Ah 2019, het jaar dat ons genoeg redenen gaf om meer dan ooit toevlucht te zoeken in muziek. Gelukkig was het ontvangst er hartelijker dan het Belgische asielbeleid. Binnen onze plonsjes werd een warm nest geboden voor iedereen die nood had aan zijn/haar/hun portie obscuur lawaai, artiesten met cryptische namen, materiaal van indie sweethearts, progressieve pop en artiesten die achter hun oren en in hun neusgaten nog zo groen zijn als een buxusstruik die 2019 overleefde.
Muziek die in de tweede helft van december uitgebracht wordt, loopt het gevaar verloren te gaan. Tussen de mazen van het kapitalistische net kwamen deze nummers toch nog bij ons terecht. Stuk voor stuk eigenhandig capabel om je door met katers beladen familiemomenten te loodsen. De laatste vangst van 2019 werd verzameld door Tobias, Yannick en Michelle.
Ascendant Vierge – Faire et refaire
Ascendant Vierge is het muzikale huwelijk tussen sopraan Mathilde Fernandez en Paul Saul, producer die we kennen van het Casual Gabberz label. Wat bij acts als Le Bask vooral als een gimmick werkt, wordt op ‘Faire et refaire’ tot een kunst verhoffen: een haast evangelische twist geven aan gabbermuziek. (Tobias)
Caroline Polachek – So hot you’re hurting my feelings (A.G. Cook remix)
Eerder dit jaar bracht Caroline Polachek met ‘PANG’ een album uit dat perfect past in de huidige golf van vernieuwende autotunepop. A. G. Cook, labelbaas van PC Music en spilfiguur in deze trend, heeft duidelijk ooit geluisterd en liet zijn magic touch los op een van de singles. Het resultaat is een bevreemdend doch extreem aanstekelijke remix waarbij de grens tussen menselijkheid en machinale afstandelijkheid naar goeie gewoonte volledig vervaagt. (Tobias)
Eartheater – Angel path
De ep ‘Angel lust’ doet precies wat de titel belooft. Op het verkeerde been zetten met hemelse zanglijnen om je met onbehagen en dissonante harpen te raken wanneer je het niet verwacht. ‘Angel path’ is de soundtrack voor de engelen in je kerstboom die een op bloed beluste missie in gang zetten tegen de rendieren op de schouw. (Michelle)
GFOTY – I am the champion
Als je vervelende nonkel die enkel dadrock luister weer eens z’n mond niet kan houden tijdens de kerstdiners, dan bezorgt GFOTY je met deze track het perfecte wapen om hem meteen een hartstilstand te bezorgen. ‘I am the champion’ is een heerlijke trashy cover van de Queen-klassieker waarin de zanglijnen van een flinke laag autotune voorzien worden en het refrein van een hilarische kermisbeat. (Tobias)
Harry Styles – Adore you
Alle Bowie-clichés terzijde, Harry Styles onderstreept op ‘Fine line’ nog maar eens dat hij het beste product is uit het 1Direction-tijdperk. Catchy poprock riffs en een wederkerend roze randje heeft Styles zich eigen gemaakt terwijl zijn teksten beter uitgediept zijn en toont dat hij niet meer die tiener van toen was. ‘Adore you’ is één van de enkele singles die vooruit werd gebracht en brengt een fantastische videoclip met zich mee en dan hebben we het nog niet over de verrassende narrator. (Yannick)
IAMDDB – Sit back
Het is Diana De Brito meestal te doen om de sfeer. De Britse produceert urban jazz met een aura die positiever is dan de gemiddelde blaastest op oudejaar en de ep ‘Kare package’ doet precies wat de titel belooft. (Michelle)
Julianna Barwick – Morning
Julianna Barwick bracht de ep ‘Circumstance synthesis’ te laat op het jaar uit om in de eindejaarslijstprijzen te vallen. Maar haar ongenaakbare stem omgeven door de subtiele ambient zijn je onverdeelde aandacht meer dan waard. (Michelle)
Macintosh Plus – Sick & panic
Macintosh Plus is een artieste die we vooral kennen van ‘Floral shoppe’, de heilige graal van de vaporwave die begin dit decennium het genre hielp op de kaart zetten. Veel minder bekend is dat Macintosh Plus eigenlijk maar een zijproject is van Ramona Langley, die vooral onder de noemer Vektroid produceert en ondertussen al vele projecten uitbracht. Deze obscuriteit was ze zelf duidelijk ook beu, want ze liet op Twitter weten dat ze op zoek was om haar nalatenschap breder te maken dan “fucking Floral Shoppe”. De conclusie was dat ze onder dezelfde naam muziek zou maken die radicaal anders klinkt.
Het eerste resultaat van die nieuwe modus operandi heet ‘Sick & tired’. Hoewel er nog steeds vaporwave-elementen aanwezig zijn, is het geen understatement om te stellen dat dit toch een heel ander beestje is. Waar de lofi klanken van soul en jazz in het genre oorspronkelijk vertraagd werden om ze een soort warme gezelligheid mee te geven, lijken de midi-saxofoontjes en dergelijke hier vooral te dienen als contrast voor de ijskoude, experimentele electronica. ‘Sick & panic’ is twaalf minuten aan pure waanzin die ons ‘Floral shoppe’ meteen doet vergeten, want dit is véél interessanter. (Tobias)
Moses Sumney – Polly
Volgend jaar verschijnt er eindelijk een nieuwe plaat van Sumney en als we mogen afgaan op deze single en het eerder uitgebrachte ‘Virile’ dan zijn onze verwachtingen alvast hooggespannen. Op het bijzonder breekbare ‘Polly’ tacklet Sumney de eenzaamheid aan die liefde met zich mee kan brengen na te realiseren dat je elkaar niet even graag ziet. De videoclip zegt daarbij meer dan genoeg. (Yannick)
Smino – Kushmas
Fans van ‘Awaken, my love!’ van Childish Gambino kunnen hun katerend oor laten verzorgen door Smino aka Atlanta Clauss. (Michelle)
Tyler, The Creator – Best interest
Dat ‘Igor’ de verpersoonlijking is van zijn gebroken hart, dat wisten we al. De soms naïeve bars verhullen dat het nummer enigszins vooraan in de tracklisting had kunnen staan. De stiekeme hoop dat het allemaal wel goed zou kunnen komen wordt overgoten door glinsterende neo-soul synths wat van deze throwaway toch een heerlijk genietbaar nakomertje maakt. (Yannick)
Valgeir Sigurdsson – Alone
Is er ooit een slechte soundtrack gemaakt door iemand die boven de 60° noorderbreedte woont? (Michelle)