Release Radar 25/09: naar deze albums kan je voortaan luisteren

door Martijn Bas

Elke vrijdag draait de release-radar van menig muziekliefhebber overuren. Om niet verloren te lopen in Facebookfeeds en Soundcloudprofielen hebben wij de interessantste albums van deze week voor jullie in een lijstje gegoten.

Action Bronson – Only for dolphins

Action Bronson is een rapper uit Queens, New York met een Albanese achtergrond. Niet te verwarren met Archie Bronson Outfit, want fans van de rockband zouden wel eens zeer ontgoocheld kunnen bij het horen van ‘Only for dolphins’. De rapper/chef/tv personality/kookboekschrijver is met zijn nieuwe worp toe aan zijn zesde studioalbum. Verwacht je aan geen wereldschokkende veranderingen: Bronson doet nog steeds waar hij goed in is: compromisloze hiphop maken. Bars als “I may not be able to suck my toes but I will still fuck these hoes” in ‘Latin Grammys’ doen vermoeden dat de spitsvondige vuilbekkerij evenmin verdwenen is. (Bert)

Angel-Ho – Alla prima ep

Het Zuid-Afrikaanse deconstructed club-fenomeen Angel-Ho zit niet stil in 2020. Na eerder dit jaar het album ‘Woman call’ te droppen, komt er nu alweer een ep vol bedwelmende ritmes uit. (Tobias)

Anna Von Hausswolf – All thoughts fly

In de zeven tracks op ‘All thoughts fly’ weet de Zweedse componiste het maximum uit het pijporgel te halen. De ene moment weerklinken er drones uit het instrument, de andere keer is meer plaats voor bubbelende melodieën. Als ze erin slaagt om dit een heel album boeiend te houden, dan krijgt ze van ons alvast een staande ovatie. (Martijn)

Beverl-Glenn Copeland – Transmissions: the music of Beverly-Glenn Copeland

Met meer dan 50 jaar ervaring op de teller heeft Beverly-Glenn Copeland recht om een plaat uit te brengen die grasduint in zijn oeuvre. Dat de man vijf jaar geleden nog als vrouw door het leven ging maakt dit overzicht des te opvallender. De klassiek geschoolde Copeland laaft zich aan soul, jazz, wereldmuziek en je krijgt hem én haar te horen op één en dezelfde plaat. Uniek in al zijn facetten.

Deftones – Ohms

Een nieuw Deftones album in 2020 begint stilaan als een anachronisme te klinken, maar uit de vlijmscherpe singles lijkt de band die perceptie alvast aan diggelen te slaan. Hun typische geluid dat tussen metal en shoegaze schippert lijkt een tandje heviger te mogen en Chino Moreno, die ondertussen al tegen de vijftig aanschurkt, schreeuwt nog steeds de longen uit zijn lijf. (Tobias) Lees hier de uitgebreide recensie.

Idles – Ultra mono

Album nummer drie en aan Joe Talbot en de zijnen lijkt nog steeds geen greintje veranderd te zijn qua hoeveelheid woede of frustratie ze in zich hebben als de drang om zaken van binnenuit te veranderen. Idles houdt je weer eens een spiegel voor en roept op tot introspectie en actie. (Yannick)

Marie Davidson & L’Œil Nu – Renegade breakdown

In de nasleep van ‘Working class woman’ dat haar naar plekken over heel de wereld bracht, maakte de Canadese de beslissing om de dansvloer vaarwel te zeggen en te stoppen als dj. Ze wilde live muziek maken en haar zangpartijen meer exploreren en gebruiken. Op ‘Renegade breakdown’ zoekt het trio bestaande uit Davidson, haar partner Pierre Guerineau (met wie ze in een ver verleden al Essaie Pas vormde) en Bataille Solaire naar de mogelijkheden op het sterrendom met strepen droompop en vintage dancerock. (Yannick)

Momoyo – Momoyo ep

Het Gentse Momoyo gaat op deze zelfgetitelde debuut-ep aan de slag met speelse indiepop. De band telt onder meer zangeres Frie Mechele, auteur/songschrijver Jonas Bruyneel en violiste Esther Coorevits (Jan Verstraeten, Noémie Wolfs) in de rangen. Met 28 minuten is deze ep langer dan de meeste hiphop- of punk-platen, wat kan tellen als visitekaartje. (Mattias)

Ndugu – Ndugu

Owen Perry Weston  verdiende zijn sporen bij Paard. en Kunde, en startte enkele jaren geleden met zijn soloproject Ndugu. Dat groeide uit tot een vijfkoppige band die hiphop en afrobeat combineert tot een aanstekelijk geheel. Na een eerste ep in 2018 is het nu tijd voor een zelfgetiteld debuut. (Mattias)

Nicholas Michaux – Amour colère

Brusselaar Nicholas Michaux leeft tegenwoordig vooral op het Deense eiland Samsø, maar voor de opnames van zijn tweede plaat ‘Amour colère’ verzamelde hij z’n begeleidingsband The Soldiers Of Love in een gloednieuwe studio in Brussel. Hij nam er nummers op die z’n haat-liefdeverhouding met de wereld vatten, gaande van Franse folk tot psychedelische rock. (Mattias)

Oklou – Galore

Trouwe lezers van onze Plonsjes-rubriek hebben vast de naam Oklou al eens zien passeren. Française Marylou Mayniel kan intussen onder meer PC Music-baas A.G. Cook en invloedrijke BBC Radio 6-dj Mary-Anne Hobbs tot haar fans rekenen. Na een eerste ep in 2018 en enkele uitstekende singles volgt er nu haar eerste album, al wordt het officieel als mixtape bestempeld omdat het uit drie muzikale delen bestaat. Carly Rae Jepsen en Charli XCX hebben er een nieuwe vriendin bij. (Mattias)

Public Enemy – What you gonna do when the grid goes down

We worden oud. Een goeie 30 jaar geleden beleefde Public Enemy zijn hoogtepunt met de albums ‘It takes a nation of millions to hold us back’ en ‘Fear of a black planet’. De rauwe hiphop die raasde tegen een rechtse overheid en op de barricade sprong voor de rechten van de Afro-Amerikaan is nog steeds brandend actueel. En dus mag het misschien niet verbazen dat Chuck D en Flavor Flav het voelden jeuken anno 2020. De recente geschiedenis leert ons dat we niet al te veel mogen verwachten van een nieuw Public Enemy album en toch kijken we er wederom reikhalzend naar uit. De guestlist belooft alvast veel goeds. Levende legendes als Ice T, DJ Premier, Nas en George Clinton staan schouder aan schouder met jonge wolven zoals YG en Rapsody. Daarnaast keren ze voor het eerst in 20 jaar terug naar Def Jam. Het voelt bijna als toen. En bij dit tijdsgewricht hoort gewoon een sterke Public Enemy. (Bert)

Sad13 – Haunted painting

Sadie Dupuis ken je misschien als frontvrouw van indierockband Speedy Ortiz. Op haar tweede soloplaat kiest ze echter resoluut voor een ander weg en experimenteert ze volop met elektronische pop om terug te blikken op haar jeugd. Dertig worden, het doet wat met een mens. (Mattias)

Sophia – Holding on / Letting go

De release van de nieuwste Sophia had heel wat voeten in de aarde. Omwille van de coronapandemie was frontman Robin Propper-Sheppard tot tweemaal toe genoodzaakt deze uit te stellen. Gelukkige mogen de hongerige fans zich nu echt opmaken en zich laten verdrinken in de eenvoud waar Propper-Sheppard zo in uitblinkt. Wederom rekent de in Brussel residerende Amerikaan op zijn Belgische delegatie om hem te vervoegen. Duyster-liefhebbers, hou u klaar. (Jens)

Spillage Village – Spilligion

Noem het geen supergroep maar een collectief. Want hoewel Spillage Village klinkende namen als Earthgang, 6lack en JID tot zijn leden kan rekenen, is het veeleer een groep gelijkgestemden dan pakweg iets ‘Watch the throne’ van Jay Z en Kanye West enkele jaren geleden. Om te beginnen knoeiden ze enkele jaren in de marge. Spilligion is al het vierde album van Spillage Village en pas nu lijkt de wereld echt uit te kijken naar een van hun releases. Dat ‘Spilligion op Dreamville, het label van J. Cole (en JID en Earthgang) verschijnt zit daar ongetwijfeld voor iets tussen. De spotlights hebben hen gevonden en nu is het moment om te kapitaliseren. Chance The Rapper en Ari Lennox steken alvast een handje toe en de drie singles doen alvast het beste vermoeden. En wie keek er niet uit naar nieuwe bars van wonderkind JID? (Bert)

Sufjan Stevens – The ascension

Na vijf jaar is Sufjan Stevens terug met nieuw solowerk, en je bent er wel even zoet ermee. Dat hij niets te bewijzen heeft aan iets of iemand hoor je op zijn jongste. ’The ascension’ telt vijftien nummers en duurt meer dan een uur en twintig minuten. Het is een eclectische elektronische plaat waarin donkere beats de (zelf)twijfel van een begenadigd artiest ondersteunen. Wie aandachtig luistert wordt beloond voor de moeite. (Jonas VDA) Lees hier de uitgebreide recensie.

Surfer Blood – Carefree theatre

Jammer dat de zomer net voorbij is, want de nieuwste worp van surfrock-band uit Florida had een perfecte soundtrack kunnen zijn bij hoge temperaturen. Hun debuut kwam in 2010 als een frisse wind binnenwaaien in het indierock-landschap, de albums die erop volgden hebben dat succes echter nooit kunnen evenaren. We verwachten in geen geval dat ‘Carefree theatre’ dat wel zal doen, maar zeg nooit nooit. (Martijn)

Sylvan Esso – Free love

Sylvan Esso groeide organisch door het samengaan van Amelia Meath’s geheimzinnige, intieme teksten en Nick Sanborn’s voortstuwende plakkende productie. Als zielsverwanten, zowel in hun creatieve werk als in het dagelijks leven, brengen ze hun derde album ‘Free love’ uit, waarop ze zichzelf verenigen als één entiteit en meer dan ooit antwoorden gaan zoeken in zichzelf. Dat resulteert in een meer ingetogen plaat, doch wel met enkele melodieuze dansnummers die we van hen gewend zijn. (Gertie)

Thurston Moore – By the fire

Amper een jaar na ‘Spirit counsel’ levert de befaamde ex-Sonic Youth gitarist opnieuw een avontuurlijk dubbelalbum af. Je vindt er vanalles op terug : fuzzy rockers, klassieke Sonic Youth-tunes en zelfs ijzingwekkende drones. Kortom, als je gitaarmuziek een warm hart toedraagt, moet je ‘By the fire’ zeker eens aan een luisterbeurt onderwerpen. (Martijn) Lees hier de uitgebreide recensie.

Will Butler – Generations

Twee weken geleden passeerde Arcade Fire-drummer Jeremy Gara nog in onze release radar, deze week is het de beurt aan Will Butler. Verwar hem echter niet met Arcade Fire-frontman Win Butler – het gaat hier wel degelijk om z’n jongere broer (en mede-bandlid) William. De multi-instrumentalist nam z’n tweede soloplaat op in z’n eigen kelder en demonstreert met ‘Generations’ waarom hij een drijvende, onmisbare kracht is in die Canadese wereldgroep. (Martijn)