Header image

Plonsjes: zeven nummers die wij op repeat hebben staan

door Zeno Van Moerkerke

De examens zijn zo ongeveer voorbij, dus wij hebben een goudgeel vermoeden dat er de voorbije dagen veel pils is gevloeid nabij de vleesmuur en Snack Tosi. Zal ook gevloeid zijn in overvloed: platvloers stampende EDM en eindeloze remixes van ‘Old town road’ of ‘Shape of you’, we spreken jammer genoeg uit ervaring. Tijd dus om de oren nog eens goed te spoelen met onze verse vangst plonsjes, ditmaal geselecteerd door Free, Michelle, Tobias, Mattias en Zeno. Onderaan vind je een handige spotifyplaylist!

Caroline Polachek – Door

Twee jaar en een half is het intussen al geleden dat we afscheid moesten nemen van het toonaangevende Chairlift. Een goeie tien jaar lang lagen ze op de kruising tussen pop en experiment waaruit indieklassiekers als ‘Bruises’ – vooral bekend geworden via de iPod Nano-reclame – ‘Amanaemoneasia’ – vooral bekend van de legendarische dansmoves in de videoclip – ‘Met before’ en ‘Ch-Ching’ uit voortvloeiden. “Up until this point, it made sense to combine what we do into one thing”, vertelde de ene Chairlift-helft Caroline Polachek aan Pitchfork toen. Maar het was tijd om solo te gaan: “I will say it’s exciting to be fully in control and to have a full tool kit. I feel like everything up until now has been a form of training.

Terwijl die andere helft Patrick Wimberly ging samenwerken met Beyonce, Solange, Blood Orange, Empress Of en de recentste plaat van MGMT producete was Polachek te horen op nummers van Danny L Harle, Fischerspooner en Charli XCX. Met Door is er nu haar eerste solomateriaal onder eigen naam – herinner Ramona Lisa in 2014 – en het resultaat is alles wat je van Caroline kan verwachten: haar unieke stem, subtiele experimentele pop, een catchy refrein en een esthetiek waar vele popsterren een puntje aan kunnen zuigen. Laat die plaat maar komen. (Free)

Mach-Hommy – Chiney brush ft. Quelle Chris

Mach-Hommy bracht net een album uit waar gevarieerde instrumentale keuzes en interessante features – van onder andere Earl Sweatshirt – troef zijn. Het is moeilijk kiezen maar uit de 18 minuten uiterst verteerbare hiphop zijn de eerste dikke drie minuten met Quelle Chris misschien nog de fijnste. (Michelle)

Death Grips – Gmail and the restraining orders

Dit weekend organiseerde Warp Records naar aanleiding van hun dertigste verjaardag een live radio-uitzending, waarop ook de mallerds van Death Grips hun mysterieuze project ‘Gmail and the restraining orders’ in première lieten gaan. Kaphun single ‘Hot head’ samen met hun ‘Steroids’ EP, giet er tien liter Red Bull en een goeie scheut benzine bij, steek heel het boeltje in de fik en smijt het resultaat keihard kapot tegen een betonnen muur terwijl er veertien verschillende kookwekkers in de kamer tegelijk aflopen. Zo kom je ongeveer in de buurt van hoe dit project klinkt, en dan moet je ook nog eens rekening houden met het feit dat de hele bedoening bijna een half uur lang duurt. Of zoals iemand anders het treffend beschreef op het internet: “Dit is hoe Death Grips klinkt voor mensen die niet naar Death Grips luisteren.” (Tobias)

Trentemøller – In the garden

Niet enkel Mark Ronson en The National schakelen vrouwelijke hulp in voor nieuwe muziek. Ook de Deense Trentemøller laat vrouwenstemmen weerklinken. Op zijn volgende album ‘Obverse’ dat eind september verschijnt zal je onder meer Rachel Goswell van Slowdive en Jenny Lee Lindberg van Warpaint kunnen horen. Maar ook aanstormend talent krijgt een plek, zoals de Amerikaanse Lina Tullgren op single ‘In the garden’. (Mattias)

Sheer Mag – Blood from a stone

Twee jaar terug bracht Sheer Mag het fantastische ‘Need to feel your love’ uit, een album dat wat ons betreft nog steeds een solide 4,5 op vijf verdient. In de tussentijd is er niet veel veranderd: Tina Halladay klinkt nog steeds als Bon Scott in zijn beste jaren, de gitaren scheuren beleefd en de drums lijken nog steeds ingespeeld op papier-mâché. ‘Blood from a stone’ heeft die perfecte Sheer Mag balans, waarbij alles straight-forward lijkt maar de song toch blijft groeien bij elke luisterbeurt. (Zeno)

Friendly Fires – Silhouettes 

Na Friendly Fires’ tweede langspeler Pala (2012) bleef het opmerkelijk lang stil rond de band, die na singles als ‘Hurting’ en ‘Hawaiian air’ nochtans klaar leek om ook bij het brede publiek te scoren. De verklaring daarvoor? Ofwel zou de band een lange pauze nemen of Ed Macfarlane & co zouden er de brui aan geven. “I think I just got exhausted with the whole live side of things”, aldus Macfarlane.

Tot ‘Love like waves’ vorig jaar dropte. Een typerend Friendly Fires-nummer dat met bij horende hook en de nodige kopstemkweelmomenten zo op hun debuut had gepast. Het nummer bleek ook al vroeger zijn oorsprong te kennen, getuige deze live demoversie. Later volgden nog ‘Heaven let me in’ en ‘Lack of love’, maar met deze ‘Silhouettes’ – een glad disconummertje met, hoe kan het ook anders, een aanstekelijk refrein – kondigt het trio meteen hun derde plaat ‘Inflorescent’ aan, uit op 16 augustus via Polydor.


Frankie Cosmos – Windows

Eerder dit jaar loste Frankie Cosmos wekelijks korte gedachtegangen van minder dan twee minuten, een reeks snapshots die ze ‘Haunted items’ noemde. Nu is ze echter terug met waar ze best in is: pastelkleurige melancholie op zachtaardige indierock. ‘Windows’ is vintage Frankie Cosmos en dus uitstekend voer voor iedereen die snakt naar een geut ongegeneerde gemoedelijkheid. (Zeno)