Zodat je niet zou verdrinken in de zee van nieuwe muziek, zorgen wij met onze Punch, Brothers, Punch elke week weer voor een stevige houvast die je kopje boven water moet houden. Deze week kan je die “stevig” wel iets letterlijker nemen dan andere weken, want harde gitaren scheuren alle kanten en vooral de jouwe op.
Eves the Behavior – TV
Met tweede single ‘TV’ – iets minder dan een jaar na ‘Zen’ – is Hannah Karydas terug om te blijven. Eves the Behavior het Australische antwoord op Banks noemen, zoals sommige van onze concullega’s, vinden we wat kort door de bocht, maar haar stem heeft toch iets van de Amerikaanse weg. De 20-jarige zangeres heeft met ‘TV’ een pareltje afgeleverd, dat tegen het refrein zo goed wordt dat we ons afvragen waarom we deze jongedame niet eerder opmerkten. (RC)
Fear of Men – America
In 2014 verscheen het album ‘Loom’ van Fear Of Men, dat louter uit slechts één woord bestaande songtitels bevatte. Eén van de mooiste liedjes, ‘America’, is nu op single uitgebracht, en het heeft pracht, aanstekelijkheid en liefde in overvloed. (BS)
A Place To Bury Strangers – We’ve come so far
Muziek van A Place To Bury Strangers is niet gemaakt om vrolijk van te worden. Tegendraads als we zijn, doen we dat telkens opnieuw lekker toch. De net vrijgegeven voorloper van het half februari te verschijnen album ‘Transfixiation’ geeft ons weer redenen te over om lekker gierend ongecontroleerde wilde bewegingen te maken. Het scheurt als vanouds en kan de strijd met het beste materiaal van APTBS moeiteloos aan. (BS)
A Projection – Young days
Tussen alle tips die je om de oren gevlogen komen, stuit je af en toe zelf puur toevallig op een parel. Het Zweedse A Projection heeft net de clip van ‘Young days’, hun in februari te verschijnen debuutsingle online gegooid. Gulzig als we zijn, snakken we nu al naar een full album, want van dit soort opgewekte, met surf geïnjecteerde post-punk krijgen we nooit genoeg. (BS)
The Subways – Taking all the blame
Alles is al gedaan, alle akkoorden zijn al gebruikt, en alles lijkt op elkaar zijn enkele veelgehoorde uitspraken van criticasters als het over rock-’n-roll anno 2015 gaat. The Subways bewijzen nochtans al jaren dat snedige gitaarsongs zich wel nog messcherp een weg naar je wildste danssensoren banen. Alleen oppassen in donkere bossen, of je billen liggen binnenkort in de etalage van de beter wild- en gevogeltewinkel te blinken. (BS)
Best Friends – Shred til you’re dead
Van tijd tot tijd verschijnt er zo eens een pretpunknummertje dat net boven het pak uitsteekt en dat kan je best wel zeggen over ‘Shred til you’re dead’, het nieuwste werk van kersverse FatCat-signees Best Friends. De song heeft bovendien iets emo waardoor het zowel in goede als in slechte tijden goed uit de verf komt. Hou deze jongens in de gaten. (TK)
Oscar – Daffodil days
Oscar is mij er op zijn eentje van aan het overtuigen dat Britpop en grootste rockrefreinen anno 2015 helemaal niet zo passé zijn. Na het onweerstaanbare ‘Sometimes’ is meneer Scheller terug met ‘Daffodil days’, een stampend anthem als ode aan het optimisme, met drijvende kickdrum en geruststellende bariton gebracht. (TK)
BRUTUS – Horde
‘Horde’ van BRUTUS is een eigenaardig beestje. De drums lijken in de intro te snel, de zang in het daaropvolgende stuk afgezonderd van de achteruit geschoven instrumentatie en de structuur geeft soms een verknipte indruk. En toch werkt het. Vermoedelijk omdat de groep de agressie en toch ook melancholie van een groep als Godspeed You! Black Emperor heeft weten samen te ballen in vier minuten. (TK)
Purity Ring – Begin again
Waar ik niet 100% overtuigd was van Purity Rings eerste single uit hun binnenkort verschijnende album, gaat ‘Begin again’ er daarentegen in als zoete broodjes. De stem van Megan werkt nog steeds uitzonderlijk goed in combinatie met donkere electronica en de inhakkende beats hebben een heerlijk claustrofobisch effect. Dit geluid lijkt meer een logische evolutie dan CHVRCHES-plagiaat, zoals het door criticasters gezien wordt. (TK)
Petite Noir – Shadows
Eclecticisme is hét nog steeds. Zowel verschillende stijlen als verschillende culturen worden door artiesten gretig door de mangel gehaald en Petite Noir bedrijft die twee vormen moeiteloos. De Zuid-Afrikaanse artiest combineert muziek uit het westen en zijn thuisland, maakt darkwave die ook nog eens aanstekelijk klinkt en verpakt dat alles in een enorm slimme productie. (TK)