De tijd lijkt soms stil te staan in het oude Brugge. Alsof de stad een oase van rust is in een rap veranderende stedelijke omgeving overal ter wereld. Het Cactusfestival sluit zich op dat vlak perfect bij het imago van de stad aan. De hiphoptrend en de technovibes moeten het Minnewaterpark nog altijd bereiken en dat resulteert jaar na jaar in een affiche waar oud en jong aan hun trekken komen. Oude gloriën delen hetzelfde podium als de jonge honden. Letterlijk, want het charmante festival heeft slechts één podium. Wel één van de mooiste van het land, dat weer wel. Wij bestudeerden alvast de affiche en kwamen terug met enkele intrigerende tips.
Oscar & The Wolf, vrijdag 23u30 – 01u00
Love them or hate them, Oscar & The Wolf verkopen tickets. De vrijdag verkocht als eerste uit dit jaar en dat is in grote mate te danken aan deze groep. Als kers op de taart van een ware belpopdag, Goose, SX en Faces on TV spelen ook ten dans, mag de groep het Minnewaterpark proberen in te pakken. Een kolfje naar hun hand durven we denken. Bovendien koos de band voor een ‘rustige’ zomer, met slechts twee show bij ons. De vingers zullen dus jeuken.
Rolling Blackouts Coastal Fever, zaterdag 13u40 – 14u40
De trouwe bezoeker weet het al langer. De kerels uit Brugge durven al eens een sneaky goeie gitaar vroeg op de dag zetten. Zo zagen we eerder al Kurt Vile eens een dag openen in Brugge en Kevin Morby stond er in 2017 evenzeer. Dit jaar tippen we Rolling Blackouts Coastal Fever, die hier al eerder omschreven werden als “aanstekelijk en bol van de energie“. De band deed vorig jaar nog Pukkelpop aan en passeerde nog in Antwerpen tussendoor en is dus meer dan klaar om de poort naar de doorbraak verder in te beuken.
Whispering Sons, zaterdag 16u40 – 17u40
Lang geen goed bewaard geheim meer, dat Whispering Sons. Echt veel introductie hebben ze niet meer nodig na hun debuutalbum ‘Image‘, dat hier lovend onthaald werd. En dat ze live verpletterend zijn, is ondertussen ook wel duidelijk. Eerder dit jaar speelden ze de Cactus Club moeiteloos kapot en nu, fresh off hun eerste Werchter, mag Whispering Sons hun triomftocht langs de Belgische velden verder zetten. Te beginnen met een ongetwijfeld zinderende set in park.
Cat Power, zaterdag 19u55 – 21u05
“Everytime Cat Power takes the stage, the gods flip a coin”. We parafraseren even Varys over Dany in Game of Thrones, want dat is de de essentie. Op plaat is de zangeres onnavolgbaar. Een indiedarling met een fabelachtige stem die na meer dan twintig jaar nog altijd onze gevoelige snaar weet te raken. Dat bewees ze onlangs nog met ‘Wanderer’. Live is het echter een ander verhaal. Of het is de max en we praten er jaren later nog over, of het is zo slecht dat we er jaren later nog over zullen praten. Dat het memorabel zal worden staat wel buiten kijf.
Joe Jackson, zaterdag 21u40-23u00
Een stukje muziekgeschiedenis, zo kunnen we het omschrijven. Ze hebben er ook een patent op daar in Cactus. De evergreen ‘Is she really going out with him?’ moet zowat werelderfgoed zijn en daar stopt het allerminst. ‘Breaking us in two’, ‘You can’t get what you want’ en ‘Stepping out’ zijn zo maar een greep uit zijn rijkgevulde carrière. Van uit de AB eerder dit jaar hoorden we enkel positieve geluiden, tijd dus om het met eigen oren te aanhoren.
Aldous Harding, zondag 13u30 – 14u30
We weten, het is vroeg voor de zondag. Je zal het je echter niet beklagen. We durven namelijk met hand op het hart zeggen dat Aldous Harding hét snoepje van Cactus anno 2019 is. Haar zachte stem en die knappe teksten gedijen prachtig bij haar gitaar. Nummers als ‘The barrel’ en ‘Fixture picture’ kregen al ruime airplay, ondermeer op Radio 1. De superlatieven werden hier evenzeer van stal gehaald voor de Nieuw-Zeelandse haar album én doortocht.
Mono, zondag 15u00 – 16u05
Geen Cactus zonder een streepje postrock! De voorbije jaren sierden Explosions In The Sky (dat jammer genoeg wel moest cancellen) en Mogwai de affiche en dit jaar is de beurt aan de Japanners van Mono. Toch ook al een goeie twintig jaar zitten ze in het vak en hoewel ze hier in Europa nooit even groot geworden zijn als hun Europese en Amerikaanse tegenhangers, staan ze wel garant voor beestige sets. ‘Nowhere now here‘ kon eerder dit jaar nog op onze bijval rekenen, al valt altijd af te wachten hoeveel zon en daglicht postrock écht kan verdragen.
Parquet Courts, zondag 16u35 – 17u45
Wederom een lekker rammelend gitaarbandje! De Amerikanen brachten de voorbije jaren gelauwerde undergroundalbums uit dat het een lieve lust was. Mochten we nog volop in de bloghoogdagen leven waren ze ongetwijfeld dé cultband van het moment geworden. Al hebben ze allerminst te klagen. Hun laatste album, ‘Wide Awake!, kreeg in navolging van Indiestyle, evenzeer wereldwijd alle lof dat het verdiende. Intelligente, puntige indierock waar velen nog een puntje kunnen aan zuigen. En ze hebben tenslotte nog een rekening openstaan voor de matige en rommelige set in de Botanique jongstleden.
Neneh Cherry, zondag 18u15 – 19u25
De vreemde eend in de bijt op zondag en misschien wel de boeiendste. Niet enkel zondagsgewijs, maar festivalgewijs. De Zweedse kwam eind vorig weer op de proppen met ‘Broken politics‘, haar eerste album sinds het in 2014 uitgebrachte ‘Blank project’. Al ken je ze misschien het best van de wereldhits ‘Buffalo Stance’, ‘Manchild’ en ‘7 seconds’, met Youssou N’Dour. Daarbij is ‘Raw like sushi’, haar debuutalbum met de wereldhits, dit jaar 30 jaar oud. Tijd dus voor een feestje.
Band Of Horses, zondag 19u55 – 21u10
Gitaren uit Seattle die tien jaar geleden ontzettend goed waren. Da’s de oppervlakkige omschrijving. Oke, ‘Why are you oke’ uit 2016 was allerminst memorabel. Maar heel eventjes, zo’n goeie tien jaar geleden, waren ze daar, toen de indiehype op zijn hoogtepunt was. In het kielzog van Bon Iver, Fleet Foxes, Grizzly Bear en andere Nationals schoot de band met scherp. ‘Cease to begin’ en ‘Infinite arms’ zijn gekoesterde herinneringen aan de hoogdagen van de indiegitaar en ‘The funeral’ is een all time klassieker. Verwacht je dus maar een aan warm badje van nostalgie.