Voortdurend surfen toonaangevende journalisten rond op vi.be op zoek naar nieuw talent. Minstens één keer per maand bespreken ze hun favoriete vi.be van het moment. Uiteraard delen de redacteurs van Indiestyle hun ontdekkingen met jullie. Je vindt ze ook, samen met de uitverkorenen van de andere magazines, terug op de site van Poppunt. Deze maand stellen we je Fernant Zeste voor.
Op talent staat geen leeftijd, zo wordt gezegd. En volkomen terecht, blijkt na het beluisteren van de drie nummers die Fernant Zeste, in het dagelijkse leven beter bekend als Jonathan Scheerlinck, inzond. De bebaarde man – op het eerste zicht dachten we even dat Mark Oliver Everett een nieuw alter ego had, eerlijk waar – gaat naar de veertig en is nog maar vier jaar bezig met zijn muzikaal project. Maar wanneer het adembenemend mooie ‘Snowblind’ onze bubbel binnentreedt, is er geen sprake van stuntelig beginnelingenwerk. In het bluesy duet met Sarah Leuridan grijpt Scheerlinck ons meermaals bij de keel en zelfs na het verscheidene malen herhalen van deze twee en een halve minuut blijft de repeatknop onze aandacht trekken.
In ‘Your mind was tremblin’’, waar de warme stem vergezeld wordt van een traditionele bluesriff, speelt de gitaar het innemende spel der verleiding met een viool en in ware folky singer-songwriterstijl weet de Gentenaar ons mee te slepen in ‘The boat’. “I don’t know ‘bout you, but I’m just trying to hang on”, zingt Jonathan Scheerlinck ons toe. Als dit het resultaat is van dat volhouden, moet hij dat vooral blijven proberen.
Deze drie nummers stonden op ‘Polaroid’, het tweede album van Fernant Zeste, dat in februari 2013 het levenslicht zag. Toevalligerwijs bracht de man vorige week zijn derde plaat ‘Drama’ uit, en blijkt die daarenboven ook nog eens de met zijn voorganger gepaard gaande verwachtingen te overtreffen. De gitaarriedel van ‘The Romp’ huppelt ‘Vive ma liberté’-gewijs rond de vrouwelijke zang en zorgt voor een uiterst aangename luistertoestand. Ook wanneer de gitaar de sfeer ombuigt tot intensere bluesrock (‘All night long’) blijft de aandachtsboog steeds gespannen. Maar op z’n best is Fernant Zeste wanneer hij quasi-parlando zijn intense en donkere songs begeleidt en de luimerende stilte gebruikt als een belangrijk sfeerelement, zoals in ‘Five minutes’, ‘Lenore’ en ‘Blue’.
Het hartverscheurende afscheid in ‘Never again’ is even mooi als triest, mede door de emotionele bekentenis “I never want to see your face again”, hoewel we ons moeilijk kunnen voorstellen dat dat erg gemeend is. Drie albums ver in zijn carrière weet de 38-jarige Jonathan Scheerlinck heel erg goed welke richting hij uit wil, en dat is maar goed ook. Als deze Gentse self-made man aan dit tempo straffe songs blijft maken, zal de naamsbekendheid Fernant Zeste niet veel langer beperkt blijven tot de regio van zijn thuisstad.