De Belgische muziekbodem zit vol talent, maar niet altijd komen die ruwe diamantjes meteen terecht bij het publiek dat ze verdienen. Onder Verse Vangst serveren we wekelijks een handvol nieuwe Belgische nummers die je misschien over het hoofd zag, maar het beluisteren meer dan waard zijn. Support your local scene!
Waar z’n twee vorige platen nog op Java en Nepal hun kiemen, inspiratie en samples vonden, was Dijf Sanders in pandemischer tijden toegewezen op een (her)ontdekkingstocht die niet verder reikte dan z’n eigen harde schijf. Niet getreurd, echter: net dankzij de culturele onderdompeling in eerdergenoemde globale uithoeken, vloeien er wel nog een paar ladingen ongebruikt materiaal uit dat doosje. Binnenkort lost Dijf zo de ep ‘Lichen’, een compilatie van her- en bewerkingen die door dit nieuwe ‘Swans on drums’ een tweede keer geteased wordt: repetitieve percussie en tot pastelkleurige ambient vervormende synth-klankjes openen een outer space droomwereld die er met elke luisterbeurt een extra dimensie bijkrijgt.
Mocht Wolf Vanwymeersch nooit een gitaar hebben opgescharreld, de goedgevulde vaderlandse rockscene had er het voorbije anderhalve decennium wellicht aanzienlijk anders uitgezien. Intussen zijn Waldorf en The Van Jets (al even) niet meer, maar kan de Gentenaar in Elefant de laatste jaren zijn prettig bevreemdende kraut-uitwassen kwijt en bemant hij tevens de zowat all star band van Ian Clement. Sinds vorige vrijdag mag hij ook het vakje ‘solocarrière’ afvinken: onder eigen naam debuteerde Wolf met ‘Not to’, een synthpoptrack die tegelijk zowel machinaal als melancholisch aandoet en hier en daar zowaar richting de late Bowie durft knipogen. Diezelfde dag loste Wolf trouwens meteen ook een twintig minuten durende docu, van de hand van Anton Coene. Eén song en een hoop gefilosofeer – benieuwd waar dit verder heen gaat!
Met hun debuutplaat mocht Pink Room – behalve het best bewaarde meteen ook luidste het geheim van Gent – zich doorheen de voorbije jaren een soort cultstatus opspelden, en het lijkt erop dat het noisepunktrio die met opvolger ‘Putain royale’ nog niet plant af te geven. We dachten eigenlijk niet dat het kon, maar single ‘Losing’ klonk vorige week nóg rauwer, lofi-er en venijniger dan de volle twintig minuten van ‘Zum kotzen’ bij elkaar. Meer sludge, minder punk? Ontdek het morgen gewoon zélf, wanneer na de vermoedelijk kortste albumcampagne uit 2021 Pink Room’s nieuwe plaat alreeds de rekken in wordt gekeild.
Nachtdichter, Prutser, De Nooit Moede: geen project waarbij Victor De Roo géén toevlucht zoekt tot poëzie en spoken word om z’n grauwgrillige synth-composities aan en in te kleden. Met ‘Paysages tristes’, de nieuwste release op z’n recent opgerichte eigen label Kontakt Group, kiest de Brusselaar daarbij nu voor het eerst ook voor het Frans. De stem van Rachel Sassi zweeft in de vorm van twee gedichten van Paul Verlaine doorheen evenveel songs, die qua duisternis en experiment zowaar nog een paar niveaus hoger afkloppen dan de Roo’s voorgaande wave-creaties. Begeesterend en beklijvend als steeds.
Wie dacht dat er aan Borokov Borokov nog weinig te overtroeven viel, heeft buiten Boris Van Den Eynden gerekend. Als één derde van die dolle bende vervelde de zelfverklaarde ‘multi-noninstrumentalist’ tot Lorie Bevins, schreef hij ergens in een periode van insomnia op één nacht een volledige plaat én een EP bij elkaar en wil hij “momenten van naïeve schoonheid ten gevolge te brengen middels er-flecties op & over verlangen & eenzaamheid.” Weinig persberichten die we zo vaak opnieuw hebben moeten lezen zonder er (nog steeds) iets van te snappen, maar eens doorgeklikt naar single ‘Café kanaalzicht’ werd al snel duidelijk dat er in de muzikale absurditeit van Lorie Bevins best wel wat dansbare schoonheid schuilt. Groovy en troostend, in één!