We selecteerden deze week een hele hoop nieuwe releases waarmee je je moeiteloos een heel weekend (en langer) kan opsluiten. Ga dus even naar de winkel gaan hamsteren, kruip onder je favoriete dekentje met je koptelefoon op en… go!
A.A. Williams – As the moon rests
Op haar derde plaat in evenveel jaren lijkt A.A. Williams voluit voor de gothic metal te kiezen, zonder daarbij haar piano en folkroots te verloochenen. Voor fans van Emma Ruth Rundle, Fiona Apple en Evanescence. (Frederik)
Alvvays – Blue rev
De rechttoe rechtaan indierock komt deze week van de Canadese indieband Alvvays. ‘Blue rev’ is hun derde studioplaat en de eerste in vijf jaar tijd. Soms dansbaar en meezingbaar en soms heerlijk scheurend, altijd melodieus en aanstekelijk.
Bonny Light Horseman – Rolling golden holy
Je kan Bonny Light Horseman gerust een supergroep noemen. Het drietal Anaïs Mitchell, Eric D. Johnson en Josh Kaufman maken heerlijk zoete indiefolk, ideaal voor de betere indian summer zonovergoten herfstdagen. Als je een fervent Duyster-luisteraar bent mag je deze plaat absoluut niet laten liggen.
Courtney Marie Andrews – Loose future
Al sinds 2011 timmert Courtney Marie Andrews gestaag aan de weg richting doorbraak met haar klassieke countryfolk – niet evident. In 2020 kwam ze met ‘Old flowers’ eindelijk écht aan de oppervlakte. Deze zesde langspeler moet op dat elan voortborduren. (Frederik)
Daphni – Cherry
Wie Caribou nog net iets te indie vindt, kan altijd bij Daphni terecht. Onder die naam richt Dan Snaith zich veel explicieter op de club, al blijft zijn oor voor zachte melodieën ook op dit project onmiskenbaar aanwezig. Ook ‘Cherry’ is weer een verzameling tracks die de dansbenen in de nachtelijke uurtjes in beweging zetten, maar die je stiekem ook in je woonkamer kan luisteren bij het lezen van een goed boek. (Tobias)
Gilla Band – Most normal
Girl Band maakte in 2015 en 2019 furore met twee platen vol lawaaierige postpunk. Toen de Ieren na een inspectierondje tot de vaststelling kwamen dat er helemaal geen meisjes in de band zitten, besloten ze de band om te dopen tot Gilla Band. Deze eerste plaat onder die nieuwe naam werd alvast aangekondigd met enkele uitstekende, gewaagde singles. (Frederik)
King Gizzard & the Lizard Wizard – Ice, death, planets, lungs, mushrooms and lava
Hoeveel bands/artiesten ken je die (dusver) in tien jaar 21 albums en 14 livealbums uitgebracht hebben. Ik denk zelfs dat je aan de hand van die beschrijving al kan raden over welke band het gaat. De aussies van King Gizzard brengen deze maand maar liefst drie albums uit. Eerlijk gezegd mogen we toch stilaan spreken van een gizz-saturatie. Het wordt stilaan verwacht dat een nieuwe maand, een nieuw album betekent. Nu, bij ieder album tackelt KG&TLW een reeks aan andere genres. Op ‘Ice, death, planets, lungs, mushrooms and lava’ is het de beurt aan jazz rock/funk waarbij sommige nummers lijken op een op-plaat-gedrukte improv-sessie. Perfect als soundtrack bij een psychedelisch avontuurtje. Met nummerlengtes als 9 minuten voor single ‘Iron Lung’ en 13 minuten voor ‘Hell’s Itch’ moet je je alleszins geen zorgen maken dat het album sneller gedaan is als je paddotrip. (Louis)
Loraine James – Building something beautiful for me
Met de debuutplaat van Whatever The Weather, een ep met TSVI en een volgens haar onvergetelijke performance met de London Contemporary Orchestra heeft Loraine James haar stempel op 2022 al goed gedrukt. Daarbovenop brengt de Londense vandaag haar vierde langspeler uit, ‘Building something beautiful for me’, die een hap minimalistischer klinkt dan haar vorig werk. Geen echte clubbangers, eerder geduldige composities waar hier en daar James’ kenmerkende beats verborgen liggen. (Ismaël)
Lucid Lucia – Ever-changing light
Zo’n tien jaar lang gold de Antwerpse jazzband BRZZVLL als vaste waarde in de Belgische jazzscene. Een verwijzing naar Congo leek anno 2022 echter niet meer zo gepast, dus werd er gekozen voor de nieuwe bandnaam Lucid Lucia. Het zevental belooft op dit ‘debuut’ nóg groovier voor de dag te komen dan voorheen. (Frederik)
Mauger – SHINY
Met zijn tweede album lijkt Mauger Mortier zijn plaatsje te bemachtigen in het rijtje der oerdegelijke Belgische singer-songwriters. Denk: The Bony King of Nowhere, Mooneye, Douglas Firs. (Frederik)
Maxine Funke – Driftwood
Haar naam klinkt als die van een filosofe of kunstschilder, maar de Nieuw-Zeelandse Maxine Funke houdt het gewoon bij liedjes schrijven. Haar gefluisterde folksongs kleuren subtiel buiten de lijntjes en hebben een avantgardistisch kantje, genre Jessica Pratt, Kath Bloom of het stilste van Adrienne Lenker. (Frederik)
Oh Wonder – 22 make
Lees de titel van de nieuwe Oh Wonder niet als ‘twenty-two make’, maar als ‘two to make’. Want het tweetal had en heeft elkaar nodig om muziek te maken. Tijdens de coronacrisis viel de relatie van de Britten Josephine Vander Gucht en Anthony West in duigen. Ondertussen zijn de brokken gelijmd en is dit album het resultaat, indiepop die soms klinkt alsof ze door Big Red Machine/Aaron Dessner geproducet is, nochtans is het dat niet.
Open Mike Eagle – Component system with the auto reverse
Open Mike Eagle is zo’n rapper die nooit écht is doorgebreken, maar die in de ondergrond van de hiphop enorm veel respect geniet. Tot hetzelfde kliekje kan je onder andere R.A.P. Ferreira, Armand Hammer en Quelle Chris rekenen, niet toevallig allemaal artiesten die op een of andere manier een bijdrage leverden aan Open Mike Eagles nieuwe tape ‘Component system with the auto reverse’. De atmosferische, jazzy hiphopnummers blijven gelukkig makkelijker hangen dan de albumtitel. (Tobias)
Sorry – Anywhere but here
Het is waarschijnlijk nog te vroeg om van een Indie Rock-revival te spreken, aangezien het nog niet helemaal gestorven is. Zie Sorry gerust als een soort postmoderne Arctic Monkeys die zichzelf (gelukkig) nog niet half zo serieus nemen als Alex Turner. Sinds het hitje ‘Starstruck’, dat nog steeds rent-free in het hoofd van ondergetekende logeert, heeft de band hun sound duidelijk gerijpt. Experimenteler en grootser, maar intiemer. Nu, “Anywhere but here” is nog steeds een relatief braaf album. Maar daarom absoluut niet minder de moeite om eens, of meer dan eens, gedraaid te worden. (Louis)
Sumac & Keiji Haino – Into this juvenile apocalypse our golden blood to pour let us never
Mocht je het lelijkste lawaai van de week willen horen, dan hoef je niet verder te zoeken. Wanneer sludgemetalband Sumac de handen in elkaar slaan met het Japanse avant-gardefenomeen Keiji Haino, dan kan er immers alleen maar onheilige, verpletterende herrie ontstaan. (Tobias)
The Oreilles – Tableau
The Orielles maakten en produceten samen met Joel Anthony Patchett (producer King Krule, Tim Burgess) een experimenteel dubbelalbum. Daarop mengen ze holistische jazz, elektronica, tape loops uit de jaren zestig, autotune-zang, en nog veel meer tot een bruisend en borrelend geheel. Benieuwd naar hoe dat klinkt? Uiteraard!