We waren er niet bij op die eerste editie. Velen onder onze redactie waren zelfs nog lang niet geboren. Eén ding is zeker. Iédereen binnen onze rijke groep redactieleden heeft al eens de heilige Werchterse weide betreden. De ene al wat vaker dan de andere. Wat ons allemaal verbindt is dat het een poort open zette voor heel wat memorabele momenten in ons leven. Dit zijn volgens onze redactie, door de jaren heen, de beste concerten die we er ooit zagen. Visual door Louis Van Keymeulen.
Arctic Monkeys (2011)
Als zeventienjarige was ik licht in shock dat niet de héle wereld in zwijm was gevallen voor ‘Suck it and see’, de vierde langspeler van Arctic Monkeys. Achteraf gezien hadden Alex Turner en de zijnen indertijd net te vroeg de afslag richting ‘yacht rock’ genomen, het publiek reageerde dan ook ietwat lauwtjes op parels zoals ‘The hellcat spangled shalala’ en ‘She’s thunderstorms’. Het kon ons meebrullende hart echter niet deren, en hun resem energetische blockbusters zette de weide uiteraard probleemloos in vuur en vlam.
Terug kijkend naar de verrassend lange setlist (Kings of Leon kwam erna nog als headliner!), moeten wij constateren dat dit ons favoriete era van de apen is. Let wel, net zoals iedereen die niet snobistisch met zijn hoofd in zijn eigen gat zit, weten wij dat ‘AM’ dé masterclass in stadiumrock is van de laatste decennia. Maar in 2011 was de band nog, welja, gewoon een redelijk grote band uit de UK zonder sekssymbool aan de micro of achter de drumset, iets waar wij graag van tijd tot tijd aan herinnerd worden met de clip van ‘Cornerstone’. (Zeno)
David Bowie (1997)
David Bowie is op Torhout-Werchter 1997 geen nostalgische jukebox. Zijn headline-set is geen greatest hits-show. Wie voor ‘Ziggy Stardust’ of ‘Starman’ komt, moet teleurgesteld worden. Zelfs ‘Heroes’ komt niet voorbij. Want Bowie is een visionair die zijn publiek altijd een stap voor blijft. Een man die niet wil teren op vroeger, maar een gewaagde mix brengt van nieuwe elektronische tracks van het ‘Earthling’-album.
Op dat moment experimenteert Bowie volop met drum ’n’ bass, industrial en techno, zonder zijn muzikale ziel te verliezen. De show voelt als een culture clash: junglebeats botsen op glamrock, cyberpunk op stadionrock. En toch werkt het. Bowie klinkt urgent, opwindend, alsof hij zichzelf opnieuw uitvindt voor een publiek dat hij tegelijkertijd uitdaagt en meeneemt. De balans tussen toekomst en verleden is perfect.
Een legendarisch optreden van een tijdreiziger. (Andre)
David Byrne (2018)
Ik was verliefd op de manier hoe Byrne danste in Stop Making Sense. Het had bijna iets hypnotiserend. Zo veel jaren en platen later kwam alles te samen in de vooravond in de Barn van Werchter. Byrne presenteerde er z’n nieuwste plaat, maar velen kwam eigenlijk vooral kijken voor die tijdloze Talking Heads-songs – mezelf inclusief. Met stip op één stond Byrne in ons sporenboekje genoteerd en de man maakte het hélemaal waar. Alsof hij z’n eigen iconische concertfilm nog eens van onder het stof had gehaald en er soort 2.0 versie van had gemaakt.
Niet alleen Byrne danste, zong, acteerde. Ook z’n band deed dat. Stil werd er nooit gestaan – zowel op als naast het podium. Eindelijk ‘This must be the place’ en ‘Once in a lifetime horen… was once in a lifetime. Beginnen deed hij nochtans op een stoeltje met een stel hersenen in z’n handen. Zijn concert was een show, nooit gemaakt, waarbij alles tot in de puntjes was uitgewerkt. Een kunde die weinigen echt gegeven is, vind ik, zeker bij popsterren. En toch voelde je z’n hele abstracte persoonlijkheid over je heen stralen. (Yannick)
David Byrne in 2018
Editors (2006)
Als jonge vader had ik in 2006 vaak andere dingen aan mijn hoofd dan de muziek van opkomende bands op te snorren en me erin te verdiepen. Denk ook: Spotify en dergelijke bestonden nog niet. YouTube waarschijnlijk wel, maar je vond er nog lang niet alles. De naam Editors had ik tussen twee luierwissels door wel eens zien passeren in de RifRaf, destijds een toonaangevend gratis magazine dat zich qua nichegehalte ergens tussen Humo en Gonzo Circus bevond en nieuwe acts aandacht gaf in een vroeg stadium.
De Britten waren juist aan hun set begonnen toen ik de weide betrad en je merkte vanaf seconde één aan alles dat Tom Smith een frontman met grote F was en Editors een band voor de allergrootste podia. Nummers als ‘All sparks’, ‘Blood’, ‘Bullets’ en ‘Munich’ deden menig festivalganger vroeger dan gepland recht veren. Dat Werchter en Editors later als het ware met elkaar trouwden, heeft me deshalve nooit verbaasd. (Bart)
Gorillaz (2018)
Zonder een greintje ironie blijf ik verkondigen dat ‘Demon days’ tot de beste platen van de afgelopen decennia behoort. Het volledige aantal van mijn luisterbeurten van die plaat zal in de honderden oplopen, en toch duurde het vele jaren tot ik de Gorillaz op podium bewonderen zou. Nu, het moet gezegd zijn, na de release van ‘Humanz‘ was het enthousiasme eerder aan de lauwe kant. Maar hoop kwam er in de vorm van ‘The now now‘, een album dat in de eerste zin gemaakt leek te zijn als excuus voor Albarn om terug op de planken te staan. En deze keer ging ik het niet missen.
Op vier meter verwijderd van de oppergorilla schermend met de melodica, kwam de eeuwige fanboy in mij al volledig los na de eerste “HELLO!” op ‘M1 A1’. Alle tophits van de, toen zes albums, kwamen in de set aan bod, uitgezonderd iPadplaat ‘The fall’. Toen leerde ik eveneens dat Albarn er op Gorillaz-tournees alles aan doet om zijn featured artists – en niet de minste – mee aan hun kraag op het toneel te sleuren. Zo werd het publiek ook nog eens getrakteerd op cameo’s van De La Soul, Little Simz en Bootie Brown. Alleen stuurde Snoop Dogg ironisch genoeg zijn kat op het nummer ‘Hollywood’.
Gorillaz in 2018
Naast de tonen van ‘Feel good inc.’, ‘Dirty harry’ en ‘Kids with guns’ was er nog andere demonische invloed aanwezig. Zo wenste Albarn op laatstgenoemde single de Rode Duivels succes voor hun match tegen Brazilië die de dag erop gespeeld zou worden. Als fanatieke Chelsea-fan veranderde hij het refrein van ‘Kids with guns’ waarbij hij de lettergrepen in de naam ‘Eden Hazard’ ad nauseum repeteerde. De licht beschonken toon en omgekeerde Belgische vlag gedrapeerd rond zijn schouders maakten dat moment subliem memorabel. Net zoals afsluiter ‘Clint Eastwood’, waar het publiek tot vervelens toe al de hele set om vroeg. Ter sarcastische bevestiging scandeerde Albarn net voor het inzetten dan ook “BELGIUM, DO YOU FUCKING WANT THIS?“. Eerlijk? Het antwoord daarop is zeven jaar later voor mij ook nog steeds een volmondige ja. (lees hier onze review van toen) (Louis)
Linkin Park (2011)
Ongetwijfeld herinnert iedereen zich dat éne album dat veel voor hen betekende in de formatieve jaren. ‘Hybrid theory’ was het mijne. Er waren weinig dagen in mijn tienerjaren dat ik niet wakker werd met de nu-metal keurig gebracht door het schroeiende timbre van wijlen Chester Bennington. Het was niet de eerste keer dat Linkin Park in België passeerde, maar pas in 2011 vlak na mijn zestiende verjaardag, mocht ik erbij zijn. De toestemming van mijn ouders werd eindelijk met lichte schrik gegeven na vele jaren aan gezaag van een puber die eindelijk de festivalweide wou trotseren.
Heen en weer bewegend liet ik de nummers van toen net uitgekomen plaat ‘A thousand suns’ aan mij voorbijgaan. Destijds zette ik deze plaat weg als iets wat nog slechts een restant bevatte van de Linkin Park waar ik groot mee geworden was. Gelukkig kon ik in dezelfde set daarna volledig losgaan op al mijn favorietjes van ‘Hybrid theory’, ‘Meteora’ en ‘Minutes to midnight’. Nog steeds als ik vandaag de dag ‘Bleed it out’ hoor, denk ik aan Bennington die mijn hand vastnam en deze daarna opzij deed met de woorden “just to throw it away, JUST TO THROW IT AWAY“. Starstruck en versteend zou ik toen gezworen hebben mijn hand niet meer te wassen, maar gelukkig heb ik die onhygiënische belofte aan mijzelf niet volgehouden. (Louis)
Nick Cave & The Bad Seeds (2018)
Kiezen tussen welke Nick Cave je het beste vind, verschilt een beetje van in welke soort gemoedstoestand je zit. Voor mij zal de periode 2017-2019 me altijd bij blijven. Cave zat in zak en as omwille van de dood van zijn zoon. En toch vond Cave de kracht om zijn songs voor een publiek te brengen. Die show in het Sportpaleis blijft één van mijn favoriete concerten ooit. Hoe een plaat als ‘Skeleton tree‘ over een festivalweide zou heen walsen, was voor velen een raadsel. Cave steeg echter daar boven zichzelf uit. 80.000 mensen werden bewierookt en meegezogen in de soms droefgeestig, elders tragische songs. De man brieste, kreunde het uit en zocht de eerste rijen op voor soelaas. Een handgebaar. Een glimlach. Of een traan.
‘Rings of saturn’ en ‘Girl in amber’ van die nieuwe plaat creëerden een collectieve golf van kippenvel over het publiek heen. Onder goedziend oog van Warren Ellis keilden The Bad Seeds als vanouds ‘Stagger lee’ en ‘The weeping song’ heerlijk als een knuppel in het hoenderhok. (lees hier onze review van toen) (Yannick)
Nick Cave & The Bad Seeds in 2018
Patti Smith & Her Band: ‘Horses’ (2015)
Als je aan festival veteranen vraagt naar één van hun meest memorabele concerten ooit in de Barn, dan zal de ontluisterende voorstelling van ‘Horses’ toen waarschijnlijk wel een aantal keren vermeld worden. Smith was haar eigenzinnige zelve en predikte snoeihard, maar met een glimlach liefde en vrede aan het publiek. Het hevige applaus na het brengen van het album… Smith werd er zelf even stil van. En ik vind dat dat genoeg zegt over de impact van dit fantastische concert zowel op haar als het publiek. (lees hier onze review van toen) (Yannick)
Patti Smith & Her Band in 2015
Pixies (1989)
Je kan je maar x aantal keren echt laten verrassen door een concert. En hoe jonger je bent, hoe groter de kans. Pixies deed het in de vroege namiddag met verve op Rock Werchter 1989. Alternatiever dan Won Ton Ton had ik het tot dan toe nog niet gezien op een podium, maar Black Francis en de zijnen brachten daar met een mokerhamer verandering in. Songs als ‘Crackity Jones’, ‘Debaser’, ‘Mr. Grieves’ en ‘Nimrod’s son’ zorgden ervoor dat mijn kijk op muziek en concerten voor eeuwig werd bijgesteld.
Daags nadien repte ik me met mijn oververmoeide benen naar de lokale platenzaak om de elpee ‘Doolittle’ mee naar huis te nemen en wekenlang aan een stuk grijs te draaien. Enkele weken zakgeld later zat ook de cd ‘Surfer Rosa’ in mijn collectie, en bofte ik even, want ‘Come on pilgrim’ stond er zomaar gratis op als bonus. (Bart)
PJ Harvey (2016)
Eerlijk? Ik wilde eigenlijk helemaal vooraan staan voor Tame Impala. De beste back to back die ik ooit op Werchter zag, al komt The Cure met daarna Tool in 2019, héél dicht in de buurt. De confettikanonnen lagen weliswaar nog even opgeborgen in de coulissen en op het podium stond voor mij, toen, een blinde vlek met een fantastische big band het beste van zichzelf te geven. Na Werchter zou ik me volledig overgeven aan de discografie van miss Polly Jean. Hoe enigmatisch en betoverend ze toen op het podium stond en nummers van ‘The hope six demolition project‘ nummer per nummer m’n hart een beetje meer stal. Ik kende niéts van de plaat, en toch had de nummers zich met hun weerhaken in mijn binnenste geprikt.
Het mooie was ook dat zelfs wat oudere nummers zoals ‘The glorious land’ of ‘The words that maketh murder’ zich naadloos naast die nieuwe nummers nestelden. Harvey bewierookte het broeierig publiek en tegelijkertijd orkestreerde ze haar band tot het gaatje te gaan. (lees hier onze review van toen) (Yannick)
PJ Harvey in 2016
Radiohead (2017)
In 2017 was éen van de grootste risico investeringen die je kunt doen naast het voor een paar appels kopen van bitcoin, een ticket kopen voor een Radiohead optreden. De band staat bekend om hun zeer gevarieerde setlist tijdens elke tour, waarbij ze hun hele setlist voortdurend aanpassen en veranderen. In tegenstelling tot hun optreden op Best Kept Secret, waar ze voornamelijk nummers van hun meest recente album ‘A moon shaped pool‘ speelden, keerde de band voor Werchter terug naar hun meest succesvolle album, ‘OK Computer’, dat dat jaar 20 jaar oud werd. Ze speelden maar liefst zeven nummers van dit album, meer dan de helft ervan. Ook ‘In rainbows’ kwam met zes nummers prominent aan bod. Hoewel het niet de verwachte albumvoorstelling van ‘A moon shaped pool’ was, nam de band ons mee door hun voltallige ouvre en trakteerden Yorke en co het publiek op een overzicht van hun carrière. (Ewout)
Radiohead in 2017
Ik wens me graag aan te sluiten bij Ewout om de magie van deze show te onderstrepen. Met maar liefst twee bisrondes en een karrenvracht aan fan favourites was deze show alles wat we hadden kunnen wensen. Gelukkig maar, want tegen 2017 was Radiohead waarschijnlijk de enige band die ons nog kon overtuigen om naar ‘s lands meest ongezellige weide af te zakken.
Wij herinneren ons nog haarscherp het kippenvel bij persoonlijke favorieten ‘15 step’ en ‘Weird fishes/Arpeggi’. Wij herinneren ons ook nog het Nederlandse vader-zoon duo waarmee we verbroederden, omdat, hoewel wij steevast naar de wij-vorm pivoteren, wij daar toch maar moederziel alleen in het eerste vak stonden. Hun vorige concertervaring was Nickelback in de Ziggo Dome, en daar stonden ze dan, te duimen dat er veel nummers van ‘Pablo Honey’ de revue zouden passeren. Verder hebben wij zelden zo hard binnensmonds gelachen als toen hun dubbeltje viel dat ‘voorprogramma’ James Blake niét James Bay is, terwijl ze een eeuwigheid wachtten op dat meezingmoment bij ‘Hold back the river’. (Zeno) (lees hier onze review van toen)
Stromae (2014)
Aanvankelijk konden Schueremans en co op weinig begrip rekenen door Stromae als afsluiter van het festival te boeken. Een schande dat een Belg met slechts enkele hits op zijn conto dé mainstage van Rock Werchter zou afsluiten. Klinkt bekend in de oren? De geschiedenis heeft uitgewezen dat de organisatie overschot van gelijk had om Stromae op dié plek te zetten en niet voor de zóveelste keer de sex on fire van Kings Of Leon – toen al, ja.
Er zijn weinig concerten die je associeert met het woord ‘feest’. Ja, Anderson .Paak nét na de overwinnigsmatch op WK voetbal ook. Maar Stromae staat daar nog boven vind ik. Het zijn niet alleen de toeters en bellen in songs als ‘Ta fête’, ‘Carmen’ of – uiteraard ‘Papaoutai’. Het is vooral de manier waarop Stromae op dat podium stond. Alsof het een gegeven was, een opeising van Van Haver zélf dat hij in de geschiedenisboeken zou terecht komen. Er is dan ook een reden waarom ik de concertfilm van die tournee jaarlijks toch minstens één keer op zet. Kom maar snel terug, maestro. (Yannick)
Stromae in 2014
Tame Impala (2011)
Deze show had één groot voordeel: je kan een dik decennium later rondbazuinen tegen collega muzieknerds, zoals onze teergeliefdee hoofdredacteur hieronder, dat je erbij was. Tame Impala was net boven de Australische wietdampen uitgestegen met de uitstekende debuutplaat ‘Innerspeaker’, maar niemand haalde het in zijn hoofd om bij het openen van de vierde festivaldag te kamperen aan het kleinste podium. Niemand behalve die kleine honderd eenzaten in het publiek die net als ik waarschijnlijk al weken met ‘Solitude is bliss’ in het hoofd zaten. De band zat zelf nog met het hoofd in de wolken, speelde alles aan half tempo en gaf de meest gezapige indruk, maar louter wegens de historische waarde koester ik het optreden nog steeds. Enkele uren later zagen we de band trouwens rondhuppelen op de weide, al waren er nog geen selfiecamera’s om dat achteraf te gaan bewijzen. (Zeno)
Tame Impala (2016)
Werchter zou Werchter niet zijn als het er niet iedere editie een dikke vis zou kunnen vangen die elders gewoon hoofdpodia loopt af te sluiten. Enter: Tame Impala. In de nasleep van ‘Currents‘ ontpopte de band zich van een stel sjofele psych rockers tot regelrechte rockgoden. Ondanks de illustere, ijsberende verschijning van Kevin Parker, hing iedereen aan de lippen van de Aussie. Of hoe ‘Nangs’ toen nog ietwat onverschillig hun set aanvatte om nadien het kruidvat open te trekken met monsterhit ‘Let it happen’. Confetti dwarrelde naar beneden en Parker gaf een briefje mee voor de geschiedenisboeken. Ook in het geheugen gegrift: de eerste keer die monsterlijke baspartij horen in ‘Th less I know the better’ en het tierlijke gestamp van ‘Elephant’. Tot op de dag vandaag is het nadien nooit meer gelukt om de band nog eens naar de Werchterse weide te krijgen. Misschien volgend jaar? (lees hier onze review van toen) (Yannick)
Tame Impala in 2016
The Cure (2019)
Robert Smith en co waren in topvorm. Nog meer dan in 2012 heb ik me laten vertellen. En sure, fans waren toen ook al aan het hopen op een nieuwe plaat die – 5 jaar na dit concert weliswaar – uiteindelijk dan toch het levenslicht zou zien. Maar dat maakte niet uit. Smith had er zin in. De band grasduinde zoals een band van dat allure het betaamt door hun fantastische oeuvre en koos niet meteen steeds de easy way out door al hun hits te lopen. Want die hebben ze, blijkbaar, meer dan ik toen kon opnoemen.
Het geweldige aan deze show was ook de bijzonder uitgebreide bisronde waarbij na zo’n anderhalf uur The Cure in de coulissen dook. En niet veel later terug kwamen om maar liefst 8 (!) nummers te spelen – inclusief krakers als ‘Friday I’m in love’, ‘Lullaby’ en ‘Boys don’t cry’. (lees hier onze review van toen) (Yannick)
The Cure in 2019
Tool (2019)
De statici op onze redactie zullen het je meteen op een briefje kunnen geven dat de afwezigheid van Tool op de weide alweer 12 jaar geleden was. Een eeuwigheid. Ook omdat de band sinds de helft van de nillies in se geen nieuwe muziek meer had uitgebracht. Maar voor ‘Fear inoculum‘ was het Werchter – en een aantal andere Europese festivals – dan toch gelukt om Maynard en co eens tot in Europa te krijgen. Fans, die al heel de dag vrij zichtbaar waren in hun Tool-merch op de weide, kregen absoluut waar voor hun geld. Tool was genadeloos haarscherp, hard en luid. Tracks als ‘Parabola’, ‘Vicarious’ en ‘Schism’ staan op mijn netvlies gebrand. (lees hier onze review van toen) (Yannick)
