“Biep, biep”, zegt de radar. “Typ, typ” zegt de redactie van Indiestyle, en dat is het verhaal van hoe deze release radar tot stand kwam. Einde.
Action Bronson – Cocodrillo turbo
Opnieuw een spuuglelijke hoes die hij zelf schilderde, maar laat je dat vooral niet afleiden van de ongetwijfeld heerlijke raps van Action Bronson, de schilder/ tv-persoonlijkheid/ kok/ rapper. Word on the street is dat zowel Daringer, The Alchemist als Action Bronson himself de productie voor hun rekening namen, wat ons alvast doet watertanden. Om de die hards helemaal enthousiast te maken, blijkt ook Conway The Machine mee te doen, waarschijnlijk dus op een Daringer of The Alchemist beat. Hij toverde in het verleden al op beide heren hun beats. We zien nog een undergroundheld de tracklist sieren: Roc Marciano. Als je nu nog niet overtuigd bent, ga je moeten luisteren en vallen vvoor het genie van ‘Stoned beyond belief’ ,’Fuck that’s delicious’ en ‘I’ll start tomorrow’. (Bert)
Alaska Gold Rush – Human flare
De bandnaam doet anders vermoeden, maar Renaud Ledru (guitar, vocals) en Nicky Collaer (drums) zijn wel degelijk Belgen. ‘Human flare’ is de derde plaat van Ledru & Collaer en wordt uitgebracht op het onafhankelijke label Luik Music. De free folk garage die het duo brengt heeft invloeden van math rock en de uitspattingen van op ‘Arsonist’ doen wat denken aan het werk van WU LYF. Alle video’s zijn trouwens geregisseerd door Renaud zelf, om consistentie tussen de muziek en de beeldtaal te creëren.
Bloc Party – Alpha games
Zesde plaat ‘Alpha games’ wordt er waarschijnlijk eentje voor de fans. Alstublieft, laat dit beter zijn dan ‘Hymns’.
Dana Gavanski – When it comes
Als het komt, dan komt het. Dat moet Dana Gavanski ook opgevallen zijn, want het is de titel van haar nieuwe plaat. Gavanski begon te werken aan haar ‘moeilijke tweede’ in Montreal, dan ging ze naar Belgrado, om tot slot in Londen op te nemen. De Canadees-Servische staat in het midden van het kruispunt waar introvertie en extraversie elkaar ontmoeten. Haar krachtige en tegelijk frêle stem zet de lijnen uit, de instrumentatie kleurt in.
Faye Webster – Car therapy sessions ep
‘Car therapy sessions’ is een ep met herwerkingen van oudere nummers en nieuwe nummers. De aanpak is groots en klassiek, want Webster wordt bijgestaan door een volledig orkest.
Future – I never liked you
‘The most toxic man in rap’ zegt de ene, ‘een van de allerbeste levende rappers’ zegt GQ. De waarheid is beiden. De titel van zijn nieuw album geeft alvast weg dat de posterboy van toxic masculinity waarschijnlijk niet al te veel veranderd zal zijn. ‘I never liked you’ is zijn achtste studioalbum, zijn 28ste project als we mixtapes meetellen. Ondertussen weet je dus wat je kan verwachten van Future. Wederom lijken kosten noch moeite gespaard voor ‘I never liked you’, van een cover die zijn perfect gecultiveerd imago in de verf zet, tot een tracklist waar zijn nieuwe best bro Kanye West zijn opwachting maakt. Drake, Kodak Black, Young Thug en die eeuwige Gunna, die overal opduikt maar zelden iets toevoegt, komen eveneens bars droppen. De single ‘Worst day’ is opvallend genoeg afwezig, wat maakt dat er dus geen promosingle van dit album is. (Bert)
Girlpool – Forgiveness
Glitchy beats en geautotunede vocals. Droevige teksten en gezang geschaard achter gekapte beats zijn je deel op ‘Nothing gives me pleasure’, de single vanop ‘Forgiveness’. Het andere gezicht van de band is rustige indierock afkomstig van het duo Harmony Tucker en Harmony Tividad. Dat ze veelzijdig zijn is het minste wat je kan zeggen over het tweetal, en de interessante genrespreidstand vraagt om meer te ontdekken van Girlpool.
High Hi – Return to dust
High Hi brengt ‘Return To Dust’ uit, de opvolger van hun ‘Firepool’ uit 2020. High Hi vuurde reeds titeltrack ‘Return to dust’ en hun meest recente single ‘All cool all fine’ op ons af van het nieuwe album. Die tweede beschikt over een geestige clip met een minisitcom over een spokenfamilie. De muziek zelf is lichtdonkere synthpop van kwalitatief hoog niveau zoals we ondertussen van Anne-Sophie, Dieter en Koen gewend zijn. Op 1 mei stellen ze hun plaat voor in de AB met Bluai in het voorprogramma.
Honeyglaze – Honeyglaze
Als je je vrijdag wil overgieten met een laagje honingglazuur, stop dan met zoeken! ‘Honeyglaze’ is het debuut van de gelijknamige Londense band. Een band om in het oog te houden, want de productie werd verzorgd door Dan Carey, die eerder verantwoordelijk was voor het producen van Wet Leg, Geese, Fontaines D.C., Goat Girl en Squid.
Kelly Lee Owens – Lp.8
De Welshe maakt haar meest onconventionele plaat tot nu toe en doopt het symbolisch ‘Lp.8’. Een outlier-plaat die niet zo zeer zou passen binnen haar discografie. Toch lijkt het haar sterkste effort te gaan vormen waarbij ze woord en klank het sterkst aan elkaar doet spiegelen. (Yannick) (lees hier onze volledige recensie van het album)
Let’s Eat Grandma – Two ribbons
Oorspronkelijk was de release datum voor deze dubbelelpee voor enkele weken geleden gepland. Onze honger om diep in de wondere popwereld van dit duo te duiken, is bij dezen dus nog een pak groter geworden. (Yannick)
Market – The consistent brutal bullshit gong
De muziek klinkt best een stuk minder agressief en hard dan de albumtitel. De grungy folk van deze Amerikanen gaat van zacht en rustig, naar opzwepend en gangmakend.
Melody’s Echo Chamber – Emotional eternal
Melody Prochet, of langer: Melody’s echo chamber, is aan haar derde album toe. Na het eclectische ‘Bon voyage’ lijkt ze terug te keren naar de veiligere combinatie van Franse pop en lichte psychedelica. Melody neemt haar tijd voor haar muziek, en wij zullen deze week ook de onze nemen om ‘Emotional Eternal’ te overzien. (Laurent)
Pierre Kwenders – José Louis and the paradox of love
Vorig jaar kwam de Congolese, woonachtig in Canada, muzikant, dj en producer al op de proppen met een olijk eptje samen met Uproot Andy. Vandaag verschijnt voor het eerst in vijf jaar een nieuwe plaat van de man. Naar verluidt rapt en zingt Kwenders in Langala, Frans, Tshiluba, Kikongo en Engels. En als zijn taaldiversiteit je nog niet aanspoort om de plaat te checken, dan moet een snelle blik op de tracklist zeker the trick doen. (Yannick)
Toro y Moi – Mahal
Na het ietwat bevreemdende ‘Outer peace‘ waar de man nogal verveeld leek in z’n eigen sound, slaat hij het op ‘Mahal’ over een andere boeg. Psychedelische soul is het nieuwe mantra, iets wat hem blijkbaar beter afgaat dan de funky alt-pop van voorheen. (Yannick)