Het is week van de Belgische muziek én het begin van het jaar. Het ideale moment om onze meest geanticipeerde Belgische releases van 2024 op te lijsten. Het was moeilijk kiezen, aangezien er heel wat lekkers op ons afkomt, maar dat toont de weelde die we qua Belgische muziek hebben. Belpop boven!
The Bony King Of Nowhere – Everybody knows (2/2)
Bram Vanparys pakte ons zo stevig in met z’n laatste album, ‘Silent days’ dat we niet anders kunnen dan heel erg hoge verwachtingen hebben voor de mans zesde langspeler. De nieuwe plaat showcaset de verdere evolutie van Vanparys als muzikant. Thema’s als vastgeroeste patronen in de samenleving, de volgzaamheid van Jan Modaal, het structurele bedrog van hoge pieten, de giftigheid van online communicatie en andere herkenbare onderwerpen passeren de revue. The Bony king ontleedt onze samenleving, volgens hem de eenzaamste ooit. Dit album is echter niet alleen maar donker, er schuilt ook een gevoel van hoop en daadkracht in. (Yannick, Jonas Vda)
Meltheads – Decent sex (9/2)
Meltheads is stervende! Het kan namelijk niet anders dat ze versmachten onder alle lovende woorden die hen reeds te beurt vielen. 3voor12 bijvoorbeeld, zette hen vorige week nog in de top 10 hoogtepunten van Eurosonic Noorderslag. Hun debuut ‘Decent sex’ komt uit op 9 februari en de verwachtingen staan bijgevolg onder hoogspanning. Kunnen ze hun live reputatie en snedige garagerock vertalen naar een plaat met de stempel ‘all killer, no filler’? (Jonas VL)
Zimmerman – Lovesongs (14/2)
Een dik half jaar terug bracht Simon Casier, bassist van Balthazar en alias Zimmerman, ‘Wish you were here’ uit: een drie kwartier lange song waarin hij rouwt over de tragische dood van z’n broer. In diezelfde periode schreef Casier ook verschillende lichtvoetigere en cheesy liefdesliedjes over Noémie Wolfs, waarmee hij deze zomer in het huwelijksbootje treedt. Op valentijnsdag van dit jaar brengt Zimmerman die liedjes uit onder simpele albumnaam ‘Love songs’, een bij wijlen bijna kitscherige popplaat waarop strijkers en kinderlijk eenvoudige teksten de plak zwaaien. (Lowie)
Adriaan De Roover – Other rooms (16/2)
Wie de socials van De Roover de laatste weken wat in de gaten heeft gehouden, weet dat weldra ‘Other rooms’ zal uitkomen. De Roover schreef in 2020 een werk specifiek voor een concert samen met Fennesz. In de loop van de tijd schaafde De Roover aan de uitvoering waaruit ‘Other rooms’ uiteindelijk ontsproot. Deze week maakte De Roover de details bekend over de plaat en deelde ook meteen twee tracks van het album. We zijn alvast zeer benieuwd naar de rest. (Yannick)
Aili – Nandakke? (23/2)
‘Nandakke?’ is het debuutalbum van het Japans-Belgische duo Aili. Aili bestaat uit Aili Maruyama en Orson Wouters, de namen geven een beetje weg wie welke roots heeft. We mogen ons verwachten aan tien tracks surrealistische electropop, vrolijke elektronica en house. ‘Yubiki’, ‘Up & down’ zijn heerlijk springerige electropopsongs met een goede vleug electropunk. Maruyama woonde tot haar zevende in Tokyo. De verschillende dualiteiten, haar gevoel erbij te horen en tegelijkertijd een buitenstaander te zijn, tussen twee werelden in te zitten en je eigen wereld uit te vinden, vat de geest van ‘Nandakke?’ samen. ‘Nandakke?’ is moeilijk te vertalen, maar betekent zoveel als ‘wel, hoe zit het, wat is het?’. (Jonas Vda)
Mooneye – Come with me and hide (23/2)
Mooneye is ondertussen een gevestigde waarde in het Vlaamse muzieklandschap. De band rond Michiel Libberecht schoot als een raket richting firmament. Dat hebben de mannen onder meer te danken aan hun sterke live reputatie in combinatie met steengoede songs die staan als een huis. De tweede langspeler ‘Come with me and hide’ komt er drie jaar na debuut-lp ‘Big enough’. ‘Come with me and hide’ belooft om intiemer en volwassener te klinken dan zijn voorganger. Nog intiemer? We kijken er naar uit! (Jonas Vda)
Whispering Sons – The great calm (23/2)
Whispering Sons kijkt, zij het misschien voorzichtig, naar het licht. Na het donkerdere werk de afgelopen jaren, lijkt het kwintet rijp voor een vleugje optimisme. “Everything just cleared up”, brengt Fenne Kuppens op haar karakteristieke manier als beperkte uitleg voor de nieuwgevonden lichtvoetigheid op ‘Walking, flying’. Aan een echte stijlbreuk wagen de Humo’s Rock Rally alumni zich echter niet: de sluier van onheil dat ergens in de lucht zweeft, hangt nog steeds over de reeds geloste singles. Al vallen er al een paar zonnestralen meer door de sluier. ‘The great calm’ lijkt zo hun meest optimistische plaat tot nu toe te worden. (Sarah)
Amatorski – Curves and bends, things veer (1/3)
Een comeback om ‘u’ tegen te zeggen. De laatste tournee dateert alweer van 2015. Járen hebben we gehunkerd naar nieuwe muziek van Inne Eysermans en co en in maart is het eindelijk zo ver. Voor de albumtitel vond Eysermans alleszins inspiratie bij Timothy Morton’s ‘All art is ecological’ waarbij de focus van het werk voornamelijk ligt op de verhoudingen tussen mensen en natuur, tijd en bepaalde fenomenen. Anderzijds waren de recente Black Lives Matter-protesten en de coronapandemie eveneens bronnen om terug songs te schrijven. ‘Come to dust’ was alleszins een fijne ontmoeting met hoe de band tien jaar later klinkt. (Yannick)
Bolis Pupul – Letter To Yu (8/3)
Naar eigen zeggen had Boris Zeebroek, alias Bolis Pupul, de afgelopen jaren de voeling met een deel van zijn identiteit verloren. Hij trok naar het Hongkongse schiereiland en zette pen op papier. Het werd een brief, die dienst deed als eerbetoon aan zijn moeder wijlen Wei Wun Yu, die tragisch overleed in 2008, aldus ‘Letter to Yu’. Op ‘Topical Dancer’, het album dat Bolis maakte met Charlotte Adigery, lag de wereld aan de voeten van zijn productiewerk. Op zijn debuutplaat springt ook Soulwax nog bij als stuwraket en het belooft dus elektronica van het zwaarste kaliber te worden. Een voorsmaakje kregen we met de single ‘Completely half’ waar Bolis synthpopgewijs kennismaakt met zijn afkomst, verwonderd en lichtjes vervreemd. We zouden kunnen stellen dat Bolis Pupul met dit debuut zichzelf profileert als veelbelovend talent. Maar in de mate dat zijn vorige plaat met Adigéry op het wereldtoneel te zien was, is er op muzikaal vlak eigenlijk nog weinig twijfel aan zijn kunnen. Nu wachten we om te zien wat er in zijn tekstueel-lyrische arsenaal sluimerde. (Louis)
Lefwerk – Stencil (1/3)
Ergens tussen stad en platteland delen de broers “Tjons” en “Swieso” een passie voor beats en woord. Onder de naam Lefwerk brengen ze in het voorjaar ‘Stencil’ uit, hun tweede langspeler die naar eigen zeggen harder binnenkomt. Voorloper ‘Mals’ zet de evolutie van de broers alvast letterlijk en figuurlijk in de verf (wie de bijhorende clip checkt begrijpt meteen waarom). De beats en arrangementen klinken doordacht en nuchter waardoor de consistentie in de rhymes des te meer opvalt. Lefwerk claimt mogelijks met ‘Stencil’ zijn plek in de spotlight. (Jonas VL)