Mark Twain had af en toe last van een oorwurm. Eén daarvan was zo hardnekkig dat hij er zijn kortverhaal ‘Punch, Brothers, Punch!’ over schreef. Pas nadat hij iemand anders met de melodie aanstak, kon hij zich terug toeleggen op zijn literaire carrière.
Ook Indiestyle deelt weleens de zorgen van Twain. Elke week laten we je kennismaken met nieuwe songs uit onze virtuele platenbakken die onze concentratie wegrukten van de soep op het vuur en die lonkende deadline. Hoog tijd dus om andere muziekliefhebbers met de last van deze vliegensvlug besmettelijke deuntjes op te zadelen.
Soko – Ocean of tears
In het verleden wist Soko ons te charmeren met breekbaarheid, maar met haar nieuwe single ‘Ocean of tears’ gaat de Franse zangeres de punky toer op. Sad Soko is gone en wij kunnen die fuzzy gitaren best wel smaken. Het wordt dus uitkijken naar die nieuwe plaat en bovendien kondigde de Française ook al een tour aan in kleine venues. (TD)
East India Youth – Carousel
Het gaat snel voor William Doyle, beter bekend als East India Youth. Zijn vorig jaar verschenen Total Strife Forever was nog goed voor een nominatie voor de Mercury Prize en recentelijk kwam het nieuws naar buiten dat de muzikant daar binnenkort al een opvolger voor zal uitbrengen via XL Recordings. Op vooruitgeschoven single ‘Carousel’ klinkt de Brit alvast grootser en theatraler dan ooit tevoren. (AS)
LA Priest – Oino
Kennen jullie Late of the Pier nog? De Britse dancepunkers hielden het na hun geweldige debuutalbum ‘Fantasy black channel’ jammer genoeg meteen voor bekeken. Om de pijn toch ietwat te verzachten is frontman Sam Dust nu terug met nieuw materiaal als LA Priest. Heerlijk zwierige single ‘Oino’ doet in ieder geval hopen dat er gauw een volwaardige langspeler op volgt. (AS)
Makthaverskan – Witness
Hoewel eerlijkheid ons gebiedt te zeggen dat Makthaverskans ‘Witness’ voor niet geoefende luisteraars moeilijk te onderscheiden is van het gemiddelde Savages-nummer, stoort het niet meteen omdat het niveau van post-punk hier net zo hoog ligt als bij de groep rond Jenny Beth. De stevige gitaren bouwen een indrukwekkende muur op die nooit zijn melodie verliest, zangeres Maja Milner schuurt er haar wanhopige stem vakkundig tegen. Rebelleren doe je zo. (TK)
Laura Groves – Committed language
Laura Groves slaagt er bij het titelnummer van haar aankomende ep in om je vanaf de eerste seconde mee te nemen naar haar droomwereld. De productie van ‘Committed language’ klinkt vederlicht en exotisch, de zang doet er nog een schepje bovenop dankzij onmogelijk hoge noten en zwevende echo’s. Heerlijk popliedje. (TK)
Orlando Volcano – Neva gonna put u down
Een titel als ‘Neva gonna put u down’ doet je een emotioneel iets vermoeden, maar dat is allesbehalve het geval bij Orlando Volcano’s laatste nieuwe. Het nummer speelt met staalharde beats (die verwant zijn aan het weliswaar veel gevoeligere ‘1 4 me’ van Jacques Greene) en bizar gepositioneerde, vervreemdende vocals. Het resultaat is dus eerder bizar, maar daarom ook net verrassend en verfrissend. (TK)
John Bence – Disquiet movement I
Zo klassiek als John Bences ‘Disquiet movement I’ hoor je hedendaagse muziek niet erg vaak. Waar zowel zang als instrumentatie allesbehalve modern klinkt, is de structuur dat zeker wel. De spanningsboog staat gedurende het hele nummer strak, al blijft een soort van climax in het eerste deel van drie wel uit. Misschien maar goed, want daardoor klinkt het nummer/stuk wel bijzonder mysterieus. (TK)
Unknown Mortal Orchestra – Multi-love
Terwijl Unkown Mortal Orchestra op hun vorige album net imponeerde met lang uitgerekte, eerder psychedelische en geduldige jams, overtuigen Nielson en co in de aanloop naar hun nieuwe langspeler met een heel erg catchy liedje ‘Multi-love’. De frontman steelt hier meer dan ooit de show met zijn extrovert gebrachte introverte zang en de band komt zelfs weg met een van synthpop ontleende cheesy bridge. Wat een verschil met de groep haar ietwat saaie classic-rockshows. (TK)
Froth – Postcard radio
We kunnen het niet genoeg benadrukken: als Burger Records iets onder zijn vleugels neemt, is het bijna altijd garagegoud en Froth zijn daarvan het duizendste voorbeeld. Met ‘Postcard radio’ grijpt de band terug naar heel vroege Cloud Nothings, al zorgen de zwevende en mompelende vocalen voor het doperende tegengewicht. Volgende week doet de groep hun garagepoort open en trekken ze voor het eerst naar België, die eer is aan De Zwerver. (JVL)
STUFF. – Event horizon
Als openingsnummers dienen om de aandacht te grijpen van de luisteraar, dan is STUFF. op hun nakend debuut al half gewonnen. In plaats van ons meteen te laten genieten van hun fusionjazzfunk-madness, moeten we door de noise waden om ergens een versleten reddingsboei te vinden in een verborgen bas- en drumgroove. Spannend is het wel, want het is uitkijken naar elke volgende noot en dat hopelijk helemaal tot aan het einde van het album. (JVL)