Situatieschets: rumoer

door Indiestyle

Toon Delanote is een woord- en beeldkunstenaar. In zijn column ‘Situatieschets’ behandelt hij elke maand een andere vraag.

Toon Delanote - Situatieschets januari 2016

Er gebeurt veel op dit moment. Er wordt heel wat geschreven, gelezen, gesproken, gezegd en gedaan. Het is een vertwijfelde tijd. Zelf plan en denk je de dagen vol, maar er zijn momenten waarop je even alles wil vergeten: dat mag en dat moet. Hieronder volgen een aantal voorbeelden van artiesten die je een avond bezorgen waarbij je jezelf niet enkel verliest in de muziek, maar waarbij je ook wordt aangemoedigd om samen met alle aanwezigen deel te nemen aan een soort groepschoreografie.

Je moet beslist één project van Kid Koala bijwonen. Tijdens de Space Cadet Experience werd het publiek uitgenodigd tot een gezamenlijk dansmoment, wapperen met gekleurde buizen en zelfs een heuse duimworstelwedstrijd. Een jaar later stond ik bij de presentatie van 12 Bit Blues Revue op de eerste rij. Ik at van de appel (aangeboden door schaarsgeklede danseressen), blies een ritme mee op de kazoo en stuurde papieren vliegertjes naar mijn collega’s. Het participatiepercentage was hoog, de wereld werd even vergeten en iedereen ging lachend naar huis.

Gedurende een concert van Connan Mockasin durven alle kleren al eens uitgetrokken worden of je wordt op het podium gevraagd om met de band mee te spelen. Wijselijk verzwijg ik het optreden van Major Lazer op Pukkelpop, waar óók de kleren de lucht invlogen; weliswaar even sfeervol maar iets puberaler. Tijdens datzelfde festival – twee jaar eerder – begeesterde Miguel Gutierrez zijn publiek. Met zijn project Tarek Halaby DEEP Aerobics liet hij ons zweten naar aanleiding van The Knife Shaking The Habitual Show. Het was échte aerobics waarbij de volledige tent de handen en heupen van de ene kant naar de andere kant liet zwaaien. Maar DEEP staat voor Death Electro Emo Protest dus het engagement was iets groter dan bij pakweg Major Lazer. We kregen niet alleen lichamelijk op onze donder, het was een politieke work-out.

Zweten kan je eveneens tijdens een concert van Dan Deacon. Alle aanwezigen worden uit elkaar gedreven en per kant wordt een leider aangesteld, die vervolgens zijn volgers de beste dansfiguren voorschotelt. Het resultaat is een synergetische strijd. Een aantal nummers later neem je de hand van je buur vast en brengt Dan Deacon je in een yoga oase. Nog iets later worden er per twee poortjes gevormd en loopt elk koppel onder een dreef van bruggen door. Er is zelfs een app waarbij je gezamenlijk een lichtshow creëert. Ik zag Dan Deacon meermaals en ik ging elke keer glimlachend naar huis of naar de tent. Ik waande me zelfs terug op CM-kamp. En dat is een positief beeld want op het einde van het kamp, op de terugweg in de bus, merk je pas hoe groot de impact van zo’n kamp is en hoezeer je de rijrichting van de bus wil omkeren.

Tenslotte nog een tip voor de allerkleinsten (en de allergrootsten): het project Radio Minus Sound System van Gangpol und Mit. Er opent zich een fantastische fantasierijke wereld waarin je kunt genieten van samples en spelletjes, van verkleedpartijen en geweldige prenten. Als eenzaat maar vooral ook als groep, en dat is iets wat we meer moeten doen.