De Belgische muziekbodem zit vol talent, maar niet altijd komen die ruwe diamantjes meteen terecht bij het publiek dat ze verdienen. Met Verse Vangst gaan we wekelijks op zoek naar recente Belgische releases die het beluisteren meer dan waard zijn, zonder daarbij oogkleppen op te zetten. Support your local scene!
Sinds dit jaar bundelen we onze vangsten in een Spotifyplaylist. Zo is er altijd een staalkaart van Belgisch talent binnen handbereik.
Een nieuwe release uit de stal van Belly Button Records staat steeds weer garant voor heerlijke rammelrock, druipend van de lofi. O’Grady, een van de paradepaardjes van het Antwerpse label, dropte onlangs een nieuwe plaat. Met single ‘The republic’ keert het trio de verwachte garagerocksferen nogal ostentatief de rug toe en wordt er volop voor hitsige punk gekozen. Met de ogen dicht zou je bijna gaan denken dat Cocaine Piss door je speakers dondert – geen idéé hoe O’Grady dit vocaal heeft gefikst, maar qua no-nonsense, DIY-gehalte én songlengte moet de groep alvast nergens onderdoen voor die boegbeelden.
Ook PEUK (foto) strooide zopas met pittige gitaarsnoepjes. Het drietal draait nog niet zo lang mee in de scene, maar wist al enkele aardige wapenfeiten bijeen te sprokkelen: AFF werd deze zomer afgevinkt, vorig weekend kleurde de band mee de Sonic City-affiche, en in januari komt de een debuutplaat, via het coole FONS Records. ‘Skin it’ is daarbij de tweede teaser, en verdorie een bommetje. Steeds een kunst, dat balanceren tussen lawaai, kracht en melodie, maar het ziet ernaar uit dat PEUK dat recept netjes ontcijferde. Dat Sonic Youth dé vocale referentie mag zijn, lijkt al na enkele seconden logisch, maar ook obscuurdere bands als Be Your Own Pet of Bikini Kill liggen op de loer.
Dankzij Ero Guro maken we er hier meteen een triple bill aan vettige punk van. Met de broertjes Mick en Lee Swinnen (Tubelight, Double Veterans) in de rangen mag het niet verbazen dat er nogal wat rauwheid in hun sound sluipt, al hangt daar ook hier héél wat catchiness rond. Debuutsingle ‘Male pornstars’ verenigt zo het beste aan postpunk en garage, doorspekt met flarden NY hardcore. The Fall, Parquet Courts en Black Flag in een anachronistisch triootje? Tuurlijk!
Onder impuls van Bert Libeert, drummer bij Goose, zochten drie tot de verbeelding sprekende soloprojecten elkaar onlangs op. Hij doet als B doorgaans vanalles met techno, diepe drums en pulserende synths, maar koos dit keer voor reworks van songs van Syndrome en CHVE. Je allicht bekend als de pseudoniemen van respectievelijk de gitarist en zanger van Amenra, zou je misschien verwachten dat de ingetogen melancholie van beide muzikanten clasht met de beats van B, maar niets is minder het geval. Zowel ‘Forever and a day’ als ‘Rasa’ worden gewikkeld in een perfect passend elektronisch kleedje. En uiteraard blijft die technopunch het culminatiepunt bij die lange composities, maar nooit verdwijnt de sferische, intense vibe van het origineel uit het zicht. Sterk.
De Belgisch-Hongaarse Alma Auer verdiende recentelijk haar sporen bij Ansatz Der Machine en An Pierlé, nadat ze door Stef Kamil Carlens werd opgemerkt als straatmuzikante. Reken daarbij haar ervaring bij het kinderkoor van Opera Vlaanderen, en je voélt bijna vanwaar de grootsheid in Alma’s soloproject vandaan komt. Onder Aurealma creëert de Brusselse uitgepuurde, duistere electropop, die op ‘Surreal’ meteen in de hoogste regionen meespeelt. Sidderend kruipen de opbouwende synthlagen onder je vel, terwijl Alma’s stem richting ANOHNI durft knipogen en er ritmisch gespeeld wordt met logge beats.