Met een affiche dat de powerpuff girls van de popmuziek bovenaan de tabellen heeft staan, indiedarlings alom en een stevige portie gitaren, bood Primavera Sound weer voor iedereen wat wils afgelopen week(end). Het aan de zee gelegen festival bleek weer maar eens een broeihaard te zijn voor fantastische optredens. Dit waren volgens ons de highlights van het festival. Foto’s genomen door Sergio Albert, Eric Pamies, Clara Orozco, Sharon López, Gisela Jané en Henry Redcliffe, verkregen via Primavera Sound.
Beach House
De band vatte hun intieme set woensdag in de Barcelonese concertzaal Razzmatazz met een valse start aan en dienden tot twee keer toe ‘Levitation’ terug te starten. De dreampop vets hadden schijnbaar wat moeite, al leek hun diesel-motor snel te pruttelen. Victoria Legrand en co pikten uit quasi ieder album wel een nummertje uit. En creëerden, zoals we bijna van ze verwachten, een zeer mystieke sfeer rond hun songs die sublime wijze werden gebracht. Na ieder nummer leek het publiek steeds een beetje luider te applaudiseren. Hoogtepuntjes? Het breekbare ‘PPP’ en ‘Myth’, het psychedelische ‘Lemon glow’ en uiteraard het afsluitende luikje ‘Saltwater’, ‘Space song’ en ‘Over and over’.
Chappell Roan
Haar rise to fame is er eentje die al een stuk op zich zou kunnen verdienen. Komende zomer duikt de popprinses op verschillende festivals op – en dat steevast helemaal bovenaan de affiches. Het doet de vraag rijzen of de Amerikaanse die verwachtingen ook kan inlossen. Op die vraag kun je na haar headlineshow op Primavera Sound alleszins volmondig “ja” op antwoorden. Roan liep over catwalk heen alsof ze nooit iets anders heeft gedaan. Kroop, stoof, danste en zwierde zich volledig op het podium. Haar stage design was een prachtig uitgewerkt kasteel waarop ze sporadisch op te vinden was, inclusief feeërieke visuals waar vliegende cartoon draakjes op te zien waeeb. Eens in het hoogste torentje, dan weer helemaal onderaan tijdens de ballad ‘Coffee’. Chappell Roan was everywhere.
Chappell Roan door Clara Orozco
Het veld stond dan tot op de rim gevuld voor de excentrieke popster. Bovendien was het gros keurig uitgedost in cowboy boots, roze verenboa of zelfgemaakte merch. Het publiek at uit haar hand – en daar had ze niet per se écht haar grote hits voor nodig. Hoewel ‘Super graphic ultra modern girl’ en ‘Femininomenom’ vooraan in haar set zaten, was Roans volledige set een rollercoaster van knappe, gevatte popsongs al dan niet voorzien met het nodige kruit. Roan coverde zo bijvoorbeeld Heart’s ‘Barracuda’ – dat zo zelfs wat glam metalgitaarstroken had bij gekregen.
In het laatste halfuur strooide Roan met hits. En het publiek ging plat op de buik. ‘HOT TO GO!’ werd triomfantelijk mee gedanst. ‘The giver’ werd prima mee gedeeld en drieluik ‘Good luck, babe!’, ‘My kink is karma’ en ‘Pink pony club’ vormden de uiteindelijke kersen op de taart. Douze points. Haal je cowboy boots maar al van stal, want ze zullen uitgekuist moeten zijn tegen dat miss Roan naar Pukkelpop zal afzakken.
Charli xcx & Troye Sivan: SWEAT
Net zoals fans in het roze waren uitgedost voor het concert van Chappell Roan (of vele fans in glitterpak voor Sabrina Carpenter), zo was dat ook het geval voor het concert van het tweetal. Of toch, vooral voor Charli. Het gekende ‘Brat’-groen viel niet te negeren op de gronden van het festival – evenals de veel in elkaar gelfanste t-shirts, vlaggen, petjes etc. Charli is een graag geziene gast in Barcelona, en omgekeerd gaat dat ook op. Het is namelijk de derde keer in vier edities dat de Britse op podium staat – ditmaal als absolute headliner met partner in crime Troye Sivan.
Charli xcx & Troye Sivan door Henry Redcliffe
De twee hebben naam en faam gemaakt afgelopen winter door hun Noord-Amerikaanse sweaty trektocht. De show werd berucht en de populariteit van, vooral xcx, kreeg een enorme boost. Als een ware victory lap, bij het begin van de avond al iets nuchterder dan later, wisselden de twee elkaar naadloos af. Xcx tapte voornamelijk uit highlights van ‘Brat’ en het remixalbum. Sivan deed dan weer beroep op de beste en grootste songs uit zijn carrière zoals ‘My my my!’, ‘Dance to this’ en ‘Bloom’.
De weelderige dance-pop van Sivan bracht daarbij een mooi contrast met de hevige shots pop van xcx.
Fontaines D.C.
Her en der werd doorheen het weekend stilgestaan bij de aangaande oorlog in Gaza. Het festival liet zelf, voor het tweede jaar op rij, een kunstinstallatie plaatsen bij de ingang van het festival. Vorig jaar kon je door ‘een spiegel’ kijken naar oorlogsgebieden. Dit jaar was er een soort geluidstunnel geplaatst waar je als bezoeker heel even hoe hard shelling klinkt.
Op het podium was er echter geen enkele band die het nog uitgesprokener deed dan Grian Chatten en co. ‘I love you’ uit het bejubelde ‘Skinty fia’ is sowieso een erg beladen nummer. Nu projecteerde de band in het tweede deel van het nummer de Palestijnse vlag op de mainstage af met op de videomuren aan beide kanten: “Israel is comitting genocide. Use your voice“. Een boodschap die bij ons kippenvel bezorgde nadat het onder luid gejoel en applaus onthaald werd.
Fontaines D.C door Eric Pamies
Elders bracht de band voornamelijk songs uit hun nieuwste plaat ‘Romance’. ‘Starbuster’, dat hun set eindigde, zette het publiek nog een laatste keer in lichterlaaie. Al moesten ‘oldies‘ ‘Boys in the better land’ en ‘Big’ absoluut niet onder doen voor nieuwere tracks als ‘Favourite’ en ‘In the modern world’ niet onderdoen.
LCD Soundsystem
Naast de drie popprinsessen stonden James Murphy en co ook bovenaan de affiche. “We staan hier al sinds 2003 en blijven graag naar het festival terug komen“, verklaarde Murphy naar enkele songs. Gelijk heeft hij. Veel nieuws onder de zon zat er niet per se verwerkt in hun set. De band vatte, na de massage uitstroom van Chappell Roan-fans, om een uur of één ‘s nachts hun set aan met ‘Oh baby’, een klassieker in wording? Alhoewel. ‘X-ray specs’, de voorbode van naar ‘t schijnt een nieuwe plaat, zat mee in de set verwerkt.
LCD Soundsystem door Sergio Albert
Murphy was bijna betoverend onder de jengelende, hypnotiserende mix van kraut en new wave. ‘Home’ was daarvan één van de beste voorbeelden van hoe meeslepend de vals trage elektronica je heerlijk doet meewiegen. Wanneer in ‘Dance yrself clean’ uiteindelijk die ontlading valt, dan viel die als een deken over het publiek heen.
Magdalena Bay
Niet zo fun fact, Magdalena Bay stond voorlopig nog nooit in ons land. De Amerikaanse popband van Mica Tenenbaum en Matt Lewin heeft de afgelopen jaren zich wel ontpopt als dé band binnen de indie scene. Ook met hun laatste conceptplaat ‘Imaginal disk’ zoekt het duo weer de grenzen van popmuziek op. De plaat gaat over twee fictieve personages die na het ingeplant krijgen van een laser disk op een reis van zelf-ontdekking en de betekenis van ‘de mens’. Live werd dat vertaald naar een show die naast de weelderige zang en dans van Tenenbaum ook voornamelijk visueel werd ondersteund.
Magdalena Bay door Eric Pamies
De band speelde zo, ieder nummer, heel erg in op de fantasierijke wereld waarin ‘Imaginal disk’ plaatsvind. Men speelde dan ook enkel songs van het album, hoewel je door het innemende karakter ook niet echt zocht naar oudere songs, hits uit hun discografie.
Sabrina Carpenter
Voor velen is ze Bubbles van de Powerpuff Girls. Al verradden haar kwieke glimlach, de ironische interludes en vunzige teksten dat er meer schuilt achter Carpenter. In een headline set die iets over het uur afklokte, tikte Carpenter ieder vakje dat je als fan – of buitenstaander dan wel casual festivalbezoeker – zou verwachten van een oerdegelijke popshow.
Sabrina Carpenter door Sharon López
Zo liet ze ‘Bed chem’ waarin ze haar liefde betuigt over haar, nu ex, naadloos overgaan in ‘Manchild’ – een song dat de draak steekt met diezelfde ex. Carpenters persona is er eentje die erg is geïnspireerd op het Hollywood van de jaren stilletjes met veel glitter and glamour, dansers en verenboa’s waar niets is wat het lijkt en alles lijkt op wat het is. Carpenter was, net zoals vaak in interviews, ook op het podium soms gewoon hilarisch in haar bindteksten.
Turnstile
Wie nog niet op de hypetrain rond deze band is gesprongen, zal er waarschijnlijk nooit op geraken. De Amerikaanse band had een niet zo dankbaar uur gekregen, 3 uur ‘s nachts na headliners LCD Soundsystem en Chappell Roan. Desondanks was hun werkveld goed gevuld om wat onheil te zaaien. Frontman Brendan Yates bewierrookte het publiek als een ware volksmenner. Hij sprong en hinkelde het podium rond als losgeslagen wild met toch zijn karakteristieke flair te behouden. De band haalde zo’n dik 20 nummers te voorschijn uit hun discografie. Het merendeel kwam uit hun doorbraakplaat ‘GLOW ON‘ en nieuwe plaat ‘NEVER ENOUGH‘ – dat qua ontvangst het ook al goed deed in de pits.