Verse Vangst: deze vijf nieuwe songs van eigen bodem mag je niet missen

door Gilles Dierickx

De Belgische muziekbodem zit vol talent, maar niet altijd komen die ruwe diamantjes meteen terecht bij het publiek dat ze verdienen. Voor het vijfde jaar al intussen bundelen we met Verse Vangst wekelijks nieuwe Belgische releases die je misschien over het hoofd zag, maar het beluisteren meer dan waard zijn. And as always: support your local scene!

Je kan alles ook handig beluisteren in onderstaande Spotify-lijst. Klik, lees, luister, volg, enjoy!

Ze spuien hun nijdige noise intussen al een tijd doorheen het Belgische gitaarlandschap, maar 2020 lijkt écht het jaar van HEISA te gaan worden. Hun eerste full length ‘joni’ staat in de steigers, een nieuwe boeker werd onder de arm genomen en vlak voordat ze een show op het gerenommeerde Britse post-everything festival ArcTanGent aankondigen, zag vorige week een vers muzikaal wapenfeit uit dat debuut al het daglicht. Het trio windt er met ‘Let go’ geen doekjes om: eerst wordt een handvol drumvellen, snaren en stembanden gegeseld, al snel kapen melodische math- en uitgekiende post-rock het geheel, en de band kijkt doorheen dat alles niet op een tempowisseling meer of minder. Intelligent intens! 

Je kan ‘m kennen als bezieler van Gazer Tapes of lid van Poppel, en ook bij Fake Indians is Dries Hermans een drijvende kracht. Die Antwerpse rockers draaien intussen al even mee: enkele jaren geleden refereerden we bij een van hun singles naar Dinosaur Jr. en The Velvet Underground en ook aan de start van dit nieuwe decennium lonkt de groep nog graag richting de melodieuze gitaren der jaren 90. Met ‘Cheyenne’ gooit de groep losjes een vleug shoegaze à la Ride doorheen z’n slackersound. De single gaat hun debuutalbum ‘The pest’ vooraf, dat verschijnt via FONS voor de vinyl en – uiteraard – op cassette via Gazer Tapes.

Hoe harder de beat, hoe groter de kans dat Rare Akuma hem afleverde – zo leek het alleszins op de twee albums van Zwangere Guy. Zowel ‘U ma is u pa’ als ‘Guttergang’ verkregen hun beenharde karakter dankzij de producer en rapper uit Antwerpen, die dezer dagen ook niet zelden getipt wordt als de nieuwe wonderboy van de inheemse scene. Nu ja, in feite laat hij zich gelden tot ver buiten de landsgrenzen, getuigen miljoenen streams én de fanbadge die onder meer ook $uicideboy$ eerder opspelden. Akuma is ook lid van Midnight Society, een collectief met wereldwijd zo’n 23 andere hiphopfiguren. Samen met Braxton Knight, based in L.A. en ook lid van de club, dropte hij zopas de gloednieuwe single ‘Vertigo23’. Straffe samenwerking, durven we geheid zeggen: waar gepolijst gladde vocals de track tot kniehoogte in de Amerikaanse hedendaagse hiphop metselen, mikken die vuile bassen en bevreemdende synth-tapijten algauw op meer underground sferen. 

IDIOTS 2.0 est arrivé: terwijl ze dat kolderieke uitroepteken uit de groepsnaam gooiden, werd een nieuwe drummer in de armen gesloten én is er een derde plaat op til, ‘IDIOTS III’, opgedeeld in twee ep’s. ‘Spring’ komt eind februari uit; ‘Fall’ is – je raadt het – voorzien voor de herfst. ‘Lipstick glamgirl’ zet als eerste single treffend de toon van waarvoor het viertal anno 2020 nog altijd staat: no-nonsense rock-’n-roll die rondhost binnen al wat slim, catchy, gebald én groovy aanvoelt. En met zowel David Bowie als Franz Ferdinand als duidelijke geestelijke vaders, lijkt deze track meteen óók dansvloervoer. 

Als ene Marc Ribot zich fan verklaard en je ook prompt in z’n voorprogramma dropt, móet de band in kwestie een ietwat eigenaardige sound etaleren. Een understatement voor Kameel: hun invloeden halen ze naar eigen zeggen uit progressive rock, jazz, psychedelica, avant-garde pop, ambient en blues, als blend lekker geurend naar John Zorn en Frank Zappa. Het instrumentale trio komt eind februari met een eerste plaat, ‘Barkas’, die nu al geteased wordt met dit grillige ‘Greg’. Een kluwen van drumgrooves, robuuste bassriffs, niet te bedwingen gitaarlicks en zowaar nog ontspoordere solo’s sleuren je steeds verder mee op een koortsige jazztrip, waarbij klanken, kleuren, beelden en impressies al snel niet meer van elkaar te scheiden zijn.