Morgen is het weer zover: de oude blanke mannen (en gelukkig ook Katia!) van Humo’s Rock Rally hebben tien bands uitgekozen om de finale van ‘s lands invloedrijkste muziekwedstrijd te bevolken en eentje daarvan mag met de nodige eer en nog meer druk naar huis. Het is een beetje vreemd om zoveel acts in de finale te zien waar we eigenlijk nooit over schrijven, terwijl wij ons toch ook focussen op nieuw Belgisch talent. Zegt veel over de Rock Rally, of over ons, of over allebei.
Duidelijk is in ieder geval dat het muziekconcours zich focust op traditionele gitaarmuziek die ook op de radio goed scoort. Alle harde noiserock uit die bloeiende scene waar zelfs The Guardian niet over kan zwijgen, wordt schijnbaar genegeerd, net als de hele reeks garagebands die in het spoor van Double Veterans opkomt. Ook voor internationaal klinkende electro-pop is er geen plek, zo blijkt onder meer uit het ontbreken van groepen als Lohaus en Poolside Echo, die wel in de voorrondes speelden. Natuurlijk bewijst bijvoorbeeld Tsar B dat je de Rock Rally niet nodig hebt om door te breken. Tot slot ontbreken ook elektronische projecten, terwijl er in die scene zoveel producers coole dingen doen.
Nu ja, misschien willen al die bands en artiesten ook gewoon niet meedoen aan de muziekwedstrijd. Ten eerste is er het idee dat muziek geen competitie hoeft te zijn. Ten tweede is er ook het idee dat Humo’s talentenjacht hopeloos conservatief en irrelevant is. Managers raden hun groepjes aan om niet meer mee te doen aan het concours, omdat de titel hun reputatie toch niet zou bevorderen. De Rock Rally voelt aan als een deel van het establishment, niet als een rebels alternatief voor de Afrekening-mainstream. De keuzes van de jury zijn veilig en acts lijken wel te worden afgerekend op experiment.
Dat doet natuurlijk niets af van de finalisten hun prestatie. Ze staan daar allemaal wel met een reden en zijn binnen hun stijl vermoedelijk wel het beste dat ons land qua talent nu te bieden heeft. Het voorgaande geeft gewoon een betere kijk op de keuze van de jury en kan misschien ook nuttig zijn bij het voorspellen van de laureaten. Hieronder volgt alvast ons rapport en een gokje voor het podium van morgen.
1. dirk.
Dirk. (foto boven) heeft zonder twijfel ervaring en présence die de rest van de kandidaten mist, dat zou op zich genoeg moeten zijn om de overwinning in de brand te slepen. Ook hun songmateriaal ligt al een niveautje boven dat van de andere kandidaten. Eigenlijk kan het moeilijk verkeren voor deze jongens, tenzij de jury vindt dat het viertal intussen al te groot geworden is om de Rock Rally nog te kunnen winnen. (check vi.be)
2. Whispering Sons
Uit ons verslag van de halve finale: “Jim Morrison in een parka hijsen blijkt live beter te werken dan je op papier zou vermoeden, en ook hun eigen, in kraut- en postrock gedrenkte nummers maakten indruk. Dat komt mede door frontvrouw Fenne Kuppens, die naast een fenomenale stem over genoeg podiumpresence beschikte om de concurrentie het nakijken te geven.” (check vi.be)
3. Rewind Productions
HRR blijft vrij conservatief Vlaanderens status als gitaarstreek in stand houden, vandaar dat we des te blijer zijn dat Rewind Productions in de finale zit. Hun vorige passages leden nog onder een tekort aan goed materiaal, dus we hopen dat evenveel beats als homies meetronen naar de AB. (check vi.be)
Delta Crash
“Arrogantie troef op het podium, maar wanneer die gitaar net voldoende doorsnerpt tijdens enkele aangename tempowisselingen is dat nog wel een toegelaten verdienste van de indieband”, dat schreven we na de preselectie over de jongens van Delta Crash. Op basis van liveshows misschien verdiend in de finale, op basis van liedjes iets minder: songs als ‘Fetch the echoes’ doen niets verkeerd, maar missen durf en een eigen smoel. (check vi.be)
Billie Rodney
Billie Rodney brengt fijne altpop waarin even veel blues als Franse chanson doorschemerden en niet zou misstaan op een middelgroot festival. Alleen moet je dan inzetten op catchy oorwurmen of volop gaan voor breekbaarheid, en dat ontbrak nog te veel. Waarmee we zeker niet willen zeggen dat het niet ‘mooi’ was, al is zo’n lege term niet waar je als finalist van de Rock Rally op hoort te mikken. (check vi.be)
Frøwst
De jongens van Frøwst zijn misschien een tikkeltje te cool voor een wedstrijd als de Rock Rally. Laten we dan ook vooral hopen dat ze opgemerkt worden door een glad muziekindustrie-type dat helemaal weet hoe hij het vijftal moet verkopen. Ze zijn immers wel hip genoeg om hitjes te scoren in de blogosfeer, al moeten hun songs daarvoor nog een klein beetje beter. Te veel “net niet” voorlopig, maar dat zien we nog wel goed komen. (check vi.be)
Equal Idiots
Fantasie heeft dit rockduo genoeg met frisse, compacte liedjes die blijkbaar ook nog eens passen binnen de dagplaylists van de Vlaamse radio. Eigenlijk hebben ze niks meer te bewijzen, al is één trofee ook maar een triest zicht in de vitrinekast. (check vi.be)
milpool
Op papier is milpool het soort sympathiek slacker-rockbandje dat je graag je steun geeft, in de praktijk weten de jongens het niet altijd waar te maken. In de eerste voorronde noteerden we: “Alles apart klinkt het nog best oké, maar het blijft onbegrijpelijk wat ze samen staan te doen. Op het einde komt het wel wat samen wanneer de gitaren wat meer de springerige toer op gaan, hoewel het nooit echt spannend wordt.” Als de jongens echte inhoud helemaal boven opzettelijke nonchalance verkiezen (zoals op ‘Dogs’ of ‘Hawaii’) zijn ze wel een van de meest interessante Belgische bandjes van het moment. (check vi.be)
Kasablanka
Kasablanka kruist bleekschetenfunk met korte intermezzo’s die zo vanop ‘Currents’ lijken te komen. Een recept dat tien jaar geleden ongetwijfeld fris had geklonken, al levert het nu vooral heel wat “ah ja”-zuchtjes op. (check vi.be)
Portland
Portlands combinatie van electro-pop en folk deed onze verslaggever in de voorronde aan James Vincent McMorrow en Chet Faker denken; “Referenties genoeg, maar het trio had gelukkig ook een paar degelijke songs en melodieën bij. Die waren genoeg om ons een kwartier effectief te onderhouden, maar of het ook genoeg was om ons een plaat te doen kopen blijft nog een openstaande vraag.” Ook op plaat weet de groep niet echt op te vallen. (check vi.be)
Geschreven door Mattias Goossens en Thomas Konings.