We focussen op deze website voornamelijk op albums, maar dat wil niet zeggen dat we geen oor hebben voor goeie ep’s. Omdat er ook in het tweede deel van dit jaar heel wat moois uitkwam, zetten we de beste ep’s graag nog even op een rijtje. Een overzicht van de eerste jaarhelft vind je hier.
Aïsha Devi – S.L.F.
De dualiteit van Aïsha Devi is al langer gekend. De combinatie van spirituele (keel)zang en vooruitstrevende clubmuziek is op ‘S.L.F’ nog steeds haar handelsmerk. In vier nummers (en een vage interlude) diept ze haar eigen geluid nog wat verder uit. Daarbij put ze vooral uit trance, om je met momenten ook in die ontwrichte toestand te brengen. Ze opteert niet voor grote climaxen (op het op hardcore geïnspireerde ‘I’m not always where my body is’ na), maar soms is het beter om zelf een idee te vormen van hoe haar muziek zou kunnen ontploffen. (Daan)
Andy Stott – It should be us
Voor de hokjesdenkers onder ons is ‘It should be us’ een dubbel-ep hoewel het qua lengte, nummers en output in principe ook Stott’s zesde langspeler had kunnen geweest zijn. Daarop is het echter wachten tot volgend jaar. In 2011 deed hij het kunstje al eens voor, en sindsdien is Stott zich meer gaan toespitsen op het mystiek rond het schouwspel dat hij tracht te creëren, in plaats van de beats op zich. Op deze ep keert hij terug naar die mindspace van enkele jaren terug met een gerichte maar vooral gure en grijze focus op de dub techno van weleer. (Yannick)
Beabadoobee – Space cadet
Millennial Beatrice Kristi had al drie albums uitgebracht, maar kon pas dit jaar echt op aandacht rekenen. Eerst met het korte, ingetogen album ‘Loveworm’, en recenter met de ep ‘Space cadet’. Fantaseren over Stephen Malkmus levert duidelijk meer op dan warrige blikken bij leeftijdsgenoten. Verplicht luistervoer voor wie Snail Mail, Soccer Mommy en Hatchie kan pruimen. (Mattias)
Blawan – Many many pings
Machinetechno met een unieke toets, dat is waar Blawan al enkele jaren om bekend staat. Vier nummers lang schotelt de Brit een nadrukkelijke, stevige groove voor, doorspekt met kleine of minder verscholen acid-nuances. Hoewel ‘Many many pings’ en ‘Lox’ onmogelijk te klasseren vallen als dub techno, hebben de basslines door hun volle en fijnmazige productie wel een gelijkaardig bedwelmend effect. ‘Gadget’ ligt net iets meer in de lijn van zijn livesets, waar schurende industriële techno het codewoord is. Op ‘Many many pings’ doet Blawan waar hij goed in is, en dat is harde, maar geheel unieke, stampers afleveren. (Daan)
Bolt Ruin – Bolt Ruin
Bolt Ruin schept een mystieke sfeer, bijna post- apocalyptisch, denk aan Burial maar dan met een eigen twist. Brecht Linden gaat aan de slag met donkere elektronica waar hij speelt met distortion, overstuurde bas en heerlijke kicks. De afwisseling van pletwalsende klanken en mistige rustmomenten zorgt voor een interessante dynamiek in de spanningsopbouw dat resulteert in een donker en zwaar geheel dat toch heel open en uitnodigend is naar meer. Niets is volledig duister of helder, de balans helt constant van de ene naar de andere kant. Alles blijft open voor interpretatie en zo speelt het telkens opnieuw op de man. Cinematografisch en ijzersterk werk dat live alleen maar kracht bij krijgt. (Naomi) Lees hier onze uitgebreide recensie.
Drain Gang – Trash island
Na de ‘D&G’ mixtape uit 2017 slaan de Drain Gang-kompanen Bladee, Ecco2K en Thaiboy Digital wederom de handen in elkaar voor een gemeenschappelijk project. Op ‘Trash island’ wordt de autotune naar goeie gewoonte weer volledig opengedraaid, maar instrumentaal laat het trio z’n hiphop-invloeden eerder in de achtergrond ten voordele van een melancholisch r&b-geluid. Nieuwe zielen zal de groep hiermee vast niet overtuigen, maar wie sowieso al drained was kan hier weer een heerlijke portie melancholie in vinden. (Tobias)
Girl In Red – Chapter 2
De 20-jarige Noorse Marie Ulven Ringheim plant volgend jaar wereldoverheersing met haar ontwapenende gitaarpop, en met ‘Chapter 2’ brengt ze haar troepen alvast in positie. Een tracklist geeft zelden weer hoe goed een album of ep is, maar met de vier punten en een uitroepteken achteraan de nummers heb je hier meteen een gepaste score voor dit energieke dagboek. (Mattias)
Ho99o9 – Cyber warfare
Met ‘Cyber cop’ bracht punkhop-duo Ho99o9 vorig jaar een van hun beste projecten tot op heden uit, met ‘Cyber warfare’ bouwen de twee gewoon verder aan dezelfde esthetiek. Opnieuw staat de razende combo van industriële beats en agressieve gitaren garant voor een ongecompliceerd maar onweerstaanbaar feest. De afgelopen jaren was Ho99o9 al regelmatig in ons land te zien, maar we kunnen alweer niet wachten tot ze terug komen om de bom die ‘Yellow tape’ eens live te ervaren. (Tobias)
Ivy’s Hands – Leonor
Zo heette ze. Op een donderdagavond in een concertgebouw in Berlijn ontmoette Ricardo Bruce een meisje dat naast hem stond te dansen. De blauwe silhouet verscherpte eens hij haar benaderde en zo ook de tranen die over haar tranen rolden. “Ze zat echt diep over iets”, deelde hij zelf mee en dat kon je zien tot in haar fijnmazige bewegingen die over de dansvloer dwarrelden. Wanneer hij haar naam vroeg of zich afvroeg wat er mis was, antwoordde ze “Nothing… Leonor” waarna ze de dansvloer verliet. Ricardo bleef dansen en ging voor hij het gebouw verliet naar het toilet waar veel commotie was ontstaan. Tot zijn verbijstering werd Leonor naar buiten gedragen door ambulanciers en enkele buitenwippers.
Toen Ricardo enkele dagen later de club terug bezocht om verhaal te gaan halen bij een buitenwipper, kreeg hij het droevige nieuws mee dat Leonor was gestorven. Het nieuws en die bewuste nacht inspireerde Ricardo om muziek te schrijven voor het meisje, als een ode en een vaarwel aan Leonor. De lompe uitgerokken synths en grauwe techno-bassen brengen die droefgeestigheid van die avond en de emoties nadien op een bijzonder intense manier over. (Yannick)
Lanark Artefax – Corra Linn
Lanark Artefax gooit de laatste tijd hoge ogen met zijn mix van IDM-inspiraties, ravesounds en verhakkelde jungle. Op ‘Corra linn’ wordt de krankzinnigheid gecounterd door een ijle, bewerkte vrouwstem, waardoor de nerveusheid van de instrumentals hand in hand gaat met een wonderlijke schoonheid. Een hele reeks van emoties passeert de revue bij het beluisteren van deze ep, gaande van oppeppende irritatie tot een warme gelukzaligheid, en dat vaak op tegelijkertijd. (Daan)
Lauren Faith – Cosmic
De Britse producer en songwriter Lauren Faith maakt met haar debuutep ‘Cosmic’ duidelijk dat we haar niet uit het oog mogen verliezen. Met niemand minder dan Kaytranada als co-producer wisselt ze van frisse R&B naar laidback jazz tot funk. Onderschat nooit de platencollectie van je ouders, aldus Faith. (Guillaume)
Malibu – One life
Brusselse Française Malibu drong zich sinds haar bijdrage aan PANs toonaangevende compilatiealbum ‘Mono no aware’ en definiërende radioshows ‘United in flames’ steeds meer naar de voorgrond van die nieuwe golf ambient-producers. Met haar wondermooie debuut ‘One life’ bevestigt ze makkelijk die plaats als fris gezicht binnen het genre. De slepende soundscapes bevatten meer dan een hintje droefheid en durven daarbij knipogen naar meer experimenteel werk à la Steve Reich. Malibu drukt met deze ep haar stempel en doet watertanden naar uitgebreider werk. (Anton)
Miley Cyrus – She is coming
Op deze ep laat Miley Cyrus nogmaals een betere versie van haarzelf zien. Hier horen we een volwassen Miley die zichzelf accepteert en expliciet het voortouw neemt als feministisch rolmodel. De single ‘Mothers’ daughter’ deed het internet ontploffen. met een aanklacht tegen seksisme en stereotypen. We zien haar moeder figureren, een zwaardere dame, een vrouw met een beperking, we zien maandverbanden, vrouwen van kleur, de kwestie rond borstvoeding, transvrouwen, dames op leeftijd, non-binaire personen, masturbatie, tepels (al dan niet geseksualiseerd). Bijna iedereen wordt gerepresenteerd en alle stereotypen worden aangevochten. Laten we het vrouw zijn vieren, want vrouwen mogen ook soms onheilig zijn en buiten de lijntjes kleuren van de patriarchale maatschappij met de nodige attitude. Wie zich daar niet comfortabel bij voelt, well boy bye. P.S. Als je de videoclip nog niet gezien hebt, doe het dan nu. (Naomi)
Slikback & Hyph11e – Slip b
Hoewel de fysieke afstand tussen Slikback en Hyph11e zo’n 12.000 kilometer bedraagt, delen beide producers een gelijkaardige aanpak. Wars van Westerse conventies verleggen ze de grenzen van clubmuziek. Met industriële uithalen, hoge bpm’s en hakkelende beats zorgen ze voor radicale vernieuwing op de dansvloer, waarbij hun respectievelijk Oegandese en Chinese achtergrond onherkenbaar met elkaar vermengd wordt. (Daan)
Squid – Town centre
Dorpscentra en visitekaartjes zijn zelden opwindend, en het is de verdienste van Squid om met daar met deze debuut-ep verandering in te brengen. Doorbraaksingle ‘Houseplants’ werd zelfs weggelaten, maar je mist ‘m nooit. Dat je in de verte steeds een Talking Heads-plaat hoort spelen, stoort evenmin. Dat plekje in de albumlijstjes van 2020 is bij deze al gereserveerd. (Mattias)
Sylvie Kreusch – Bada Bing! Bada Boom!
De titel van de debuut-ep van Sylvie Kreusch mag dan wel klinken als een goedkope goocheltruc, muzikaal klinkt de Antwerpse van het allerhoogste niveau. Exotische percussie, dolgedraaide saxofonen en dramatische zanglijnen maken van haar eerste soloworp een energieke introductie die vraagt naar meer. (Guillaume) Lees hier onze uitgebreide recensie.
The Galleria – Stop & go
Canadese zangeres en producer Jessy Lanza slaat voor de tweede keer de handen in elkaar met Metro Area’s Morgan Geist om de mensen te geven waar ze écht nood aan hebben: ultra-dansbare eighties synthpop zoals ze werd gemaakt in New York. ‘Stop & go’ is kort gezegd gewoon een heerlijk vrolijke dansplaat met enorm oorwurm-potentieel. Luister hierbij zeker ook naar de dub-versie om nog meer in de groove te geraken. (Anton)
Varg2tm & Croatian Amor – Body of carbon
Het Deens-Scandinavische Posh Isolation label beleeft momenteel zijn hoogdagen met dank aan de enorme output van leden als Varg2tm (vroeger ook wel Varg geheten) & medebaas Croatian Amor. Samenwerking in zeer grote compilatie-esque albums blijft hun favoriete modus operandi al is er zeker ook plaats voor meer geconcentreerd werk als deze nieuwe ep ‘Body of carbon’. Hierop laten techno avant-gardist Varg & ambient specialist Croatian Amor hun hardcore & hardstyle drumkits los op alles wat iets van opzwepende melodie heeft. Het resultaat is alvast één van de meest interessante en vooruitdenkende projecten binnen het hardere techno-achtige milieu. (Anton)