Het stormt al enkele weken in de commentsecties van verschillende festivals op hun socials. Zowel artiesten als muziekfans trekken de stekker uit diverse platformen en festivals. Dit komt omdat ze allemaal onderdeel zijn van Superstruct Entertainment (SE) en diens parent company KKR (Kohlberg Kravis Roberts & Co.). KKR wordt bekritiseerd omwille van hun blijvende financiële steun voor Israël in de aangaande oorlog die het land voert tegen Palestina. Het gaat voor veel artiesten en muziekfans lijnrecht in waarin zij zelf geloven en roepen dan ook op voor een boycot. Visual door Jolien Wilke.
KKR is een Amerikaans investeringsbedrijf. Het is eigenaar van een resem andere bedrijven – zoals Superstruct Entertainment (SE) – dat het bedrijf opkocht in juni van vorig jaar. SE is op hun beurt dan weer eigenaar van een resem Europese festivals zoals Sziget, Wacken Open Air, Zwarte Cross, Tinderbox, Sónar… The list goes on. Boiler Room kwam dan weer in januari van dit jaar in het portfolio van SE te staan nadat het werd verkocht door ticketservice provider DICE.
Dit bericht op Instagram bekijken
SE kwam dus onder de vleugels te staan van de investeringsgroep waar onder meer ook wapenfabrikant Circor International, Coastal Gaslink en verschillende bedrijven die gelinkt zijn aan illegale Israëlitische settlements op Palestijns grondgebied. En daar wringt voor veel mensen het schoentje. Meer dan 200 artiesten waaronder Massive Attack, Brian Eno, Julianna Huxtable, Ikonika, Loraine James etc. schreven een open brief met de vraag om zich te distantiëren van KKR’s investeringen. “KKR holds significant investments in companies arming and supporting Israel’s ongoing assault on Gaza. This association directly contradicts the ethical values that many artists and audiences hold.“.
Daarnaast roept de brief op om een ethisch programma en parternshipsbeleid te hanteren, de richtlijnen van BDS (Boycot, Divestments and Sanctions) te respecteren en na te leven en hier ook in gesprek over te gaan met de artiesten die men op hun evenementen boekt en medewerkers die men tewerk stelt. Artiesten als Juliana Huxtable, Abadir en Animistic Beliefs cancelden om die reden al hun shows voor Sónar. Onder meer de Nederlandse punkband Hang Youth en Ramkot deden hetzelfde met hun show op Zwarte Cross. Met betrekking tot Field Day cancelde bijna de helft van de affiche hun set. “As big money becomes more entwined with our ‘scene’ it feels more important to interrogate what we’re signing up for when we agree to play shows,” schreef Midland in een statement op Instagram. In respons bracht Field Day een eerste (vrij gênant), en een tweede statement uit. Sónar en DGTL brachten op hun beurt ook een statement naar buiten.
Dit bericht op Instagram bekijken
Het komt er op neer dat ze het (uiteindelijk dan toch) niet eens zijn met de onethische investeringen die KKR doet. Anderzijds geven velen ook aan dat hun handen gebonden zijn aan het eigenaarschap van SE en op diens beurt KKR. Sónar maakte op hun FAQ-pagina duidelijk dat ze aangaande genocide in Gaza veroordelen. Bovendien schreven ze dat ze “volledig onafhankelijk en geheel trouw” blijven aan hun “principes, waarden en motivaties” en omschreven ze de relatie met eigenaar SE als “louter administratief“. Men onderstreepte er geen euro richting KKR gaat en dat de organisatie in de recente overname door de firma geen zeggenschap had. Ten slotte plant het festival een plek te creëren voor reflectie, luisteren en actie aangaande de rol van de culture in het huidige globale plaatje.
Maar… Dat is voor veel mensen onvoldoende – toch vooral voor zij die in het clubgegeven opereren. Historisch gezien is club culture ontstaan door gemarginaliseerde, zwarte mensen. De rol van de queergemeenschap op de scene is daarbij eveneens onmetelijk. Vanuit dat oogpunt is de parallel met de belangen van de Palestijnse bevolking en de aangaande oorlog dan ook niet zo ver getrokken. Zeker wanneer festivalorganisatoren dan wel andere platformen zoals Boiler Room, die profit halen uit de scene die sowieso al onder druk staat van zij die gemakkelijk munt willen kloppen, hun ziel verkoopt aan grootkapitaal en investeringsbedrijven.
Historisch gezien zijn festivals destijds in de eerste plaats ontstaan als een plek waar mensen zich konden verenigen tegen oorlog en daar waar counter-culture kon ‘bestaan’. Zeker in het clubcircuit is die moraal, de manier om een veilige plek voor iedereen te creëren er altijd wel in gebleven. Hoewel we er met betrekking tot safe spaces nog lang niet zijn. Het is hoe dan ook een positief signaal dat zovele artiesten zich verzetten tegen festivals die uiteindelijk wel eigendom zijn en blijven van een bedrijf dat actief bijdraagt aan de oorlog. Dat wringt, terecht.