Elke vrijdag draait de release-radar van menig muziekliefhebber overuren. Om niet verloren te lopen in Facebookfeeds en Soundcloudprofielen hebben wij de nieuwe albums van deze week voor jullie in een lijstje gegoten.
Cage The Elephant – Social cues
Nadat de band een Grammy kreeg voor beste rock album voor ‘Tell me, I’m pretty’ in 2017, dook de band de afgelopen twee jaar wat onder. In die periode scheidde frontman Matt Schulz van zijn vrouw wat tevens hoofdzakelijk de inspiratiebron was voor dit album. In de fraaie single ‘Ready to let go’, dat als voorproefje al werd gereleased, gebruikt Schulz een trip naar Pompeii als metafoor voor die scheiding. (Yannick)
Daniel Norgren – Wooh dang
2015 was het jaar van de doorbraak voor de grote -letterlijk te nemen- Daniel Norgren. Met twee releases in een jaar (‘Alabursy’ en ‘The green stone’) verkocht hij uit het niets de AB helemaal uit. Sindsdien had de singer-songwriter zich weer even teruggetrokken in de Zweedse bossen. Al die tijd werkte de man in een boerderij-huisje naarstig aan opvolger ‘Wooh dang’ waarvan ‘The flow’ verklapt dat Norgren niets van zijn ware aard verloren heeft. (Jens)
Dead To A Dying World – Elegy
Wie van tijd tot tijd een streepje hoogst interessante black metal kan verdragen, mag ‘Elegy’ van het Texaanse Dead to a dying world niet aan zich laten voorbij gaan. Leden van Swans en Neurosis werkten mee aan deze nieuwe worp en dan heb je meteen een goed idee welke richting het zal uitgaan op ‘Elegy’. (Kevin)
Fat White Family – Serfs up!
Interne strubbelingen en buitensporig drugsgebruik zorgden ervoor dat ze het na twee albums zonder gitarist Saul Adamczewski moesten stellen, maar de plooien tussen de enfants terribles van Fat White Family lijken intussen min of meer gladgestreken. De disco-invloeden op derde worp ‘Serfs up!’ duiden op een voorzichtig stapje richting mainstream – gelukkig zonder daar hun sleazy zelve voor te moeten verloochenen. (Pieter)
Jade Bird – Jade Bird
Het langverwachte debuut van de Britse singer-songwriter Jade Bird is een energiek bommetje. Waar ze op haar debuut-ep ‘Something American’ nog ingetogen fladderde tussen americana en folk, spreid ze nu haar vleugels met krachtige popnummers. De catchy refreinen van singles ‘Lottery’ en ‘Uh huh’ brachten haar al naar de show van Jim Fallon, SXSW en Rock Werchter. Deze 21-jarige next gen is duidelijk klaar om het nest te verlaten. (Guillaume)
Lizzo – Cuz I love you
Afgelopen weekend nog op Coachella, deze zomer in The Barn op Rock Werchter. Lizzo is naarstig aan het werk om de wereld te veroveren met catchy muziek en haar positieve energie. In januari trakteerde ze ons met ‘Juice’ al op een voorproefje van haar debuut ‘Cuz i love you’, waarmee ze ook ineens de race voor ‘nummer van de zomer’ opende. Met drie nummers (‘Juice’, ‘Cuz i love you’ en ‘Tempo’) als teaser voor haar debuut die allemaal binnenkwamen als een aangenaam bommetje, ligt de lat heel hoog. (Simon)
Lostboycrow – Santa Fe
Lostboycrow is een naam die voor velen nog onbekend is, maar met ‘Santa Fe’ wil de Amerikaanse artiest hier verandering in brengen. Op zijn debuutalbum brengt hij muziek die je meevoert naar een zonnig paradijs en ontdek je een combinatie van R&B, elektro en pop. (Annelies)
Loyle Carner – Not waving, but drowning
Loyle Carner gaf met voorsmaakjes ‘Ottolenghi’, ‘You don’t know’ en ‘Loose ends’ een mooi beeld van hoe zijn tweede langspeler ‘Not waving, but drowning’ zal klinken. We mogen ons weer verwachten aan betoverende beats en doodeerlijke inzichten van de jonge Engelsman. Alleen laat hij het introspectieve dit keer deels links liggen voor zijn uitgesproken wereldbeeld. (Jasper)
SONS – Family dinner
SONS won vorig jaar De Nieuwe Lichting en brengt nu eindelijk die langverwachte debuutplaat uit. Tijdens hun ‘Family dinner’ wordt er alvast niets heel gelaten, het is geen rustig familiefeestje, maar een echte show. Goed voor de dansbenen, iets minder leuk voor de buren. Dit album voldoet hiermee volledig aan onze verwachtingen: niets leuker dan duistere garagepunk om je eens goed op te laten gaan. (Annelies)
The Tallest Man On Earth – I love you. It’s a fever dream
Niet dat The Tallest Man On Earth op zijn vorige platen niet in z’n ziel liet kijken, maar het zegt iets dat Kristian Matsson voor het eerst met z’n gezicht op een albumhoes staat. De dwalende Zweedse vagebond zit nog steeds in L.A, maar terwijl hij in z’n gedachtewereld rondreist komen er nog steeds metaforen van regenbuien en dennenwouden voorbij. De piano’s, blazers en strijkers die op vorige plaat ‘Dark bird is home’ nog prominent aanwezig waren, verhuizen nu richting de achtergrond. Helaas gaat daardoor ook wat spanning en variatie verloren. (Mattias)
TR/ST – The destroyer-1
Vijf jaar is het inmiddels geleden dat de Canadees Robert Alfons alias TR/ST (spreek uit als Trust) nog iets van zich liet horen, maar dit jaar zullen we zowaar twee keer mogen genieten van zijn op synthesizer gebaseerde elektronische muziek. ‘The destroyer, part 1’ is het luchtigere deel, later dit jaar zal het meer donkere ‘part 2’ volgen. Luchtig is in de wereld van Alfons een relatief begrip, want de man put ook hier weer rijkelijk uit het new wave en gothic verleden.
Wand – Laughing matter
Vijf albums uitbrengen op een periode van zes jaar tijd is niet iedere band gegeven, maar net als bij Thee Oh Sees voelt het bij Wand quasi vanzelfsprekend aan. De psychedelische rockgroep uit LA klinkt spontaner dan ooit, en bevestigt z’n status als een van de meest avontuurlijke trippers van het moment. (Martijn)