Iedereen die wel eens langer dan vijf minuten met ons gepraat heeft, kwam er al achter: onze filmkennis bevat meer gaten dan vulling. Onlangs wisselden we eerst ‘Marry Poppins’ met ‘Sound of Music’ en een half uurtje later ‘Pocahontas’ met ‘Mulan’, om maar iets te zeggen. Als er echter genoeg artiesten in de cast zitten, zullen we het wel geweten hebben, en dus zijn we nu officieel gehypet voor ‘The dead don’t die‘. In de trailer alleen al zien we dat Iggy Pop dé droomzombie is. En dan spreken we nog niet over Tom Waits als doorwinterde survivalist, Selena Gomez als de stereotype teenager en RZA als cool kid. En die ene kerel, Adam Driver of zoiets, ken ik ook ergens van. Hoe het ook zij, afgelopen week werd er ook weer lustig gestrooid met singles, zo kregen we (eindelijk!) een nieuwe Sky Ferreira, sprankelende Khalid en slappende Rosalía. De selectie kwam deze week van Martijn, Yannick en Zeno, onderaan vind je een handige spotifyplaylist.
Sky Ferreira – Downhill lullaby
Haar debuutplaat was een fijne cross-over tussen pop en new wave, en het was afwachten of ze met haar nieuwe werk volledig ‘pop’ zou gaan of net het tegenovergestelde. Gelukkig is het optie twee geworden. ‘Downhill lullaby’ is dankzij die zware bas, naargeestige strijkers en niet te gepolijste productie allesbehalve een commercieel aantrekkelijke single en geeft Ferreira’s persoonlijkheid de diepgang die het verdient. Zowel de instrumentale inkleuring als de zangstijl zitten haar trouwens als gegoten. (Martijn)
Khalid – Self
Khalid heeft ongekende grootsheid in zijn stem, iets dat het grote publiek gaandeweg ontdekte toen zijn album ‘American teen’ meer dan een jaar na de release piekte op de wereldwijde charts. ‘Location‘ is makkelijk een van de beste r&b songs van dit decennium en als je een platvloerse productie van Marshmello (‘Silence‘) kunt optillen tot een begeesterend en meeslepend niveau mag je jezelf allicht de stem van een generatie noemen. Wij duimen onze vingers door het dak dat zijn tweede album ‘Free spirit’ (releasedatum 4 mei) alle verwachtingen waarmaakt, iets wat single ‘Self’ alleszins al doet met zijn schakelende drumsamples, donkere piano en fuzzy gitaren: Khalid laat de kaas even links liggen en gaat voor het moeilijkere, donkere pad. (Zeno)
Rosalía & J Balvin – Con Altura
Rosalía maakte met ‘El mal querer’ vorig jaar een fantastisch pop album dat traditionele flamenco-invloeden mixte met stevige avant garde pop-beats. Op deze nieuwe single zijn het vooral de vrolijke doch simplistische reggaeton-beats van J Balvin die opvallen. De stijl van de videoclip lijkt dan weer helemaal in lijn te liggen met de vele clips die voort zijn gekomen van ‘El mal querer’: bombastisch, extravagant en kleurrijk. (Yannick)
Kevin Morby – Nothing sacred / All things wild
Tracks van Kevin Morby komen zelden in je gezicht praten. In plaats daarvan sluipen ze voorzichtig richting je enkels om vervolgens als zacht gestreepte straatkatjes tegen je sokken te flemen. Wanneer je je vervolgens bukt, krijg je het zachtste aandachtsmiauwtje van je leven terug, kwestie dat je hart een uurtje tijd nodig heeft om weer te resetten van zo’n overstroming aan warmte. (Zeno)
Flume – Friends ft. Reo Cragun
We zitten nog na te schudden en beven van Flumes eclectisch epileptische mixtape waarmee hij ons er rammelend aan herinnerde hoe cutting edge hij was ten tijde van zijn vorig album. Enkele jaren en evenveel kopiekatten later zit hij niet stil, op ‘Friends’ is de popfluim terug, gereïncarneerd als emotrap zonder zijn typisch knarsende geluiden te vergeten. Het is een meebruller van festivalweideformaat die soms doet denken aan Oliver Tree, en het abrupte einde doet ons zo waar vermoeden dat Flume nog een hele hoop popbangers meer achterhoudt. (Zeno)
Matthew Jonson, Agents of Time & Isis – Repeating patterns, numbers and letters
Herhalende patronen, cijfers, letters, het klinkt als een doordeweekse dag op het werk. Matthew Jonson zit rechtover je om je Excel in gang te stampen, Agents of Time draait de elastische telefoondraad ritmisch in het rond en Isis kan zich niet inhouden om de balpen acht minuten lang in en uit te tikken. ‘Repeating patterns, numbers and letters’ is met andere woorden een stamper waarvoor wij wel in de stempelfabriek zouden willen werken. (Zeno)
Foxygen – Face the facts
Wij waren Foxygens draad jarenlang kwijt na het fantastische ‘We are the 21st ambassadors of peace and magic’, inderdaad, de pretentie droop er toen al vanaf. De vooruitgestuurde singles van ‘Seeing other people’, dat uitkomt op het eind van de maand, vinden echter het oude evenwicht terug, als een versie van MGMT met wat meer rock ‘n’ roll in de genen. We knarsen onze tanden nog steeds enkele malen (‘I’m never gonna dance like James Brown / I’m never gonna be black’), maar potverdorie het laat het onze booty schudden. (Zeno)
Priests – Jesus’ son
De eindeloos coole (post-)punkers van Priests zijn op een roll sinds hun debuut ‘Nothing feels natural’ en ‘Jesus’ son’ is alweer de laatste single voor hun opvolger ‘The seduction of Kansas’ uitkomt op 5 april. De clip is een verdomd geslaagde interpretatie van Nine Inch Nails’ video bij ‘March of the pigs‘, de song een vlijmscherpe neersabeling van iedereen die zich een godsgestuurde predikant waant. (Zeno)
Modest Mouse – Poison the well
Hond Samson staat er alleen voor, maar muis Modest opereert nog steeds in full force. Sinds de vroegste indiegolven voeren ze al vooraan de vloot en ook in 2019 trekken ze fors de eigen koers verder. ‘Poison the well’ is een kort en catchy statement van de oude rotten. (Zeno)