Elke vrijdag draait de release-radar van menig muziekliefhebber overuren. Om niet verloren te lopen in Facebookfeeds en Soundcloudprofielen hebben wij de interessantste albums van deze week voor jullie in een lijstje gegoten.
Cable Ties – Far enough
Met dit tweede album is het Australische trio Cable Ties klaar om de rest van de wereld te veroveren. De geëngageerde en energieke rocksongs krijgen alle ruimte om te scoren, en elk van de acht nummers is raak. (Mattias)
Deeper – Auto-pain
Deeper diept de postpunk van hun zelfgetitelde debuut verder uit op hun tweede langspeler, met agressieve riffs en sfeervolle synthesizers die ongetwijfeld garant staan voor een intense luisterbeurt. (Martijn)
Dirty Projectors – Windows open
Twee jaar na het optimistische ‘Lamp lit prose’ brengt indiesnoepjesboer Dave Longstreth een nieuwe Dirty Projectors-plaat uit. Nieuwkomers Maia Friedman (BOBBY) en Oliver Hill (Vagabon, Dustrider), in een respectievelijk vocale- en strijkersrol, lieten zich al opmerken in de uitstekende singles ‘Overlord’ en ‘Search For Life’. (Frederik)
Dua Lipa – Future nostalgia
De popsterren waarvan nieuwe muziek ons hart een sprongetje doet maken: ze zijn eerder zeldzaam, maar Dua Lipa is er één van. Of een volledig album van de Britse ons kan boeien is echter nog onzeker – haar twee jaar geleden uitgekomen debuut viel ondanks de sterke hoogtepunten wat te licht uit -, al zijn de signalen alvast positief. The Weeknd probeerde vorige week om de eighties in pop te herintroduceren en ook Dua Lipa ondernam met aanstekelijke singles ‘Phsyical’ en ‘Don’t start now’ al twee pogingen die van een zekere ambitie getuigen. (Lowie)
Half Waif – The caretaker
Er kan momenteel niet genoeg aandacht naar zorgverleners gaan, en dat geldt ook voor deze vierde plaat van Half Waif. Sinds ze Pinegrove verliet specialiseert Nandi Rose Plunkett zich in meeslepende synthpop, en dat is hier niet anders. (Mattias)
Hypochristmutreefuzz – Hypnos
Hypochristmutreefuzz debuutplaat was een binnenkopper van formaat. Als we hen mogen geloven dan is ‘Hypnos’ een grootser experiment, verder bouwend op de succesvolle stenen die al gelegd zijn. Wel is er meer tijd voor rust, diepgang en dualiteit. ‘Hypnos’ is de personificatie van ‘de slaap’ en de protagonist van deze plaat die onverwachts toeslaat. “Fasten your seatbelts’ want Hypo is terug. (Naomi)
Igorrr – Spirituality and distortion
Hoe hard kan je metal met andere genres combineren, vooraleer het een kakofonie wordt? Gautier Sarre, alias Igorrr, zocht het de grens uit en verlegt ze. Breakbeats, core, chiptune en accordeonmuziek zijn maar enkele voorbeelden van het arsenaal aan muzikale elementen die op het nieuwe album worden getoetst aan de sleutel. De grens tussen abstracte kunst en muziek is nooit dunner geweest. Deze gedurfde plaat is een absolute aanrader voor iedere raver, metalhead of zelfs liefhebber van de klassieke muziek. (Louis)
Knxwledge – 1988
Knxwledge brengt de opvolger zijn debuut ‘Hud dreems’ ui 2015 uit. ‘1988’ verwijst naar het geboortejaar van de Amerikaan en voorsmaakjes ‘Learn’, ‘Howtokope’ en ‘Don’t be afraid’ zitten vol van de jazzy en funky samples die we kennen van zijn vele mixtapes op Bandcamp. De plaat bevat features van Anderson .Paak, zijn wederhelft in het duo Nx Worries en Durand Bernarr. (Jasper)
Little Dragon – New me, same us
Little Dragon bracht eerder de nummers ‘Hold on’ en ‘Are you feeling sad?’ uit, die in deze tijden geen moment te laat te komen. Naast overvloedig optimisme, is het zesde album van Little Dragon vooral een moment van bezinning. Yukimi Nagano en haar drie musketiers zoeken opnieuw de ongedwongen liefde voor hun instrument op, en leveren daarmee een plaat af die tijd nodig heeft (geen probleem want dat hebben we nu toch). (Gertie)
Nicolas Jaar – Cenizas
Na een stevig rondje spectaculaire obscure dansvloer-anthems te maken keert Jaar terug naar zijn gebruikelijke alias waar solitude en minimalisme primeert. De single ‘Sunder’ zou alvast een meer glitchy insteek weggeven, een overblijfsel van ‘2017-2019‘ als Against All Logic? (Yannick)
Pearl Jam – Gigaton
Het was alweer van 2013 geleden dat Pearl Jam met een volledig studioalbum op de proppen kwam. ‘Gigaton’ is hun 11de studioplaat en eerste in zeven jaar tijd. Met ‘dance of the clairvoyants’ kregen we al een voorsmaakje. Deze single klinkt ondanks de gitaarriffs erg – misschien te- poppy voor een van de grootste rockbands van deze planeet. Als alles meezit komt Pearl Jam hun nieuwe plaat op 2 juli voorstellen op Rock Werchter. Fingers crossed. (Joren)
Ringo Deathstarr – Ringo Deathstarr
Wie rouwt om de uitgestelde passage van The Jesus and Mary Chain in de Ancienne Belgique maandag, kan zich hullen in dit deken van troost. We noemden Ringo Deathstarr hier al eerder tussen een resem jongere bands die legendarische shoegazebands als opstap naar hun eigen geluid gebruiken. Single ‘Gazin’ beloofde al dat ze het genre naar de hand zouden zetten en was een uitstekende voorbode van het album. (Michelle)
Sorry – 925
Na wat dubbelchecken – waar zijn die 924 vorige albums? – zijn we zeker: ‘925’ is het debuutalbum van de Londense Sorry. De vierkoppige band circuleert al een tijdje in Londense clubs, waar ook Shame, HMLTD en Goat Girl thuis zijn. Dit album werkt als een sonische kameleon die zich soms integreert in 90s grunge en zich dan weer in de kleuren toont van trip-hop. Als ze vanaf nu beginnen aftellen, ziet de toekomst er rooskleurig uit. (Eva G)
Sufjan Stevens & Lowell Brams – Aporia
In 2015 verstilde Sufjan Stevens de wereld met het melancholische ‘Carrie & Lowell’. Een plaat die in schril contrast stond met voorganger ‘The age of adz’, waar hij rijkelijk experimenteerde met elektronica. De samenwerking met o.a. Bryce Dessner (The National) leverde weer een elektronisch doorlichting van de ruimte op (‘Planetarium’). Dit keer slaat hij de handen in elkaar met stiefvader Lowell Brams, die al een vermelding kreeg in de titel van zijn laatste soloplaat. Hoe het proces van een jarenlange band smeden zich uit in muziek hoor je op ‘Aporia’.
The Chats – High risk behaviour
Wie nog een home party wou crashen kan dit vanaf vandaag in zijn eigen woonkamer op de tonen van ‘High risk behaviour’. van The Chats. Deze Australische pubpunkers deelden reeds touragenda’s met Queens Of The Stone Age en Iggy Pop en hebben met ‘Smoko’ al een culthitje op hun naam. Afgaande op de vooruitgeschoven ep ‘Dine ‘n dash’ verwachten we een plaat die garant staat voor een grote portie je m’en foutisme, rauwe energie en first world problems van een bende balorige tooghangers. Rigoureuze tijden vragen voor de gepaste uitlaatklep, u vriendelijk thuisbezorgd door The Chats. (Jonas)
Waxahatchee – Saint cloud
Op ‘Saint Cloud’ ruilt Waxahatchee de rockmuziek in voor Americana. Met een dik zuidelijk Amerikaans accent jodelt Katie Crutchfield zich naar de harten van de randbewoners van de Mississippi. Hoewel er muzikaal weinig creativiteit te vinden is, zijn de teksten van de zangeres uit Alabama literaire hoogstandjes. Hopelijk deinst ze er niet voor terug om ze ooit eens eerder in een poëziebundel samen te vatten, dan in een album. (Louis)