Lieve PWR BTTM,
Excuseer, zo lief zijn jullie eigenlijk niet. Dat blijkt toch uit de nieuwsberichten die de laatste paar dagen over jullie band verschijnen. Vandaar de nood om deze brief te schrijven. Eerder had ik een albumreview neergepend over ‘Pageant’, het vervolg op jullie debuutplaat die vorige week uitkwam. Ik had daarbij de woorden “heerlijk”, “revolutionair” en “eindelijk” gebruikt. Inderdaad, het was best een lyrisch ding.
Jullie betekenden namelijk zoveel, PWR BTTM. Voor queers, voor LGBT’s, voor buitenstaanders, voor iedereen die het beu is dat rockmuziek enkel gemaakt wordt door wit én hetero én man. Zelf was mijn lof over deze band oneindig. Ik verkondigde dan ook het woord aan iedereen die het maar horen wilde: “Ze zijn daar eindelijk! De band die plaats eist voor mensen wiens stem we te weinig horen!” Dat is dan ook hoe jullie jezelf omschreven, als barrièrebrekers gekleed in glitter en tweedehands jurken. Maar blijkt dat jullie de queer community enkel gebruikten voor eigenbelang en het daar onveilig maakten. En dat terwijl queers, transgenders en holebi’s al vaker slachtoffer zijn van seksueel misbruik.
En dan kwamen er allerlei lelijkheden aan het licht over Ben Hopkins, de helft van jullie queer poppunk duo. Verschillende getuigen kwamen naar voor met verhalen over hoe die seksueel misbruik heeft gemaakt van vrienden en fans en hoe die meer dan eens lichtvoetig omspringt met het concept consent. Kitty Cordero-Kolin, thuis in de DIY scene van Chicago, waarschuwde in een Facebook post voor Hopkins. Die beschreef hem als een known sexual predator en noemde hem iemand die verschillende aanrandingen pleegde, andere mensen in de queer community pest en ongewenste avances maakt bij minderjarigen. “I have personally seen Ben initiate inappropriate sexual contact with people despite several no’s and without warning or consent.”
Meer verhalen en getuigenissen kwamen snel via de wateren van social media naar boven drijven. Een van zijn slachtoffers verklaarde aan Jezebel dat Hopkins zichzelf agressief aan haar opdrong en daarbij nog eens weigerde bescherming te dragen. Toen Jen (deze schuilnaam werd gebruikt in het artikel) later op de avond sliep, probeerde Hopkins nog eens hetzelfde te doen. Daarna bleef de muzikant naaktfoto’s van zichzelf naar haar te sturen, zonder dat ze daar ooit akkoord mee ging. Eerder dit jaar vertelde Jen haar verhaal aan Liv Bruce, Hopkins’ groepsgenoot. En toch beweert PWR BTTM in een officieel statement dat ze zich helemaal niet bewust waren van enige beschuldiging.
Het nieuws van Hopkins’ seksueel misbruik bleef niet zonder gevolgen. Twee openingsacts weigerden nog op tour te vertrekken met PWR BTTM en verschillende organisaties annuleerden hun bookings. Cameron West, multi-instrumentalist die live de band vergezelde op het podium, kondigde aan niet meer samen te werken met de groep. Dezelfde beslissing maakten hun management en label als gevolg van deze beschuldigingen. Zelfs streamingdiensten haalden hun catalogus offline. De snelle val van een beloftevolle band. Maar de teleurstelling is het grootst bij de PWR BTTM fans.
Een paar weken geleden zag ik jullie samen met een goede vriend van me live aan het werk in Rijsel. In tegenstelling tot mij is hij totaal geen concertganger en luistert hij zelden naar rockmuziek. Het zegt hem gewoon heel weinig. Maar toen we samen op jullie concert waren schreeuwden we het allebei uit. “Dit zou jouw lijflied kunnen zijn!” vertelde ik hem aan het einde van het eerste nummer. “Dit zou jouw lijflied kunnen zijn!” riep hij terug aan het eind van het tweede nummer. Enzovoort. Want jullie muziek is zo verdomd herkenbaar. Je zou kunnen zeggen dat jullie muziek dat nog altijd is, want een song heeft natuurlijk een zekere autonomie. “Judge a text without knowledge of the maker”, en zo van die New Criticism dingen.
Maar de sterkte van PWR BTTM was net jullie persoonlijkheid. De manier waarop jullie songs gingen over tricky onderwerpen zoals queerness en gender dysphoria – zaken die je in mainstream cultuur zo weinig terug vindt – en dat nooit triestig lieten klinken, maar net als een feestje. Hoe jullie je outsider-ness niet verstopten maar celebreerden en er nog een hoop oogschaduw en French fries-mopjes tegenaan gooiden. Ik geloof heel hard in de kracht van idolen. Iemand die lijkt op jou succesvol naar voor zien treden en waarop die vervolgens een stem geeft aan jouw community, dat is seriously empowerend. En voor even leek PWR BTTM dat te zijn voor mij en mijn vrienden. Maar deze getuigenissen duiden aan dat jullie opriepen voor safe spaces, om ze daarna zelf te schofferen. Seksueel misbruik is door niemand oké. Maar bij jullie was het ook nog eens reinste hypocrisie.
Ik schreef een lovende review over ‘Pageant’, maar ik heb hem nooit gepubliceerd. Hopelijk komt er binnenkort een album uit van een queer band die wel staat voor wat ze beweren.
Kusjes,
Lindsi