De Belgische muziekbodem zit vol talent, maar niet altijd komen die ruwe diamantjes meteen terecht bij het publiek dat ze verdienen. Met Verse Vangst gaan we wekelijks op zoek naar recente Belgische releases die het beluisteren meer dan waard zijn, zonder daarbij oogkleppen op te zetten. Support your local scene!
We bundelen onze vangsten ook in een Spotifyplaylist. Zo heb je altijd een staalkaart van Belgisch talent binnen handbereik.
Gebalder dan die van Cocaine Piss vind je nummers niet in ons land. Bij elke release lijkt de Luikse punktrots steeds minimaler om te springen met songlengtes, met dit recente ‘My cake’ als waar hoogtepunt. Doorheen zo’n 45 seconden vliegen er schurende basriffs voorbij, veranderen we drie keer van tempo én ontleedt en doorloopt frontvrouw Aurélie zowat al haar mogelijke vocale capaciteiten. Als die “Don’t touch my fucking cake” slaat op wat we denken dat het slaat, raden wij elk misogyn misbaksel alvast aan om vér uit de buurt van Cocaine Piss te blijven. En bij uitbreiding: elke vrouw.
En net nu moeten we het even hebben over een projectje dat DIKK EPIK heet – snap je ‘m. Excuses hiervoor, maar je maakt zo wel kennis met héél vuile garage. Geen idee wie of wat in deze band/formatie zit, maar dat blijken ‘17 fine gents came together to produce the unnecessary’ te zijn, ‘their lungs filled with syrup and their hearts full of love.’ Wat je verder nog dient te weten voor je op play drukt: deze ‘Demo 2018’ kwam uit via Belly Button Records – steeds garant voor de knapperigste lofi en vettigste lawaaibands – én bestaat als een cassette met één 8-durende track, tussendoor verknipt in mini-nummers. Lekker.
Wie het ook met een hele meute doet, is Roedel. Het Antwerpse hiphopcollectief blies ons al van onze sneakers met vorige single ‘Hondsdolheid’, en kwam vandaag eindelijk met hun gelijknamige full album ter wereld. De plaat staat vol samenwerkingen tussen rappende, producende en/of visual geëngageerde bloedhonden als Luie Louis, Thor, Mitxelena, Nerves, Joost Hoekaf, Rikky Rozay, tusais, Stef, Brakka Briesje en Jollofrey, met een boeiende, diverse geheel als resultaat. Ons zou het alvast niet verbazen mocht deze gang vooral ‘s nachts rondhangen, waardoor dit duistere ‘Nightshop’ een ideaal visitekaartje vormt bij het album.
Watchoutforthegiants onderging al enige metamorfoses doorheen z’n bestaan. Waar hun ep in 2015 hier nog als noisy erfgenaam van Wallace Vanborn werd weggezet, schuurde het viertal z’n sound in de Rock Rally-finale meer op richting hoekige indierock. Intussen zijn we weer een half jaar en een single verder: de groep lijkt nu helemaal verveld tot een (post)popgezelschap, met arty randjes en gemoedelijke samenzang. ‘Monday man’ gaat hun debuutalbum vooraf – wij gaan er nu al van uit dat ze het daarop (hopelijk) net iéts breder gaan aanpakken.
Afsluiten doen we deze week met een specialleke. Er zat immers nog nooit een cover in Verse Vangst, maar na het horen van Wardrobe’s bijzondere release maken we daar nu een eerste keer van. De groep rond Johan Verckist komt midden maart met z’n nieuwe album, en na twee singles eerder dit najaar, namen ze nu ‘Come back and stay’ onder handen. De 80’s-klassieker van Paul Young klinkt in dit jasje bijzonder strelend: deels te wijten aan die indiefolk-vibe, maar ook zonder twijfel dankzij het karakteristieke vioolspel en de zachte vocalen van Patricia Vanneste (ex-Balthazar).