Punch, Brothers, Punch: 28.02 – de tien beste nummers van de voorbije week

door Matthias Desmet

Het was weer een rijk gevulde week met belachelijk veel interessante releases. Naar wekelijkse gewoonte leiden onze auteurs je in tien nummers doorheen de veelheid. Jens Van Lathem, Anthony Brynaert, Thomas Konings en Matthias Desmet zijn deze week de gidsen van dienst.

Charli XCX – Paradise (ft. Hannah Diamond)

De voorbije dagen mochten we ons weer diep schamen voor het mannelijke geslacht en het patriarchaat. Kesha werd door de rechter gedwongen te blijven werken met Dr. Luke, die ze voor emotioneel en seksueel misbruik had aangeklaagd. Een hele resem popsterren hebben de hulp van die Dr. Luke in het verleden ingeschakeld, zo ook Charli XCX. Op haar nieuwe ep laat de Britse zien wat de enige oplossing is om aan het systeem, dat helaas maar niet lijkt te willen veranderen, te ontsnappen: zelf het heft in handen nemen. Om dat te kunnen doen heeft ze haar eigen label opgericht, Vroom Vroom Recordings, en daarop toont ze zich haar eigen baas. Ze brengt er de meest eigenzinnige muziek die we sinds lang van een popster te horen kregen op uit. ‘Paradise’ lijkt niet bepaald het soort singletje dat het best in de markt ligt, omwille van zijn overbewerkte zang, de vreemd interagerende productie en de opmerkelijke, schattige feature van Hannah Diamond. Dat neemt niet weg dat dit nummer zo badass is. Het klinkt zo echt en zo nep tegelijk. Deze song proeft zowel synthetisch als bruisend, dankzij een hobbelige SOPHIE-productie die als een adrenalinestoot komt opzetten en dan niet de verwachte, maar wel de juiste, sprongetjes maakt. Charli overtuigt met een attitude die sterk, maar toch fragiel is en vooral een broodnodig tegengewicht biedt voor de normcore-popartiesten die onder leiding van Taylor momenteel de airplay beheersen. (TK)

Car Seat Headrest – Vincent

Ergens tussen Ought en The Strokes knalt deze nieuwe van Car Seat Headrest. Dan zwijgen we nog over de post-rockintro. Deze rockcompositie is episch en heeft brains. Zeven minuten die in een knip voorbij zijn, als de flarden van herinneringen aan die heerlijke maar dronken nacht die de ochtend erna haasje over doen in je ronkende kop. (MD)

Smerz – Because

Maandag kregen wij dit nummer voor het eerst te horen. Een volle week later begint het nog steeds te kriebelen wanneer de eerste noten van ‘Because’ onze oorgangen bereiken: basic beats, een heerlijke groove en enkele vocalen die wat uit de hoogte komen doen. Smerz schrijft de perfecte banger van deze week. (JVL)

Glitterbust – The high line

Vijf jaar is het al geleden dat Sonic Youth splitte. Dat blijft verdraaid spijtig, maar gelukkig spuien de leden, verkruimeld in allerlei projecten, nog steeds heerlijke muziek aan de lopende band. Neem nu bassiste en frontvrouw Kim Gordon, zij vond met Alex Knost van Tomorrows Tulips een ideale partner in crime om nieuwe bronnen van creativiteit aan te boren. ‘The high line’ is een stroompje slepende noise dat neerslachtig voortkabbelt, terwijl La Gordon gelaten meekreunt. Je zou zowaar die split beginnen toe te juichen. (MD)

Kero Kero Bonito – Lipslap

De nieuwe van Kero Kero Bonito bevat minder roze suikerspin en meer harde beats. In se is ‘Lipslap’ een basic minimale banger maar KKB voegt gelukkig net genoeg post-moderne tongue in cheek toe om het verteerbaar te houden. Live wordt dit ongetwijfeld een glitterfeestje. (MD)

Jaye Bartell – Tuesdays

Ooit komt er een tijd dat Leonard Cohen het geld dat door zijn secretaresse werd gepikt, zal hebben terugverdiend en dat hij geen Sint-Pieterspleinen meer zal hoeven te vullen. Wie o wie zal dan die leegte vullen? Jaye Bartell doet alleszins een poging. Dit is epigonenwerk, inderdaad, maar wel heel mooi gedaan. Dan zien wij dat, in onze oneindige mildheid, door de vingers. (MD)

Nothing – Vertigo flowers

Zo heel af en toe komt er nog wel eens een bijzonder shoegazenummer voorbij. Zo hebben we hier, bijvoorbeeld, het intens mooie ‘Vertigo flowers’ van Nothing. Die band heeft een verleden in hardere genres en dat merk je. De song voelt krachtiger en minder teruggetrokken aan dan je van schoenenstaarders zou verwachten. Dat zorgt voor een emotioneel stormend stukje muziek. (TK)

The Soft Moon – No-one driving

Met ‘No one driving’ levert The Soft Moon het soort banger af, waarop je alleen maar keihard kan gaan, op de dansvloer. Gierende synths en slaapdronken gezangen, het is een combinatie die op dit bizarre nummertje verbazend goed werkt. (MD)

Carly Rae Jepsen – Everywhere you look

Nu de kinderen uit de jaren tachtig en negentig stevig volwassen beginnen te worden en waarschijnlijk hier en daar een beslissing mogen beginnen nemen, zullen fiasco’s als een remake van ‘Full house’ met de regelmaat van de klok gebeuren. De Olsen-tweeling doet niet mee, de trailer zag er verschrikkelijk geforceerd uit en alles schreeuwt dat Netflix geld wil slaan uit jouw zoete herinneringen. Maar gelukkig is er nog één positief punt te vinden: Carly Rae Jepsen mocht de theme song een remake geven. ‘Everywhere you look’ bewijst waarom Jepsen dé koningin van de ongegeneerde nostalgie van 2015 was. (JVL)

Charli XCX – Secret (Shh)

We ronden deze lijst af met de afsluiter van de ‘Vroom vroom’-ep, ’Secret (Shh)’. We zijn fan, inderdaad. De productie van SOPHIE is hier het intenst. Ze doet met diepe en donkere klanken als donderslagen de song trillen en beven. Charli XCX kronkelt en kruipt doorheen de lyrics en laat zich in twee gedaantes zien doorheen de track: als almachtige popster in het refrein en als de artistieke, alternatieve versie van zichzelf in de strofes. Het tweede deel van de song is pure madness en het beste stuk van de gehele ep. ‘Vroom vroom’ is het werk van een popster die zich door niets of niemand laat beperken of limiteren en voor 100% de controle over haar muziek opeist. Daarmee is deze ep – gezien de huidige, problematische (Kesha) gebeurtenissen waar we het reeds over hadden – een van de boeiendste én belangrijkste releases in de popwereld. (AB)

Volg onze Punch-afspeellijst op Spotify.