Zoals eindejaarslijstjes bij december horen, zo kan januari niet zonder z’n gebruikelijke tiplijstjes. Wij dragen graag ons steentje bij en presenteren tien Belgische acts (solo-artiesten en bands) waar we de volgende maanden veel van verwachten. Onthou dat wij niet de BBC of een mainstream medium zijn en het dus niet onze bedoeling is de volgende Bazart te voorspellen. We willen daarentegen de aandacht vestigen op een groepje muzikanten waarvan we geloven dat ze in 2017 artistieke potten zullen breken. Lees hier nog eens onze selectie van vorig jaar – onder meer SKY H1, It It Anita en Cocaine Piss kregen onze vroege goedkeuring.
Brutus
Er bestaan weinig bands die na nog geen tweejarig bestaan al Pukkelpop, Dour, Rock Herk en aanverwanten mogen schrappen van hun bucket list. Voor het Leuvense Brutus ging het allemaal al goed vooruit de voorbije jaren, en terecht: het lijkt erop dat het trio een ongevuld gaatje in muzieklandschap op het juiste moment kon opvullen met een origineel, rigide geluid vol post- en mathrockelementjes, metal-geïnspireerde riffs en krachtige vrouwelijke vocals. De band stormt 2017 alvast binnen met de wind in de zeilen: zo staan ze op Eurosonic en komt hun langverwachte debuutalbum ‘Burst’ begin februari uit. Dat wordt gevierd met een resem clubshows én een release in de AB Club – kers op de taart: zopas mocht daar het bordje ‘sold out’ worden bovengehaald. (Gilles)
Hypochristmutreefuzz
Al enkele jaren gaan de jongens van Hypochristmutreefuzz mee, maar toch komt er pas dit jaar een eerste langspeelplaat (‘Hypopotomonstrosesquipedaliophobia’). We kunnen dus gerust stellen dat het vijftal rond frontman Ramses Van den Eeden langzaam maar gestaag aan de Hypo-weg getimmerd heeft. Gaandeweg slopen er meer hiphopinvloeden in de ruige gitaarsound, wat hun veelzijdigheid alleen maar ten goede is gekomen. Wie bovendien het genoegen had de jongens al in vlees en bloed aan het werk te zien, weet dat ze hun ijzersterke livereputatie niet gestolen hebben. Het epileptische lichtspel, Ramses’ beruchte zangeffecten en de perfect op elkaar afgestemde bandleden: een combinatie die dit jaar eindelijk de grote potten zal breken. (Hanne)
Nkisi
Nkisi is de artiestennaam van Melika Ngombe Kolongo, een artieste die opgroeide in Leuven en ondertussen verhuisd is naar Londen. Je hebt naar naam hier misschien al wel eens zien passeren: met haar sociaal en politiek geëngageerde electronica wordt de producer internationaal gezien als een van dé namen om in de gaten te houden. Samen met Chino Amobi en Angel-Ho richtte Nkisi NON Worldwide op, een label dat de aandacht vestigt op artiesten uit de Afrikaanse diaspora en ons confronteert met de onzichtbare structuren (neokolonialisme, kapitalisme, etc.) die verschillen creëren in onze maatschappij en de machtsverdeling bepalen. Dat vertaalt zich voor Kolongo in een radicale, unieke sound die ergens tussen doomcore en gqom stevig en dansbaar klinkt, maar vooral ook dankzij een claustrofobisch en ongemakkelijk gevoel z’n kritiek op de samenleving weet te uiten. (Thomas)
Piquet
In 2016 toonden verschillende Belgische bands aan dat noiserock weer hot is. Andere artiesten bewezen dan weer dat songs in het Nederlands erg in trek zijn. De jonge Hasseltse groep Piquet combineert deze twee troeven op bijzonder geslaagde wijze. Frontvrouw Lien Moris is niet altijd even verstaanbaar – het duurde even voor ik doorhad dat ze in haar moedertaal zingt – maar dat draagt net positief bij aan de psychedelische sfeer waarin de muziek gehuld gaat. Af en toe doet ze denken aan Karen O ten tijde van het übersnedige ‘Fever to tell’, terwijl de gitaren die haar begeleiden nu eens opzwepend, dan weer trippy zijn. Een album is er helaas nog niet aangekondigd, maar wij hopen Piquet in 2017 alvast op vele podia aan het werk te zien. (Frederik)
Roméo Elvis
Roméo Elvis staat hier op het eerste gezicht misschien wat onterecht. Oogstte de Brusselse rapper het voorbije jaar al geen transnationaal lof met ‘Morale’, won hij onlangs geen drie RBE-awards, verkoopt hij al niet moeiteloos VK’s en Botaniques uit en speelt ie in Parijs niet voor tweeduizend man? Allemaal correct – maar z’n succes blijft dus vooral beperkt tot Zuidelijke regionen. Vlaanderen had hij nog niet helemaal mee dit jaar, en da’s wat in 2017 wel gaat gebeuren. ‘Bruxelles arrive’ hoor je steeds vaker meegescandeerd worden op lokale hiphopfeestjes, en reikhalzend wordt naar ‘Morale 2’ uitgekeken – opnieuw met Le Motel als beatmaker. De twee trekken dit voorjaar ook langs een aantal Vlaamse zalen: laten we dus maar gewoon bewijzen dat die taalgrens geen zier uitmaakt als het op fijne hiphop aankomt, en massaal gaan kijken. (Gilles)
Schaduwland
Hoewel Schaduwland naar eigen zeggen pas langzaam tot een volwaardige band is uitgegroeid, leek het in 2016 toch vooral erg snel te gaan voor de heren. Eind november speelden de jongens nog in een kelder; geen volle maand later stonden ze als voorprogramma van Soldier’s Heart in een uitverkochte Vooruit. De vergelijking met Balthazar werd daar met pulserende electronica steevast van de kaart geveegd. Als er dan toch een referentiepunt nodig is, zal je sneller uitkomen bij iets tussen wat Ry X solo maakt en zijn sound bij The Acid. Zo heeft Schaduwland met slechts één officiële single (het meanderende ‘Melody for the sun’, in première gegaan op Indiestyle) een gevoel van spanning weten te creëren dat zich ook buiten de song heeft voortgezet in het wachten op de reeds beloofde eerste ep: briljante marketing. (Liam)
The Guru Guru
Na een sterke ep en een bijzonder goed passende samenwerking met Brutus kondigde The Guru Guru onlangs eindelijk een eerste langspeler aan. ‘PCHEW’ komt uit op 24 maart, en als we de vooruitgestuurde single ‘We had been drinking bad stuff’ mogen geloven zal er verder worden gebouwd op de sound van de zelfgetitelde ep. Lawaaierige gitaren vertolken de soundtrack van een angstige koortsdroom, terwijl perfect uitgevoerde tempowisselingen en schizofrene zanglijnen je compleet paranoia maken. De muziek van The Guru Guru laat je verweesd achter, maar werkt even goed verslavend. Met Wouter Vlaeminck (Kapitan Korsakov, Raketkanon) aan de knoppen kan dat op ‘PCHEW’ alleen nog maar beter worden. Live is het vijftal eveneens erg sterk, er ligt niet voor niets een tournee door Nederland, Frankrijk en Zwitserland in het verschiet. (Frederik)
Willem Ardui
Even wat pluimen opsteken: ‘Morse’ van Willem Ardui ging in mei vorig jaar in première op uw favoriete muziekmedium (hier zo). Ondertussen zit de elektronische singer-songwriter goed genesteld met honderdduizenden views, dito streams en aanzienlijke airplay. Om maar te zeggen: we voelden al vroeg aan wat de Antwerpenaar wil brengen. Willem laat zien dat Nederlandstalige electropop tekstueel subtieler en muzikaal interessanter kan dan wat die ene band daar tegenwoordig doet: hij legt laagjes hiphop over het geheel, terwijl ook James Blake en Sampha doorschemeren. Hopen op meer daarvan dit jaar; onze steun heeft ie alleszins. (Gilles)
WWWater
Hoe we WWWater moeten uitspreken, blijft ons voorlopig een raadsel. Wat daarentegen geen twijfel lijdt, is het ontegensprekelijke talent van frontvrouw Charlotte Adigéry. De engelenstem werd ook al opgepikt door Soulwax, wat haar een plekje opleverde op de meest besproken soundtrack van het jaar. De vocale hoogtepunten in combinatie met haar immer aanstekelijke enthousiasme en de occasionele basgitaar maken van WWWater een elektronische liveact die iedereen in 2017 gezien, of nog beter, meegemaakt moet hebben. Ook het minimalistische precisiewerk aan de elektronische drums doet een duit in het dansbaarheidszakje – wie haar aan het werk zag het afgelopen jaar, zal dat probleemloos kunnen onderschrijven. (Hanne)
Zwangere Guy
Zwangere Guy, ook bekend als Omar G, is een telg van de Stikstof-familie en een van de meest prominente artiesten binnen de Brusselse hiphopscene. In 2017 wil hij voor het eerst solo potten breken en brengt hij zijn eerste mixtape uit. Bekende curators als Lefto en Faisal zijn alvast fan en ze draaien Zwangere Guys twee reeds uitgebrachte nummers dan ook op regelmatige basis. Overspoeld met laidback vibes, rapt de Brusselaar met een heerlijke flow over zijn leven in de Belgische hoofdstad. Street cred heeft hij in overvloed en iemand die meer Brussel uitademt, ga je echt niet vinden. Het klinkt allemaal heel erg soepel en ongecompliceerd en het is net dat typische je m’en foutisme dat zijn muziek zo interessant weet te maken. De bijhorende videoclips zien er bovendien heerlijk patserig uit. Dus hou je vast, ZG is in de building, in 2017 gaan we feesten. (Geerhard)