Elke vrijdag draait de release-radar van menig muziekliefhebber overuren. Om niet verloren te lopen in Facebookfeeds en Soundcloudprofielen hebben wij de nieuwe albums van deze week voor jullie in een lijstje gegoten.
Andy Shauf – The neon skyline
Lange tijd zaten er verscheidene jaren tussen de releases van de Canadese singer-songwriter Andy Shauf, maar sinds het in 2016 uitgekomen ‘The Party’ lijkt zijn productiviteit de hoogte zijn ingegaan; vorig jaar nog bracht hij samen met enkele vrienden het zelfgetitelde album ‘Foxwarren’ uit. De hersenspinsels van de Canadese singer-songwriter komen ditmaal uit zijn nieuwste conceptplaat ’The neon skyline’, dat start vanuit een avondje in een lokale pub en op de rest van de plaat verder wordt ontrafeld. (Jens)
Ansatz der Maschine – Burial songs
Met geluidsknipsels die uit heel de wereld lijken te komen, bouwt Ansatz Der Maschine een fascinerende klankenwereld. De groep van Kortrijkzanen Mathijs Bertel en Alexander Baert nam even een pauze voor andere projecten, maar is nu helemaal terug met de hulp van Björk-producer Valgeir Sigurdsson en de stem van onder meer Amenra-frontman Colin H. Van Eeckhout. (Mattias)
Bohren & Der Club Of Gore – Patchouli blue
Levend in een grootstad en tijdens melancholische herfstnachten in de gutsende regen een wandeling maken over verlaten promenades. Met moeite zie je in de verte een Cadillac Coupe Devile uit ’77 stilstaan op het trottoir met de lichten nog aan. Wie is de mysterieuze bestuurder en wat doet hij op dit ongoddelijke uur nog op de baan? Dat is het soort beeld dat je kan scheppen tijdens het luisteren naar de Duitse ambient/jazzband Bohren & Der Club of Gore. Met ‘Patchouli blue’ levert het trio een eerste nieuw wapenfeit sinds 2014. (Jens)
Eefje De Visser – Bitterzoet
Op haar vierde langspeler ‘Bitterzoet’ verzoent Eefje de Visser tegenstellingen. Niet zo dansbaar als Robyn en met minder force dan Kate Bush maar popsongs die vragen om de oren te spitsen zoals enkel Eefje de Visser dat kan. Synthesizers en elektronica maken tegenwoordig even hard deel uit van haar sound als haar eigen stem. De productie zit bovendien piekfijn dankzij haar man Pieterjan Coppejans aan het mengpaneel. (Guillaume)
Elefant – Bejahung
Nu The Van Jets hun gitaren aan de haak hangen, moet gitarist Wolfgang Vanwymeersch zijn duivels elders ontbinden. Dat doet hij voor de tweede maal op plaat met Elefant, een beukend allegaartje met andere belpop-figuren uit onder meer Future Old People Are Wizards en Drums Are For Parades. (Mattias)
Jeff Parker – Suite for Max Brown
Tortoise schreef geschiedenis in de jaren 90 toen Jeff Parker zich bij de band vervoegde en er vervolgens de klassieker ‘TNT’ uitperste. Solo heeft deze muzikale duizendpoot echter ook heel wat te bieden, en daar is ‘Suite for Max Brown’ opnieuw een bewijs van. Parker brengt een brede waaier aan invloeden samen tot lekker jazzy geheel dat volledig tot z’n recht komt wanneer je het beluistert met een goede hoofdtelefoon. (Martijn)
Okay Kaya – Watch this liquid pour itself
Ook op haar tweede langspeler neemt Kaya Wilkins geen blad voor de mond. De focus ligt uiteraard op de scherpe teksten, maar de grote diversiteit aan genres die de hier tentoonspreid is eveneens niet te versmaden. (Martijn)
The Black Lips – The Black Lips sing… in a world that’s falling apart
Drie jaar na ‘Satan’s graffiti or God’s art?’ klinkt ‘The Black Lips sing… in a world that’s falling apart’ veel luchtiger dan de titel doet vermoeden. De band draait ondertussen al meer dan twee decennia mee en verschuift op dit negende studioalbum opvallend veel van garage richting country rock, zonder daarbij al te veel afbreuk te doen aan de hun ondertussen eigengemaakte sound. (Koenraad)
Wire – Mind hive
De post-punklegendes van de Londense groep Wire zijn ondertussen aan hun zeventiende langspeler toe. Op ‘Mind hive’ hoor je nog steeds de energie en maatschappijkritische gevatheid van hun eerste albums die hun reputatie vestigden. Wire laat zich echter niet verleiden tot gemakkelijke nostalgie en vindt zichzelf op elk album opnieuw uit. In 2020 vindt het daarvoor heil in contrasten: broeiende gitaren worden gekoppeld aan popachtige melodieën, rechttoe rechtaan vocals aan snelle drums en zware gevoelens aan poëtische teksten Op ‘Mind hive’ toont de groep dat die nog altijd iets te vertellen heeft en dat post-post nog steeds relevant is. (Eva S.)
Wolf Parade – Thin mind
Het Canadese Wolf Parade is weer helemaal op dreef. In 2017 zag hun goed ontvangen comebackplaat het licht, en ondanks dat bassist Dante DeCaro de band vorig jaar verliet, zijn de heren gewoon als een trio verdergegaan. Het resultaat – ‘Thin mind’ – mag er zeker zijn. Het is de vijfde plaat van deze Canadese indierockers en hun beste in jaren. (Martijn)