De Belgische muziekbodem zit vol talent, maar niet altijd komen die ruwe diamantjes meteen terecht bij het publiek dat ze verdienen. Voor het vijfde jaar al intussen bundelen we met Verse Vangst wekelijks nieuwe Belgische releases die je misschien over het hoofd zag, maar het beluisteren meer dan waard zijn. And as always: support your local scene!
Je kan alles ook handig beluisteren in onderstaande Spotifylijst.
Hoewel San Kofa Rhythm Records pas zo’n jaar geleden het levenslicht zag, verschijnt volgende week de alreeds derde release op het nieuwe label van dj, curator en promotor DTM Funk. Net als de platen van Susobrino en Soft Focus houdt ook het debuut van ÃO zich op in een fijnzinnig en intrigerend universum: vocaliste Brenda Corijn zingt zowel in het Engels als Portugees, gitarist Siebe Chau’s karakteriserende stijl knipoogt naar Afro-Portugese, Braziliaanse en Argentijnse invloeden. Doorgaans eerder uitgepuurd en fragiel qua geluid, maar nieuwste single ‘Tea’ liet zich graag extra omranden met een ratelende beat, spacy electronica en vervormde harpklanken. (Gilles)
Teen Creeps goes ballad! Nu ja, toch in de buurt ván. ‘Crash/land’, de nieuwe single uit – en tevens afsluiter van – aankomende tweede plaat ‘Forever’ klokt zowaar net af onder de zes (!) minuten en schiet voor een keer niet op gang aan een punktempo, maar met een fragiele tokkel en bijna fluistervocalen. De nineties blijven duidelijk wél de voornaamste geluidsaanwijzer voor het trio: Teen Creeps laat z’n doorvoelde rock maar al te graag baden in distortion allerhande, vlagen grunge en (héél) uitgesponnen gitaarsolo incluis. (Gilles)
In tijden waarin alles kort, snel en heel duidelijk moet zijn, verweert Anke Thomassen aka Amo zich met het poëticale ‘Yalpelor’. Aan de hand van een anagram voor ‘Roleplay’ verzet ze zich tekstueel bovendien ook tegen pasklare kostuums, opgelegde rollen en andermans verwachtingen. Op dit moment zijn we blij dat ze voor verhalende muziek met jazzinvloeden heeft gekozen, maar indien de toekomst toch hiphop of nog wat anders brengt: graag. (Staf)
“Arbeid Adelt in een hedendaags jasje met een kater die de moed in de schoenen doet zakken”: het verder volledig vrij te interpreteren maar ontegensprekelijk intense gevoel waarmee de vorige single van clubmember ons opzadelde, zet zich met dit nieuwe ‘iPad’ doodleuk verder. Het bizarre duo, dat als ‘Tony Crisis en Paulo Vernissagé’ door het Vlaemsche muzieklandschap dartelt – of stámpt, zo je wil – wil de tekstuele erfenis van Kenji Minogue duidelijk zo hoog mogelijk houden, maar lapt daar dankzij een batterij duistere synths een stevig rave-gevoel bij. (Gilles)
Soul Grip sluit de boeken voorgoed. De Gentse post-metalband zag eerder dit jaar z’n geplande albumopnames uitgesteld, en terwijl uit noodzaak dan maar twee nieuwe songs – geïnspireerd door en middenin de eerste lockdown – in hun repetitiehok tot stand kwamen, werd duidelijk dat artistieke visies en toekomstplannen niet al te eenduidig meer gedeeld werd. Eindigen op een hoogtepunt, noemen ze het terecht zelf: als A-kant van die laatste ep etaleert het lange ‘Sleep’ melodie, emotie en berusting in z’n loodzware gedreun. (Gilles)