De Belgische muziekbodem zit vol talent, maar niet altijd komen die ruwe diamantjes meteen terecht bij het publiek dat ze verdienen. Voor het vijfde jaar al intussen bundelen we met Verse Vangst wekelijks nieuwe Belgische releases die je misschien over het hoofd zag, maar het beluisteren meer dan waard zijn. And as always: support your local scene!
Je kan alles ook handig beluisteren in onderstaande Spotifylijst.
In 2019 kreeg Zwangere Guy z’n verhaal niet op één magnum opus verteld: exact een zwangerschapstijd na de instant classic ‘Wie is Guy?’ dropte hij met ‘BRUTAAL’ alweer een nieuwe kluif. Normaliter zouden daarna de grote zalen vlotjes voor de bijl gaan – hij verbrak ook z’n eigen AB-vullende record moeiteloos – maar plots had 2020 iets anders in petto. Bij de pakken blijven zitten deed de man echter evenmin: morgen komt ‘BRUTXXL’ uit, dat acht nieuwe tracks aan de vorige plaat hangt. Het nieuwe ‘Papa ZG’ komt als proevertje binnen als een ZetGee pur sang, met een rustig boombappende beat als decor voor een vocale waterval die z’n gelijke niet kent – én die zowaar de gouden stembanden van Josse De Pauw in de outro verwelkomt. (Gilles)
Sylvie Kreusch was lang niet de enige die afgelopen zomer de rust en stilte zocht in Frankrijk. Niet enkel gedachten en zorgen werden verzet, ook een langspeeldebuut werd geschreven. ‘Just a touch away’ is het eerste wat we te horen krijgen van Kreusch sinds de ep ‘BADA DING! BADA BOOM!’ vorig jaar en gaat voort op hetzelfde bezwerende elan. Heerlijke ‘sjamaanpop’ van eigen bodem. (Guillaume)
Hoe creatief en productief DIRK. corona het hoofd bood, de voorbije maanden (zie zo lockdown single ‘Stay indoors’ en een stevig reeksje zomershows), des te bitter zag het viertal zopas hun hele releasetour in één klap weggevaagd. Op 20 november lossen ze echter nog steeds hun tweede langspeler ‘Cracks in common sense’, die het intussen naar cultstatussen verheven ‘ALBUM’ opvolgt én goed mogelijk gaat overtreffen. Waarom wij dat nú al durven beweren? Na ‘Artline’ en ‘HIT’ is nieuwste single ‘Toulouse’ de reeds derde telg die zich weet op te werpen als punky popsong met ballen, tweeënhalve minuut lang dámpend van de distortion. (Gilles)
Dit voorjaar kwam z’n band Danny Blue and the Old Socks nog met een tweede ep op de proppen, maar zanger Sam De Nef doet ook aan solo songwriting. Naar eigen zeggen geïnspireerd door Dylan, Cohen en consorten zoekt hij op z’n debuutsingle ‘Requiem for a dreamer’ de intimiteit op, iets waarvoor hij met Camille Camille alvast de perfecte medemuzikante bij de arm heeft genomen: onder louter één gitaartokkel ontspint zich een zijdezacht folkduet tussen de twee, dat in al z’n sereniteit tevens bijzonder karaktervol blijkt.
Ze was bezig aan een steile klim binnen het nationale poplandschap – met onder meer een finaleplek in HRR, shows op Incubate en AFF en als toursupport van Eefje De Visser en School Is Cool – maar als Samowar verdween Leen Diependaele daarna weer van de radar. Tot nu: zo’n zes jaar na haar eerste ep kondigt de Antwerpse muzikante het full album ‘Leeway’ aan, waarvoor ze bijgestaan werd door Stijn Cole (Stan Lee Cole) en Andrew Claes (STUFF.). Eerste single ‘Splinter’ verhult nergens waarom je haar nog steeds het Belgische antwoord op Kate Bush mag noemen, maar van een laagje duisternis, vlagen elektronisch experiment én dansvloer-synths is Samowar naar aloude gewoonte evenmin vies.