We zitten in de laatste rechte lijn richting lijstjestijd. Professionele muziekjourno’s, Indiestyle-schrijvers en andere muziekliefhebbende statistici (of statistiekliefhebbende muzieknerds) zijn momenteel vooral bezig met terugblikken op het afgelopen jaar. Alvorens we dat openbaar gaan doen op deze website houden we ons nog eventjes bezig met het evalueren van kortere tijdsperiodes, bijvoorbeeld de week van 14 tot en met 20 november. Naar goede gewoonte hebben we weer de tien beste liedjes van die zevendaagse geselecteerd, je ontdekt ze hieronder.
The Magnetic Fields – ‘74 No
De beruchte Piero Scaruffi riep ‘The charm of the highway strip’ uit tot beste popalbum ooit, maar het is toch hun monumentale ‘69 love songs’ die The Magnetic Fields tot cultfavoriet maakte. Hun nieuwste project lijkt die tour de force, met slechts 19 songs minder, lichtjes over te doen. Toen frontman Stephin Merritt de leeftijd van vijftig jaar bereikte besloot hij om een nakende midlifecrisis te beteugelen en aan het songschrijven te slaan. Een jaar later heeft hij voor ieder levensjaar een song klaar. Als proevertje van ‘50 song memoir’ deelden The Magnetic Fields al vijf pareltjes. Het resultaat zwemt zowel in nostalgie als in ironie en is bij vlagen bloedmooi. Luister bijvoorbeeld naar ‘74 No’, een bespiegeling over de levensvragen uit de kindertijd. (MD)
Xiu Xiu – Wondering
Meestal verwacht je van Xiu Xiu het onverwachte, maar ‘Wondering’ doet opvallend vertrouwd aan: Dreunende synthpop met een dreigende post-punk vibe, dansvoer voor sociopaten. Xiu Xiu lijkt dus weer aan te knopen bij de vertrouwde sound van platen als ‘Always’ en ‘The air force’. Jamie Stewart is nog steeds down, maar wij zijn blij. (MD)
The Necks – Timepiece (uittreksel)
Al sinds 1987 probeert het Australische trio The Necks de vrijheid van jazz te koppelen aan minimale, repetitieve structuren. Dat kan heel bezwerend werken. Luister ten bewijze dit uittreksel uit het eerste nummer van hun aankomende dubbel-lp ‘Unfold’ (vier plaatkanten, vier nummers, een nummer per kant). (MD)
Elysia Crampton & Nunu – ch’ixi (for love of the other) [sin vox y sax]
Er viel deze week weer een en ander te beleven op de SoundCloud-pagina van Elysia Crampton. Het hoogtepunt was ongetwijfeld deze (onafgewerkte?) samenwerking met deconstructed clubmuziek-producer Nunu. ‘Ch’ixi (for the love of the other)’ gaat buiten enkele herkenbare samples op zoek naar een nieuwe richting voor beide artiesten en vindt die in een verrassend lichtvoetige – maar daarom niet minder uitdagende – glanzende synth als leidraad doorheen een spirituele jungle aan collage-electronica. (Thomas)
Julie Byrne – Natural blue
De ene mevrouw met mooie liedjes (lees: Weyes Blood) heeft ons nog maar net betoverd, of de volgende staat al klaar om ons andermaal in een sprookjesachtige zwijm te doen vallen. Case in point: Julie Byrne die met ‘Natural blue’ een perfect en tijdloos nummer heeft gemaakt. ‘Natural blue’ is naïef en dromerig dankzij een warme, groeiende instrumentatie, terwijl de Amerikaanse geruststellend en supermooi met haar stem naar de hemel reikt. Vier minuten pure onthaasting op de meest vertederende manier gepresenteerd, veel beter kan muziek volgens mij niet worden. (Thomas)
Childish Gambino – Redbone
Het nieuwe nummer van Childish Gambino gaat een bekende richting uit, eentje die we in indiesferen recent al heel wat hoorden; bijvoorbeeld bij Soft Hair of Unknown Mortal Orchestra. De Prince-vibes kriebelen sterk in deze song en worden instrumentaal gezien gekruid gebracht in een lekkere, spaarzame jam die zich afkeert van alle trends. Glover voegt daar nog opzwepende vocals aan toe, die hij er met de grinta van een D’Angelo en achter dichtgeknepen ogen weet uit te persen. (Thomas)
Totally – Falling apart
Volgens hun bio mochten de vijf meisjes van Totally naast support voor Juan Wauters en Weaves al headlineshows spelen op basis van twee demo’s en mond-aan-mond-reclame. Nu brengen ze met ‘Falling apart’ een eerste single uit bij Art Is Hard. Omschreven als een laidback Sugababes-achtig liedje, word je toch een beetje op het verkeerde been gezet (hoewel de vergelijking zeker steek houdt). Dit is een traag, beetje slepend gitaarpopnummer dat ondanks z’n nonchalante riffje vooral tragisch aanvoelt. (Thomas)
Sam O.B. – Common ground
Obey City heeft deze week z’n artiestennaam geditcht voor een nieuw alter ego: Sam O.B. Ook de muzikale koers wordt stevig bijgezet: de labelbaas van Astro Nautica vliegt op ‘Common ground’ in de gekke, optimistische funk. Sinds kort is het geen schande meer om als hyperserieuze, futuristische artiest voor positieve vibes te kiezen en dat doet de muzikant duidelijk deugd. Hopelijk heeft ie nog meer zo’n catchy, inventieve en vrolijke tunes achter de hand. (Thomas)
IVVVO – LOVE
Na releases op fijnproeverslabels Opal Tapes en Danse Noire is de Portugese producer IVVVO nu beland bij Rabits compromisloze outsidersstalletje Halcyon Veil. Binnenkort brengt hij daarop een nieuwe ep uit – het titelnummer van ‘Good, bad, baby, horny’ is alvast een allesverterend, episch en emotioneel monster – nu moeten we het nog even stellen met one offje ‘LOVE’. Da’s (alweer) een overweldigend intens nummer dat met gebroken geluidstapijten en een ijzingwekkende vocal sample (‘I ain’t got love’) duidelijk in z’n doel slaagt: het ontredderde gevoel dat een ontsporende wereld momenteel geeft, overbrengen op de luisteraar. Mooi hoe de artiest met steeds ijler wordende klanken tegelijk voor een positieve noot in de vorm van extase en schoonheid weet te zorgen. (Thomas)
Yung Nnelg – Op dreef
Nederhop heeft een (niet altijd even onterechte) slechte reputatie binnen de kringen van elitaire muzieksnobs. Toch is er in de onderbuik van de uitgebreide Nederlandse scene een en ander aan het bewegen. De SMIB-crew uit Amsterdam staat bekend om z’n donkere beats, en rapper Yung Nnelg surft mee op die golf. ‘Op dreef’ wordt gedragen door een minimalistische, dreigende beat, en de bijhorende clip draagt nog meer bij aan dat gevoel. De combinatie van de muziek en beelden doet meer denken aan kunsttypes dan aan straatschoffies. Het is duidelijk dat Yung Nnelg op dreef is om het niveau van Nederlandstalige hiphop naar omhoog te tillen. (Daan)