Header image

Indiestyle luistert: Kevin Parker

door Mattias Goossens

Naarmate de lockdown vordert, krimpt het lijstje met nuttige bezigheden. Daarom willen we jullie graag aansporen om jullie tijd nuttig te besteden, en wel door te luisteren naar volledige discografieën van artiesten waar je niet helemaal mee vertrouwd bent. Dat doen we onder de noemer ‘Indiestyle luistert’. Zelf zin om aan deze reeks mee te werken? Neem hier een kijkje en mail de artiesten die je wil ontdekken door naar info@indiestyle.be. Hier vind je een overzicht met alle luisterdagboeken.

Kevin Parker groeide van spilfiguur in de psychedelische rockscene van Perth uit tot wereldster en veel gevraagd producer. Hij werkte samen met onder meer Mick Jagger en Mark Ronson, en werd gecoverd door Rihanna. Behalve creatief brein achter Tame Impala was hij ook te horen als muzikant en producer bij Mink Musell Creek, Pond en Melody’s Echo Chamber. Lezers Sarah Van der Straeten en Vincent Schelstraete dompelden zich afgelopen week onder in het kleurrijke universum van de Australiër.

Hoe goed ken je de artiest al?

Nobele onbekende Kevin Parker laat bij mij geen belletje rinkelen, Tame Impala daarentegen wel. Het belletje stopt wel met rinkelen na hits als ‘Let it happen’ en ‘The less I know the better’, beiden nummers die ik best wel kan smaken. Ik verwacht dat de rest van zijn discografie meer van die pulserende en kleurrijke groovy nummers bevat, die niet misstaan op het eerste het beste Sioux-feestje waar de cool kids gewillig op mee dartelen. (Sarah)

Ik ken Kevin Parker enkel van Tame Impala. Zijn andere projecten zeggen me helemaal niets. Op basis van de weinige nummers die ik van Tame Impala ken, zou ik zeggen dat ze psychedelische experimentele pop maken. Het is een genre waar ik een haat-liefde verhouding mee heb. Soms vind ik het fantastisch, maar vaak ook hemeltergend slecht. Ik ben dan ook zeer benieuwd naar welke kant het kwartje valt voor Kevin Parker. (Vincent)

Tame Impala – Tame Impala ep (2008)

Het eerste wapenfeit van Kevin Parker is met z’n twintig minuten wel een erg snelle hap maar dat speelt de ep niet echt parten. Of het nu positief of negatief is dat mijn luisterbeurt eigenlijk langer aanvoelt dan de klok aangeeft laat ik in het midden, wat de revue passeert is alleszins wel interessant om te horen. Het zonnige karakter spreekt aan maar het is toch wennen aan van hoe ver Parkers stem nu eigenlijk lijkt te komen. Hier zit wel meer in, hopelijk laten de volgende projecten me minder lauw achter. (Sarah)

De Tame Impala ep is een matige start in het oeuvre van Kevin Parker. Behalve ‘Half full glass of wine’ staat er nagenoeg geen enkel nummer op dat me echt kan boeien. Het klinkt allemaal wat ongeïnspireerd. Hopelijk wordt deze valse start goedgemaakt op hun eerste echte langspeler. (Vincent)

Mink Mussel Creek – Mink mussel manticore (2009)

De opener ‘They dated steadily’ is er eentje van formaat van net geen 14 minuten en tracht de toon te zetten voor de rest van de plaat. Mink Mussel Creek is het ruigere en ongeschoren broertje van Tame Impala dat wel wat tegenspartelt, maar nooit echt tegen schenen schopt. De relaxte sound werd opgepompt met meer gitaren en drum – voor dat laatste stond Kevin Parker in, net als de productie – maar jammer genoeg laat dit project me wederom behoorlijk koud. Afgezien van de aartslelijke albumhoes is er niet veel dat blijft hangen. (Sarah)

Dit is blijkbaar een side-project van Kevin Parker. De songtitels zijn op zijn minst speciaal te noemen. Het begint met een langdurige psychedische rockplaat met leuke opbouw. Dit is dan ook direct het beste nummer. Het vervolg biedt meer van hetzelfde, maar van een iets minder niveau. (Vincent)

Tame Impala – Innerspeaker (2010)

Blij dat de discografie terug Tame Impala aangeeft. ‘Innerspeaker’ presenteert zich al meer spacy en barst toch wel bijna van de good vibes die het uitstraalt. De ideale soundtrack voor een dagdroom op een stralende zomerdag, wel zo eentje die je je niet goed meer herinnert eens je wakker bent maar waar je toch een warm gevoel aan over houdt. Om het met woorden van de heer Kevin Parker zelf te zeggen; ‘I don’t really mind’. (Sarah)

Beterschap is in zicht! ‘Innerspeaker’ is opnieuw een psychedelische reis door het muzieklandschap. De muziek is niet zeer complex te noemen en ligt aangenaam in het gehoor ligt. Dat levert een toegankelijke plaat op. Het gebruik van spacy geluidseffecten zijn tegelijk de sterkte en de zwakte van de plaat. Het geeft hen een uniek geluid dat de songs aanvankelijk zeer interessant maakt, maar een heel album hiermee vullen had voor mij niet gehoeven. Het geeft het gevoel dat alle tracks hetzelfde zijn. (Vincent)

Pond – Beard, wives, denim (2012)

Net zoals bij ‘Mink mussel manticore’ verzorgde Parker voor ‘Beard, wives, denim’ de drums en productie, wat niet te ontkennen valt bij beluisteren. Opener ‘Fantastic explosion of time’ weet net zoals het merendeel van het album zowaar mijn aandacht vast te grijpen maar kon gerust zonder de act van gitaren op de outro. Het energieke en achteloze doen me voor het eerst eens uitkijken naar wat nog volgen moet. (Sarah)

Opnieuw een side-project van Kevin Parker. Dat is duidelijk te horen in de muziek. Elk liedje op deze plaat kon perfect op Innerspeaker gestaan hebben. Het psychedelische geluid van Tame Impala wordt verder uitgediept hier en bevalt mij steeds beter. De songstructuren zijn verrassend en het geheel vormt een aangename luisterervaring. Het enige wat ontbreekt zijn echte uitschieters, nummers die echt blijven hangen. (Vincent)

Tame Impala – Lonerism (2012)

Hoewel het voor Parker aanvoelt alsof hij enkel achteruit gaat (‘Feels like we only go backwards’), neemt hij op ‘Lonerism’ wel degelijk een paar stappen vooruit. De karakteristieke Tame Impala-sound die ik verwachtte te horen komt hier kleurrijk en zorgeloos door de boxen gezweefd. Alles klinkt lekker vloeiend en ongedwongen, zoals het gezapige ‘Endors toi’. Hoewel het geheel soms iets te overdadig bestrooid is met effecten blijft het het beste wat ik hoorde tot nu toe. (Sarah)

Lonerism is de eerste plaat in het oeuvre van Kevin Parker die ik echt memorabel vind. Een mooie psychedelische rockplaat waar goed gebruik gemaakt wordt van synthesizers. Nummers als ‘Feels like we only go backwards’ en ‘Elephant’ zijn zeer mooi geproduceerde pareltjes. De teksten op deze plaat zijn ook zeer interessant en de variërende songstructuren houden je aandacht scherp van begin tot einde. (Vincent)

Melody’s Echo Chamber – Melody’s Echo Chamber (2012)

Kevin ‘Bezige bij’ Parkers derde release uit 2012, ditmaal eentje met zijn toenmalige vriendin en Franse zangeres Melody Prochet. Wederom drukt Parker hier duidelijk zijn zelfgemaakte stempel op het project maar ‘Melody’s Echo Chamber’ is (net) meer dan een op het eerste zicht Tame Impala-album met vrouwelijke vocals. Prochet weet haar ‘echo kamer’ met haar luchtige en frisse stem voldoende toe te eigenen en bezingt nonchalant pareltjes zoals het fleurige ‘Bisou magique’. Het enige nadeel dat valt op te sommen is dat als je één nummer gehoord hebt, je de meeste andere ook wel gehoord hebt. (Sarah)

Melody’s Echo Chamber is het resultaat is van een samenwerking met de Franse Melody Prochet. De stijgende lijn van ‘Lonerism’ wordt verder doorgetrokken. Het levert een mooie dromerige popplaat op. Alleen het geëxperimenteer in ‘IsThatWhatYouSaid’ doorbreekt deze droomsfeer. Laat dit nummer weg en je hebt een topplaat. (Vincent)

 

Tame Impala – Currents (2015)

Parker zet met Tame Impala opnieuw een stap vooruit, en wat voor eentje. ‘Let it happen’ steekt geen seconde tegen tijdens de bijna acht minuten dat het de boel op gang trekt en ook na de opener dobbert ‘Currents’ gemoedelijk verder op de gladde en bonte stroom psychedelische klanken. Alles wat Tame Impala is en zou moeten zijn werd overtuigd – en overtuigend – samengeperst in een waterdichte en degelijke bewaardoos waar niks meer bij komt, of uit ontsnapt. (Sarah)

Zowaar een plaat met nummers die ik herken. ‘The less I know the better’ en ‘Let it happen’ vond ik op voorhand al twee ijzersterke singles en de verwachtingen voor de rest van de plaat waren dan ook hooggespannen. Met ‘Currents’ lost Kevin parker deze hoge verwachtingen meer dan in. ‘Current’s is zal waarschijnlijk het hoogtepunt van mijn reis door deze discografie vormen, want het lijkt me zeer moeilijk om aan deze plaat te tippen. (Vincent)

Tame Impala – The slow rush (2020)

Vijf jaar na ‘Currents’ is er toch wat schimmel in die bewaardoos gekropen, ‘The slow rush’ weet minder te fascineren en hypnotiseren dan zijn voorganger, al is het bij momenten zowaar een fotofinish. De productie is even blinkend en levendig als voordien en Parker blijft ‘On Track’ maar slappe teksten zoals in ‘One more year’ waarbij Parker meedeelt dat een jaar wel degelijk uit 52 weken van zeven dagen elk bestaat doen toch af aan de oorwurm die het refrein van het nummer is. Mogelijks zet Parker hier toch eens een stap terug. Eentje maar. (Sarah)

‘The slow rush’ bevestigt mijn vermoeden dat ‘Currents’ het hoogtepunt was. Er staan wel mooie melodieën op, maar boven de middelmaat uitstijgen doet Kevin Parker hier niet. ‘The slow rush’ voelt wat langdradig aan. Nummers als ‘Is it true’ en ‘Posthumous forgiveness’ hadden gerust een stuk korter gemogen. Single ‘Lost in yesterday’ vind ik wel een zeer mooi nummer.

Conclusie

Na zijn discografie doorlopen te hebben blijft Kevin Parker in zekere mate nog steeds een nobele onbekende. Alle toegevoegde waarde ten spijt, door de reverb en andere effecten die hij op z’n muziek gooit heb ik nog niet de indruk gekregen de ‘echte’ stem van Kevin Parker te hebben gehoord, die is precies net niet te grijpen. De multi-instrumentalist en producer Kevin Parker heeft zeker indruk op me gemaakt, zo goed als op je eentje meer dan degelijke albums vervaardigen is een kunst op zich. De muziek zelf van Kevin Parker heeft daarentegen een minder diepe indruk achtergelaten. Hoogtepunten als ‘Keep on lying’, ‘Yes I’m changing’,  ‘Posthumous forgiveness’ komen bij momenten wel in de buurt maar konden me toch nooit oprecht omverblazen of emotioneren.  De overgrote meerderheid was (meer dan) aangenaam maar kondigde zich te weinig aan als een echte ontdekking. Ik laat het dartelen op Tame Impala en aanverwanten met plezier over aan de cool kids in de Sioux, de echte winnaar van te luisteren naar Kevin Parkers discografie is ongetwijfeld mijn zomerplaylist. (Sarah)

Achteraf gezien vond ik het zeer boeiend om de projecten van Kevin Parker eens in detail te beluisteren. Er zitten een aantal zeer mooie platen tussen, waarvan ‘Currents’ mijn favoriet is. Voor de fans van psychedelische muziek is dit waarschijnlijk fantastische muziek, voor mij vormt dit psychedelische aspect echter niet altijd een meerwaarde en soms werd het zelfs wat langdradig of repetitief. Ik zou wel willen opmerken dat de platenhoezen van Tame Impala telkens zeer mooi ontworpen zijn. (Vincent)