Toen ik vanmorgen het nieuws op mijn social media-feeds bekeek, was ik prompt geschockeerd. Pitchfork zal namelijk onder de vleugels van modeblad GQ zal worden geplaatst. Het had een artikel uit 2015 kunnen zijn, maar neen. Ditmaal liggen de kaarten anders voor Pitchfork. Een decennium geleden werd de muziek- en nieuwspublicatie namelijk overgenomen door Condé Nast, een mediaconglomeraat. Ook toen werd er her en der gevreesd voor een complete ommezwaai, maar die bleef grotendeels uit. Er werd meer popcultuur- en nieuws gebracht dan daarvoor en ook hun coverage van bepaalde genres en artiesten werd commerciëler en breder van aard. Zo gaat dat nu eenmaal, zou je kunnen zeggen.
In een notitie geschreven door Anna Wintour, vrij snel verspreid via Twitter/X, wordt vrij sec geschetst dat GQ en Pitchfork’s paden zullen moeten worden gekruist. Editor-in-chief bij Pitchfork Puja Patel vertrekt meteen. Sinds Patel aan het roer kwam in 2018 leek er meer ruimte te zijn om verschillende stemmen aan het woord te laten, diverser te coveren wat ‘indie’ is of zou horen zijn. Het gegeven dat er voor mensen als Patel geen ruimte is, is een aderlating.
News: In a note to staff, Condé Nast announces that Pitchfork is being moved under GQ. pic.twitter.com/8NzvtYKFLB
— Max Tani (@maxwelltani) January 17, 2024
Pitchfork is echter geen alleenstaand geval. In oktober 2022 werd aangekondigd dat Bandcamp volledig zou worden overgenomen door Epic Games. In een tijd waar streamingplatformen geen knijt geven om de artiesten wiens muziek ze mogen distribueren, was Bandcamp voor veel artiesten de laatste strohalm. Aanvankelijk werd aangegeven dat er weinig écht zou veranderen. Al kwam het nieuws in oktober 2023 dat de helft (!) van het team op straat werd gezet, als donderslag bij heldere hemel. Net zoals bij Pitchfork, waren de editorials van Bandcamp één van de speerpunten van het platform voor jonge, nieuwe dan wel niche artiesten en bands om een breder publiek te vinden.
Muziekjournalistiek zit al jaren in een ziek bedje, en wanneer zelfs een symbool als Pitchfork het loodje moet leggen voor een groot bedrijf, dan stemt me dat zeer triest. Grote bedrijven willen graag profiteren van het merk en de in-house kennis in de hoop er munt uit te slaan. Bijdrages van editors als Philip Sherburne zijn voor mij dé reden waarom ik dagelijks op de website grasduin. Het zijn de vele informatieve stukken, deep dives en features om bij te leren. Alsook om nieuwe artiesten te leren kennen, die op hun beurt ook onbewust bijdragen aan de stukken die verschijnen op deze website. Alleen heeft zo’n conglomeraat, volgens mij, geen kaas gegeten van wat er leeft binnen ‘het wereldje’ en is het project nu gedoemd te falen.
Ik hunker naar websites die me dingen bijleren en nieuwe muziek leren kennen. Editorials die de moeite zijn en dingen bespreken waar ik nog nooit over heb nagedacht. Wanneer zo’n website dan verdwijnt onder de vleugels van een modeblad (whut?), dan geraakt ook dat volledig onder gesneeuwd in een waas van interviews, foto’s en andere subthema’s. De kantjes worden eraf geveild en ontslagen zullen vallen. Welke muzieksnob gaat nu afstemmen op GQ?
Alternatieve media zijn reeds schaars. Met deze beslissing verdwijnt voor mij, alleszins symbolisch, een hoeksteen binnen het muziekjournalistieklandschap. To be.. continued?