest honderden mensen met evenveel verschillende achtergronden en verhalen, al hebben ze één ding gemeen: ze moeten verhuizen. De toren zou binnenkort de sloopkogel ontmoeten, wat Christina op het idee bracht de laatste momenten in de lange, claustrofobische gangen en droevige woonkamers vast te leggen. ‘Rabot’ is een sociale documentaire, maar naturalistisch is de stijl allesbehalve. Met originele camerahoeken, bijzondere kleuren en een intense kadrering legt Christina een grote aandacht voor het esthetische aan de dag. Die visie komt tot uiting in de soundtrack: Stijn Ylode De Gezelle (Madensuyu) trekt de gesloopte muren als het ware weer op met zijn krakende, schurende klanktapijten. Op het einde (spoiler) verschijnt het voltallige Madensuyu om de akelig lege appartementen met snelle, zware drums weer voor een laatste keer op te vullen – een scène die perfect symbool kan staan voor de ultieme symbiose tussen beeld en klank.
‘Rabot’ ging in première op het Film Fest Gent en komt in januari in de zalen.
‘Alex’ – Jon Ekstrand & Carl Johan Sevedag
De Zweedse misdaadserie ‘Alex’ toont de gelijknamige politieagent die niet altijd even zuiver op de graat is. Zijn connecties in de onderwereld zijn eindeloos, want welke crimineel wil nu niet op goede voet staan met een corrupte flik? Wanneer Alex beslist het rechte pad te beginnen volgen, komt daar niet altijd even vreedzaam protest op. De vuile serie met een genadeloos tempo wordt vergezeld van een even vuile soundtrack, gemaakt door Jon Ekstrand en Carl Johan Sevedag. Bij de luide, harde electronica zien we bijna lijnen witte sneeuw in opengesperde neusgaten verdwijnen. Bovendien werken Ekstrand en Sevedag met climaxen, wat bijzonder is voor een soundtrack. Die wil normaal gezien eerder één worden met het behangpapier, terwijl de soundtrack van Alex met een groot gebaar de spotlight op zichzelf richt. De productie werd met opzet grof gehouden, zodat de visuele ruwheid evenzeer tot uiting komt in de audio. Ekstrand heeft trouwens de rest van het jaar niet stil gezeten: hij verzorgde de score voor de sci-fiprent ‘Life’ met Jake Gyllenhaal in de hoofdrol en verschijnt ook met een vette danceschijf op de Palme d’Or-winnaar ‘The square’ van Ruben Östlund.
‘Alex’ is te bekijken op lumiereseries.com en de soundtrack te beluisteren op Spotify.
‘T2: Trainspotting’ – Various artists
De originele ‘Trainspotting’ (1996) veroordeelde filmliefhebbers met ‘Lust for life’ (Iggy Pop) en ‘Born slippy’ (Underworld) tot levenslange en onlosmakelijke associaties. Hoewel sommigen – vooral fervente liefhebbers van het eerste uur – zich afvroegen of de originele versie ooit nog geëvenaard kon worden, zal het bij ‘T2’ zeker niet aan de soundtrack gelegen hebben. Behalve vaandeldragers van het rockgenre zoals The Clash, Queen (‘Radio ga ga’) en Blondie komen ook minder bekende artiesten aan bod, zoals Fat White Family en The Rubberbandits. Het grootste aandeel in de soundtrack is echter toch voorbehouden voor de Schotse hiphoppers van Young Fathers, die onder andere nummers aanbrachten van hun laatste album ‘White men are black men too’.
De soundtrack van ‘T2’ is te beluisteren via Spotify.
‘Call me by your name’ – Various artists
De coming of age-film ‘Call me by your name’ van de Italiaanse regisseur Guadagnino gooide hoge ogen op het Film Fest Gent afgelopen oktober. Of, beter gezegd, natte ogen, want het publiek was na de voorstelling steevast met verstomming geslagen. De film speelt zich af in de Italiaanse zomer van 1983, waarin een tienerjongen zijn ontluikende seksualiteit ontdekt met de assistent van zijn vader. Fun fact over de soundtrack: die telt heel wat nummers die gereleaset zijn in datzelfde jaar 1983, waaronder ‘Lady lady lady’ van Giorgio Moroder en ‘Paris latino’ van Bandolero. Die frivole sfeer van de jaren 80 wordt naadloos aangevuld door de typerende pianocomposities van filmmuziekgenie Ryuichi Sakamoto (‘The revenant’), die vorig jaar nog de Lifetime Achievement Award in de wacht sleepte op Film Fest Gent. Verder maakt Sufjan Stevens eveneens zijn opwachting – met zijn knuffelige stem geeft hij een hedendaagse toets aan de score.
‘Call me by your name’ ging in première op Film Fest Gent en komt in februari in de zalen. De soundtrack is te beluisteren op Spotify.
‘Life is strange: Before the storm’ – Daughter
‘Stranger Things 2’ – Kyle Dixon & Michael Stein
Sinds vorig jaar heb ik het nog steeds niet aangedurfd om effectief te kijken naar de mysterieuze Netflix-topper Stranger Things, al is er intussen een tweede seizoen bijgekomen. Wat verder nog onveranderd is gebleven, buiten mijn lafheid wat betreft enge fictie, is mijn bewondering voor de muziek van Kyle Dixon en Michael Stein. De twee leden van S U R V I V E voorzagen seizoen 1 van een sinister synthgeluid, en dat is nu niet anders. De jaren-80-sfeer van de serie wordt perfect gevat in de zware, duistere electrogolven. Sterke songs als ‘Presumptuous’ en ‘Looking for a way out’ blijven geïsoleerd probleemloos overeind, terwijl andere de sfeer zodanig weten te vertegenwoordigen dat ze de ontbrekende beelden (denk ik) gewoon via je oor je brein binnensmokkelen. Voorbeelden daarvan zijn het angstaanjagende ‘In the woods’ en ‘Digging’, en wanneer Spotify dan ook nog eens gekke dingen begint te doen, check ik toch nog voor de zekerheid eens de sleutel op de voordeur.
‘Stranger Things 2’ is te bekijken op Netflix en de soundtrack te beluisteren op Spotify. Dixon en Stein komen op 5 april hun vreemdste dingen voorstellen in de AB.