De Belgische muziekbodem zit vol talent, maar niet altijd komen die ruwe diamantjes meteen terecht bij het publiek dat ze verdienen. Voor het vijfde jaar al intussen bundelen we met Verse Vangst wekelijks nieuwe Belgische releases die je misschien over het hoofd zag, maar het beluisteren meer dan waard zijn. And as always: support your local scene!
Je kan alles ook handig beluisteren in onderstaande Spotifylijst.
Geen man die de combo van absurde humor, doordachte observaties en poëtische gedachten in zo’n verdomd prikkelend popjasje weet te wikkelen als Fulco Ottervanger. Na handenvol releases met STADT, De Beren Gieren en BeraadGeslagen loste de multi-instrumentalist vorig jaar een solodebuut, dat zowel qua artiesten- als albumnaam simpelweg FULCO werd gedoopt. Het vervolg op die slimme songs in de moedertaal kondigde zich intussen alreeds aan: midden september verschijnt de ep ‘Faam’, en na de funky titeltrack maken ook de dartelende synths en bizarre gitaarkreetjes in Bram Vermeulens ‘Politiek’ snel duidelijk dat Fulco ook als songbewerker altijd net dat muzikaal metertje verder kijkt.
Dat ook Brutus hard in de corona-klappen deelde, behoeft geen betoog: weinig Belgen die de voorbije jaren harder werkten dan het trio, met schier eindeloze resems – en vooral ook bakken buitenlandse – shows, straffe support tournees, twee ij-zer-sterke albums op evenveel jaar tijd en recent ook de opgewekte sympathie van Dave Grohl, wiens groepje hen deze zomer als opener zou hebben laten aantreden. Brutus is er echter de band niet naar om te lang te kniezen over wat er niét was, maar zoekt dan gewoon zelf naar een andere ‘balsem voor de ziel’, zoals bassist Peter het zo mooi zegt. Insmeren daarmee kan al vanaf oktober, en wel in de vorm van een gloednieuwe plaat, ‘Live in Ghent’, die hun show in de Handelsbeurs van vorig jaar capteert. Voor Brutus zelf voelt elk nummer daarop als een (nog!) betere versie dan de studiotracks – en jawel, dit furieus sidderende ‘Cemetery’ bewijst dat al vanaf seconde één.
Ieder van hen tast in tig andere projecten al een pak genregrenzen af – zie zo onder meer Nordmann, Boogie Belgique, SUMI of Madame Blavatsky – en ook het canvas dat deze zes Gentenaars als Kosmo Sound inkleuren heeft een muzikale breedte die moeiteloos van dub over jazz tot psych reikt. Na een ep en een handvol singles vond de groep het onlangs tijd om debuutplaat ‘Antenna’ aan te kondigen, met ‘Aunt sister Lydia’ daaruit als eerste instrumentale brok. Onder een zoemende ritmesectie ontspint zich een rijkelijk gevulde dialoog tussen gitaarriedels, orgelklanken en saxsolo’s, om dan toch steeds weer samen in die hotsende dubsferen te landen. Te klasseren onder Khruangbin voor de zweetkelder.
Hij is een van de zwaargewichten binnen het Roedel-collectief, maar Mitxelena verblijdt de hiphopscene van ’t Stad nu en dan ook met solowerk. Na ‘Bitter maar zoet’, een ep uit 2019, komt de rapper weldra met ‘Caravan tapes’, een DIY-verzameling tracks die hij schreef tijdens de voorbije lockdown in de – kijk eens aan – caravan bij z’n ouderlijke huis. Weg uit een Antwerpse studio en gedwongen gestopt met sleutelen aan zijn eerste album dus, maar dat verliep naar eigen zeggen eigenlijk verrassend goed: dankzij de instrumentals van enkele bevriende producers had Mitxelena in geen tijd vijf songs klaar, die sinds vorige week op een gelimiteerde cassette gebundeld staan. Single ‘Verloren’, waarop ook mede-Roedelaar Rikky Rozay even opduikt, laat je meteen vlotjes kennismaken met dit nieuwe project en daarvoor behoeft Mitxelena niets meer dan een lofi beat, wat raak-rijmende mijmeringen en een hook die láng blijft hangen.
Begin deze zomer weerklonk er verrassend Belpopnieuws uit een veteranenhoek: Mauro Pawlowski komt voor het eerst in bijna 20 jaar met een soloalbum onder eigen naam. Eigen naam is bij Mauro altijd relatief, kan je denken – er verschenen de laatste jaren zo dingen als Maurits Pauwels, Gruppo Di Pawlowski en ‘Pawlowski, Trouvé & Ward’ – maar dit keer gaat het om een ‘volwaardige popplaat met melodieuze lovesongs’, die hij de voorbije tien jaar eigenhandig bij elkaar schreef. Minder experiment, fratsen of roekeloosheid, dan? Nieuwste single ‘Spotlight’ rolt zich inderdaad uit als een heus en oprecht liedje, al laat Mauro z’n mysterieuze kant ook meteen vrij rondhuppelen. Doorspekt met vintage funk en synths récht uit de eighties is het daarnaast ook, en daarvan verdenken we dan weer de hand van producer Jasper Maekelberg. Benieuwd wat er later dit jaar nog allemaal uit de volledige mouw die ‘Eternal sunday drive’ heet zal komen gerold.
Eind 2018 verscheen Jennifur op de radar met ‘What happened between 2015 and 2018’, een soort dagboek-album waarop de Gentse muzikant-producer knap knutselde met allerlei allooi electronica dat doorheen acht songs onder meer richting John Hopkins en Jan Jelinek lonkte. Onder datzelfde moniker leverde Hector Devriendt vorige maand een nieuw plaatje af, ‘Ode to bloom’ getiteld: drie uitgesponnen tracks waarop Jennifur trachtte ‘to fill in the silence between the 4/4 beat with an emotion that celebrates life’. De eerder filosofische invalshoek van die zoektocht maakt hij ook snel concreet, in het bijzonder op ‘Our words keep talking’: rond laagjes sequencers en pulserende melodieën wentelen zich zachte keys en beats die zowel knetteren als knisperen – continu intens, doch steeds bedachtzaam gedoseerd.
Een Antwerpenaar met een release op een Japans cassettelabel? Ja hoor. Gaelian Laheye, in een iets minder elektronisch universum ook frontman van Psycho 44, laat zich als met eenmansproject
Y O K O C H O 横丁naar eigen zeggen inspireren door alles wat tussen vaporwave, Ariel Pink en Daft Punk zweeft. Het bracht hem onder meer al tot op het Braindance Festival in de AB en ook menig internetradio à la Kiosk en The Word vielen al voor ’s mans muzikale smaak; vanaf vandaag mag je daar ook gerust je favoriete website bijrekenen. De eerste single uit ‘Nanako dreams’ (uit op 9 oktober via Oriental Tapes) landde vorige week op het www (inclusief quarantaine-gebricoleerde clip) en daarop laat Y O K O C H O 横丁 je been- én breinspieren niet lang met rust. Hotsend krakende beats, brommende bassynths en hyperkinese in zowat ieder klankje dat daarbovenop klettert: noem het gerust house for the after-after-afterparty!
‘Zes garagepunksongs die druipen van de overdrive en samen netjes afklokken onder het kwartier’, was zo’n klein jaar geleden ultrakorte verdict bij Mitraille’s ultrakorte tweede ep. Het Antwerps-Kempense drietal heeft met ‘Schroothoofd’ alweer een derde schijfje klaar, ingeblikt bij CRACKUP Thomas Valkiers en weldra te verschijnen via Ronny Rex, en daaruit dingt de eerste single goed mogelijk mee voor meest relevante songtitel van 2020. Het heet ‘Cancelled’, is een ronker van een punksong – lees: retestrak, nonsensloos en loeihard – en blijkt zo voer voor fans van The Chats én van Black Flag. Of hoe Mitraille ook moeiteloos generatiekloven dicht.
Wooly Mammoths, Misérable, Nachtwinkel en de Poney Club Mixtape: in het verleden schoven we niet zelden een verse release van een van Sean Raabs geesteskinderen naar voren. De kerel bijkt België intussen te hebben verlaten en dezer dagen muziek te maken als Fat Trout Trailer Park. Z’n eerste singles kregen meteen internationale navolging – onder meer werden ze opgepikt door Clash, NME en DIY Magazine – en ook in z’n thuisland slaat die eigenwijze pyschedelica lekker aan. Op die debuut-ep is het nog even wachten, maar onlangs kwam ‘Wendigo’ uit, dat qua titel zou verwijzen naar een eerder ongezellige mythologisch figuur uit bepaalde gebieden van Canada. De song zelf is allerminst ongezellig, maar tegelijk ook niet zo aaibaar als de lofi altpop eerst even laat uitschijnen: er wordt al snel duchtig doorgerockt, overstuurd stomende solo incluis.
Transfer To Graham geldt misschien nog als nobele onbekende, het project van gitarist Lukas Coussement is spek naar de bek van ieder die al ‘ns graag afglijdt in instrumentaal gitaargegoochel. Tijdens een trip naar Buenos Aires, drie jaar geleden, deed de Brusselaar een pak ervaringen op in de lokale muziekscene, die hij vervolgens op een nieuwe ep verwerkte. ‘Miraflores’ kwam onlangs uit als eerste van vier tracks en schept de sfeer van het plaatje moeiteloos: gitaarlijnen verstrengelen zich lyrisch in elkaar, niet gespeend van een subtiel latin-laagje en extra indringend dankzij de sobere drumpartij door Alfredo Bravo (Flying Horseman). Bijzonder.