Verse Vangst: deze vijf nieuwe songs van eigen bodem mag je niet missen

door Gilles Dierickx

De Belgische muziekbodem zit vol talent, maar niet altijd komen die ruwe diamantjes meteen terecht bij het publiek dat ze verdienen. Met Verse Vangst gaan we wekelijks op zoek naar recente Belgische releases die het beluisteren meer dan waard zijn, zonder daarbij oogkleppen op te zetten. Support your local scene!

Sinds dit jaar bundelen we onze vangsten in een Spotifyplaylist, die je onderaan terugvindt. Zo heb je altijd een staalkaart van Belgisch talent binnen handbereik.

De gouden tijden voor alles wat naar hiphop ruikt in onze hoofdstad worden keer op keer verlengd. Eergisteren verraste Umi Defoort, als UM! (foto) al langer dj en beatmaker bij Zwangere Guy, met een eerste ‘solo-track’. Die aanhalingstekens duiden op het kleine handvol guests dat de artiest laat opdraven op ‘ENELIX’. Met Jazz en ZG van Stikstof en les compagnons Le 77 zijn dat meteen de jongste coryfeeën uit de bloeiende scene in Brussel, die een treffende lading vocaal buskruit toevoegen aan het reeds explosieve nummer. Knetterende hihats, duistere synths en Oosters aandoende – Umi is half Japans – wazige melodieën: het vijftal presenteert je niets minder dan heftig tweetalig anthem voor de Brusselse underground.

Shoegazers aller lande, spits die oren! En laat Slow Crush zachtjes binnenglijden. Dat viertal uit Leuven fuseert immers het fijnste aan gruizige gitaren en melodische ijlheid dat je naast Newmoon in ons land aantreft. De band speelde in z’n eerste maanden al shows met bands als Brutus, Oathbreaker, Sleepmakeswaves, Turnover en Nothing, en kreeg airplay op BBC Radio One – dat zangeres Isa Holliday uit Manchester komt, zou daar eventueel iets mee te maken kunnen hebben. Intussen zijn ze klaar met het inblikken van een debuutplaat, waaruit ‘Aurora’ de titeltrack is. Slowdive, maar dan geïnjecteerd met flarden Nothing én een scheut Explosions In The Sky: Slow Crush weet invloeden duidelijk netjes naar z’n eigen hand te zetten en een indrukwekkend, meeslepend stukje melancholie af te leveren.

Begin dit jaar kreeg je hier nog de première van de tweede single van Sun Gods voorgeschoteld. De folky singersongwriter-pop van het viertal kroop meteen onder ons vel, net door de perfecte dosering van elke deeltje in hun doordringende sound. Met ‘Subtle science’ werd zopas een derde nummer uitgebracht, en ook hier lijkt het muzikale radarwerk netjes ineengezet. Brent Bucklers karakteristieke stem onder een glijdend fundament aan synths en subtiele gitaartokkels geven het nummer een melancholisch sfeertje, maar huilen wordt er niet gedaan, dankzij de hoopvolle sprankel die steevast doorsluimert.

David Poltrock zou weleens Vlaanderens meest geliefde sessie- en studiomuzikant kunnen zijn, met prominente rollen bij onder meer De Mens, Triggerfinger, Monza en Hooverphonic. De man brengt echter ook solomateriaal uit, en heeft zich dit jaar gewaagd aan iets bijzonders. Hij gaat voor niet minder dan drie albums – steeds een release om de 88 dagen – met telkens met dezelfde pianomelodieën als basis. De trilogie heet ‘Mutes, moods and machines’, en intussen zitten we aan de ‘Moods’. Donkere electronica en filmische soundscapes blijken de aanvulling bij dat intieme pianofundament, waarbij een resem synthesizers uit allerlei decennia de revue passeren. Dit ‘Horns, she said’ vormt daarbij een passende introductie: in een atmosferisch kleedje verstrengelen geheimzinnige toetsen zich met ander lofi experiment en ingehouden strijkers. Een filmische ervaring, op z’n minst.

Er lopen sinds een tijdje drie jonge bluesrockwolven rond in Gent, en ze verenigen zich als HYPER!. Gitaar, bas, drums en een vocal: meer heeft een groep niet nodig om zich in de rock-‘n’-roll te storten, maar bijna altijd belandt diezelfde groep in de bodemloze put van eenheidsworst en middelmatigheid. Deze heren bewijzen het tegendeel, en al lijken de voetsporen van Royal Blood of Triggerfinger op melodisch en structureel vlak nog net iéts te groot, debuutsingle ‘Ears of gold’ hoeft qua tightness, sexiness en kick-in-the-teeth-gehalte verre van onder te doen voor eerdergenoemde heersers van de botergeile riffs.