Dat Steven Thomassen vaak een speciale band heeft met de bands die hij programmeert op Autumn Falls, wisten we al. Daarom zochten we de Tout Partout-baas op om vijf tips te geven. Onder meer bands die op de sofa slapen, obsessies met platen en speciale gevallekes komen aan bod.
Kurt Vile & The Violators: 01.11 in de Ancienne Belgique
“Kurt Vile is iemand waar ik al langer mee samenwerk, ook voor zijn Europese tournees. Ik luister niet meer naar heel veel verschillende dingen, maar ga wel op zoek naar één plaat die ik op een oneindige repeat kan zetten. De nieuwe van Kurt kreeg ik ergens in juni binnen, en eerst had ik dat typische gevoel van terughoudendheid. Pas de tweede of derde keer klikte het en over de zomer heb ik hem dan zeker twee- of driehonderd keer geluisterd. Nu draai ik hem nog altijd grijs, toch nog vier of vijf keer per week. Op die manier werd ‘B’lieve I’m going down’ iets heel persoonlijks voor mezelf en kan ik het in zekere zin beter verkopen of promoten. Los daarvan wordt die muziek na een tijd ook een warme jas. Als ik ergens rondloop of op het openbaar vervoer zit heb ik altijd m’n koptelefoon op, en met Kurt Vile gaat alles dan gewoon makkelijker. Omdat ik de plaat vanbuiten ken weet ik perfect wat er komt, moet ik me nergens aan storen en kan ik mezelf volledig verliezen in de trip.
Lushes: 04.12 in de Ancienne Belgique (samen met Raketkanon)
“M’n collega Daan had naar Lushes geluisterd en vertelde me dat hij niet helemaal overtuigd was. Pas toen iemand op onze Facebook een nummer postte probeerde ik het zelf ook eens en was ik meteen overtuigd. Ik zat toen in een periode dat ik nood had aan iets luidere en aggressievere gitaren en die opzwepende muziek paste dus perfect in de drive waar ik naar zocht. Daarna gebeurde hetzelfde als bij Kurt Vile: ik heb mezelf helemaal ondergedompeld in ‘Service industry’ en zo werd het één van de vijf of zes cd’s die ik dit jaar écht beluisterd heb. Ondertussen is Daan overstag gegaan en kwam ik op het idee om hun muziek te laten horen aan Raketkanon. Op een barbecue bij me thuis schotelde ik hen het album voor en stelde ik voor om Lushes te koppelen aan hun Europese tournee die binnenkort doorgaat. Ze waren daar wel voor te vinden en dat wordt gegarandeerd vuurwerk.”
Girl Band, vanavond nog in De Kreun, en Xylouris White, 01.12 in de Centrale en 02.12 in Les Atelier Claus
“Bij Girl Band en Xylouris White is het tegenovergestelde aan het gebeuren. Eigenlijk ken ik van Girl Band maar één of twee nummers die ik regelmatig op het internet opzoek en die ook wijze clips hebben. De combinatie met het feit dat ik ze al een paar keer aan het werk gezien heb en me toen helemaal weggeblazen hebben, is eigenlijk al genoeg. In Xylouris White spelen Jim White, drummer van The Dirty Three, en George Xylouris, een Griek die de luit speelt. Voor mij is The Dirty Three sowieso één van mijn favoriete live-bands, de manier waarop White drumt vind ik fijn om naar te kijken. Xylouris White is heel psychedelisch en gewoonweg top live.”
Beach House: 03.11 in de Ancienne Belgique
“Beach House is een speciaal geval omdat dat écht een band is waar ik vroeg bij betrokken was. De eerste keer dat ze overvlogen naar Europa sliepen ze op mijn zetel en speelden ze hier soms concerten voor tien à vijftien man. Op een bepaalde manier zijn de leden nu vrienden geworden, vooral omdat ze weten dat ik hen in het prille begin menselijk behandelde en zoveel mogelijk probeerde te helpen. Bovendien vind ik het fijn om met bands te werken waar ik fan van ben. Dan gaat het makkelijker en natuurlijker om iets van nul op te bouwen en al mijn middelen en kanalen in te zetten om hun werk te verspreiden. Sommige mensen kunnen die klik wel maken, maar ik probeer altijd iets te doen wat ik graag doe en waar ik me verbonden mee voel. Dat is ook een van de redenen waarom ik stopte als regisseur. Ik kan me niet inbeelden dat ik een band zie groeien en naar een hoger niveau til, ondanks het feit dat ik er niet achter sta. Die mensen zouden dat voelen en de samenwerking beëindigen. Al is het niet allemaal passie: op een bepaald moment moet je vooruitgang voelen. Artiesten blijven niet investeren in chauffeurs, backlines en dergelijke om voor tien of vijftien man te spelen. Daar moet je niet naïef in zijn.”
Marissa Nadler: 21.11 in Trefpunt
“Marissa Nadler doet me denken aan vroeger, toen ik het gevoel had dat alle vrouwelijke speciale gevallekes bij mij terechtkwamen. Marissa is een van de enigen die er is van overgebleven. Ze is een heel fragiele vrouw die ik op een andere manier moet benaderen. Als iemand mij een mening vraagt, dan geef ik die, soms verbloemder, soms zonder er doekjes om te winden. Ik ga een band niet pijnigen, maar liegen doe ik niet. Bij haar merkte ik dat die opbouwende kritiek heel hard kon aankomen en dat ze helemaal verbouwereerd was. Nu werkt het, ook omdat we mekaar al zo lang kennen en perfect weten wat we van mekaar kunnen verwachten. Ze komt naar hier om haar nieuwe nummers uit te testen, met één concert in Londen, één in Gent en één op Le Guess Who?!”