Jammer genoeg is ‘Mijne vlieger‘ net te oud om nog in aanmerking te komen voor de plonsjes van deze week, maar dat wil niet zeggen dat wij niet te vinden zijn rond postcode negenduizend deze week. Vrijblijvende tip voor al het talent dat Vlaanderen rijk is: een Irish coffee voor de juiste persoon op de Vlasmarkt kan wonderen doen voor uw pr. ‘t Is maar dat je ‘t weet. Dat terzijde zijn we er deze week weer met tien on fleek plonsjes. Deze doordachte selectie komt deze week van Pieter en Zeno, onderaan vind je een handige Spotifylijst met alle plonsjes van het afgelopen jaar. Vree wijs!
Childish Gambino – Summertime magic
Toen we lazen dat Donald Glover, ofte Childish Gambino, twee nieuwe nummers onder de noemer ‘Summer pack’ had gedropt, schoten er twee dingen door ons hoofd. Ten eerste, ‘t is Alber – uh nee – Gambino, en ten tweede, Childish Gambino kennende zouden het waarschijnlijk ironische pastiches zijn van summer jams. Niets bleek minder waar, Glover trekt zelfzeker de kaart van tropische stranden en zwoele zomerliefde, en op ‘Summertime magic’ komt hij er moeiteloos mee weg. (Zeno)
Gorillaz – Humility (DJ Koze Remix)
Dat DJ Koze de enige echte remixkoning is, bewijst hij nog maar eens met zijn eigenwijze versie van Gorillaz’ ‘Humility’. Zonder te veel aan het skelet van de single uit ‘The now now’ te raken, weet hij met een reeks subtiele aanpassingen de sfeer van het nummer naar zijn hand te zetten. (Pieter)
Animal Collective – Hair cutter
Onze obsessie met Animal Collective is wat aan het doven na enkele albums die gewoon goed waren, maar niet meer ons hoofd lieten exploderen als pakweg klassieker ‘Feels’. Dat wil echter niet zeggen dat we onze hals niet reiken bij nieuw aankomend materiaal. Vorige week lekte uit dat onze favoriete beestenboel een nieuwe dubbelaar in de pijplijn heeft die volgende maand al arriveert. Als snel voorsmaakje krijgen we ‘Hair cutter’, een vrij vloeiende drone zoals we die kennen van de oude Animal Collective. Koptelefoon op, mindset op dromerig en wegzweven op je matras is aanbevolen (maar niet verplicht). (Zeno)
David August – D’Angelo
De 28-jarige Hamburger David August maakt al geruime tijd het mooie weer met zijn sfeervolle producties en vernuftige livesets. Dat hij schatplichtig is aan Nicolas Jaar zien we graag door de vingers. Na de in maart verschenen ambientplaat ‘DCXXXIX A.C.’, is het alweer tijd voor zijn tweede album van 2018. ‘D’Angelo’ verschijnt op 5 oktober, en vrijdag 17 augustus kan je al van hem genieten op Pukkelpop. (Pieter)
Lotic – Power
Lotic sierde al eerder deze contreien van Indiestyle.be, en op het nieuwe album ‘Power’ passeert genoeg ijzersterk materiaal om nog enkele keren in te plonzen. Omdat wij echter graag kort ende bondig zijn, presenteren we je hier de allesomvattende titeltrack. En omdat wij ook graag niet álles spoilen, stellen we voor gewoon te luisteren. (Zeno)
Tony Allen & Jeff Mills – The seeds (edit)
Wat krijg je wanneer je de peetvader van afrobeat samenzet met de medegrondlegger van Detroit techno? Kosmische funk, zowaar. De twee routiniers lijken perfect op elkaar afgestemd op ‘The seeds’, een uiterst smakelijk voorproefje van het in september te verschijnen album ‘Tomorrow comes the harvest’. Aftellen! (Pieter)
Viagra Boys – Sports
Een bende stoïcijnse Zweden die een waslijst aan sporten proclameert boven een groove die zo van The Stooges kon komen. Wat heb je nog meer nodig om enthousiast te worden over sport? (Zeno)
Tokyo Police Club – DLTFWYH
Tokyo Police Club voorziet de wereld intussen al enkele jaren van oerdegelijke pop met wat hoeken afgevijld. Met ‘DLTFWYH’ is het niet anders. Niets ingewikkeld, niets hoogstaand, maar wel puike, licht jengelende gitaarpop waarbij de drums net laat genoeg invallen om ons keer op keer te doen reikhalzen. (Zeno)
Daughters – Satan in the wait
Na acht lange jaren is er eindelijk nieuw werk van Daughters. Laat je niet misleiden door de onschuldige bandnaam, want ze staan garant voor loodzware noise-rock. Nog voor de release van hun laatste album in 2010 hield het viertal het wegens interne strubbelingen voor bekeken, maar nu staan ze er weer met ‘Satan in the wait’, dat als opwarmertje moet dienen voor een in 2018 te verschijnen plaat. (Pieter)
Ty Segall & White Fence – Body behaviour
Ty Segall experimenteert maar al te graag met verschillende backing bands, maar de duidelijke chemie met het psychedelische White Fence laat de junk in ons snakken naar een volgend veel te kort shot. Er was eerder al het puike ‘Good boy’, en nu is er ook ‘Body behavior’, waarin Segalls stem als een pakketje minuscule belletjes opstijgt over het bad aan akoestische rockgitaren van White Fence. (Zeno)