Pukkelpop staat voor de deur. Kampeerders maken vandaag hun trek richting de Limburgse weide die al zo’n 40 jaar garant staat voor een oase van heerlijke mix van tal van genres en stijlen. Net zoals Rock Werchter zo’n anderhalve maand geleden, viert Pukkelpop ook feest met een jubileumeditie. Dat je er Chappell Roan, Queens Of The Stone Age, Doechii, Justice of The Last Dinner Party aan het werk kunt zien – en moét zien, dat wist iedereen wel al. Maar met een affiche die de 200 zal aantikken, blijft er op Pukkelpop naast de pop- en rocksterren ook nog veel anders te ontdekken. Hieronder kun je een aantal tips van ons vinden van bands en artiesten die je zeker moet gezien hebben. Foto via Pukkelpop.
Donderdag
EXIT (23u in Marquee)
Er werd naar een lieve lust gespeculeerd wie dit jaar (wordt dit een traditie, Chokri?) de verrassingsact zou zijn. Das Pop, Bazart, de broers Dewaele, Balthazar meets Sylvie Kreusch… Ze passeerden allemaal al de revue. Eén ding is zeker, het gaat een heel erg speciale show worden. See you there!
ECHT! (00u15 in Club)
Brusselse instrumentalisten die jazz, funk en elektronica in een blender gooien tot iets dat tegelijk retro én buitenaards klinkt. Het is alsof Herbie Hancock in 2075 is wakker geworden met een modulair synth naast z’n bed. Geen zang, maar wel grooves die je dwingen tot rare bekken en onhandige heupbewegingen. ECHT! is die ene vriend op een feestje die nooit wat zegt, maar wél alle danspasjes kent. Wie ze live ziet, weet dat ze hun naam niet voor niks hebben: puur, strak en allesbehalve nep. Enige minpunt aan de boeking is dat ze hun nieuwe album ‘Boilerism’ niet mogen voorstellen… in de Boiler.
Vrijdag
Slow Crush (13u25 in Backyard)
Belgische shoegaze-trots met een donker randje. Hun geluid is een muur van gitaar die tegelijk warm en kil aanvoelt – alsof iemand je in een fuzzy dekentje wikkelt en ondertussen een spookverhaal in je oor fluistert. Zangeres Isa Holliday klinkt als de lieftallige sirene die je rechtstreeks de moshpit in lokt. Live is Slow Crush geen nostalgiefeestje, maar een hedendaagse trip waarin melancholie, punkenergie en droompop vechten om de leiding. Perfect voor wie wil zweven én beuken, liefst tegelijk.
ISE (14u15 in Club)
Negentien, Belgisch en al met een stem die je het gevoel geeft dat ze minstens drie levens ervaring in zich draagt. ISE schrijft songs die klein beginnen – één gitaar, één stem – en dan langzaam openbloeien tot iets waar je stil van wordt. Denk bedroom pop met een ziel, waar melancholie en hoop elkaar afwisselen alsof ze samen in een trein naar nergens zitten. Live is ze ontwapenend: geen franjes, geen ego, alleen pure emotie en melodieën die nog dagen in je hoofd blijven hangen.
Horsegiirl (21u30 in Boiler)
Nee, geen pony’s op het podium. Vergis je, zoals veel mensen op Primavera Sound, ook niet met de Amerikaanse indierockband. Wél een wilde rit van hyperpop, gabber, techno en alles wat je moeder je afraadde. DJ Horsegiirl gooit genrehokjes met zoveel geweld overboord dat zelfs je innerlijke muziekpolitie in de maat meebeukt. Het is kitsch, het is camp, het is soms ronduit lelijk – en precies daarom werkt het. Als je naar huis wil met tinnitus én glitter in je haar, dan moet je hier zijn.
Hamdi (22u in Booth)
Britse producer en dj die met garage, grime en dubstep speelt alsof het Lego is. Alles klinkt strak, speels en nét vuil genoeg om je sneakers in de modder te zetten. Bovendien heeft hij al de erkenning gekregen van festivalbeesten als Skrillex en Fred Again.. Hamdi is de guy die je laat geloven dat je ritmegevoel top is, tot je in de spiegel ziet wat je voeten aan het doen zijn. Live is het pure cardio – maar dan leuk.
Zaterdag
Dressed Like Boys (ft. Antwerp Queer Choir) (13u35 in Club)
Pop, performance en protest in één extravagant pakket. Dressed Like Boys is het alter ego van Niels Blondeel (voormalig? frontman van DIRK.) en samen met het Antwerp Queer Orchestra leveren ze een show vol glitter, kwetsbaarheid en over-the-top drama. Denk: Bowie meets Pride-parade meets een catharsissessie. Het is muzikaal sterk, emotioneel raak en visueel onmogelijk te negeren.
Kneecap (18u15 in Wave)
Heeft geen introductie nodig sinds de heisa rond hun shows op Coachella en uiteraard Glastonbury. Op Pukkelpop geldt vrijheid van meningsuiting gelukkig wél nog steeds. De Ierse lads gingen eerst de Club slopen, maar kregen nu een upgrade naar voormalige Dancehall die een pak meer plaats zal bieden voor het duo. Het zal nodig zijn, want dit is dé act die je moet gezien hebben.
DITZ (zaterdag, 18u20 in Backyard)
Als je niet kunt kiezen tussen Kneecap en DITZ, kun je nooit verliezen met de Britse band. Het is Brighton-noise die voelt als een trap in je maag, maar wel eentje waar je om vraagt. DITZ speelt post-punk met zoveel rauwheid dat zelfs je zwartste eyeliner er bang van wordt. Frontman Cal Francis schreeuwt en preekt tegelijk, terwijl de band de zaal vult met gelaagde, dreigende herrie. Ideaal voor wie boos is op de wereld, maar geen tijd heeft voor therapie.
Yard Act (19u15 in Club)
Satirische post-punk uit Leeds die klinkt als een pubdiscussie op beats. Yard Act schrijft liedjes over kapitalisme, de middenklasse en alledaagse absurditeiten, met zoveel zelfspot dat je je bijna betrapt voelt. Muzikaal strak, tekstueel briljant, en live een feest van cynisme en dansbaarheid. Wat moet je meer hebben?
Amaarae (20u20 in Wave)
Ghanese singer-songwriter die R&B, afropop en futuristische productie mengt tot pure sensualiteit. Haar stem is als honing op neon – zoet, maar met een knetterende rand. Amaarae is mode-icoon, hitmachine en performer in één, en op het podium straalt ze alsof de spotlights voor haar uitgevonden zijn. Plus, ze bracht nog maar pas haar nieuwe album ‘Black star’ uit en Pukkelpop is één van de eerste stops waar je het nieuwe album live voor de eerste keer kunt horen.
Deadletter (22u40 in Lift)
Britse post-punkers die de wereld bezingen alsof ze er een detectivezaak van maken. Met saxofoon(!) die de chaos een vreemd soort elegantie geeft, en teksten die net zo goed bij een poëzieavond passen als in de kroeg. Deadletter is scherp, funky en altijd een tikje dreigend.
Promis3 (01u in Lift)
Belgisch hyperpop-duo dat futuristische popliedjes maakt alsof ze rechtstreeks uit een glitchy Playstation-droom komen. Andras en Brent combineren emotionele zanglijnen met loeiharde beats, visuals die doen denken aan cyberpunk-films en een esthetiek die ergens tussen anime en rave hangt. In hun muziek hoor je zowel euforie als melancholie, perfect voor wie wil dansen en tegelijk existentialistisch wil mijmeren. De perfecte night cap, vinden we.
Zondag
Lézard (11u45 in Lift)
De meest ondankbare spot op de hele line-up is absoluut voor Lézard. Enkel en alleen omdat de band op het ondankbare uur van kwart voor twaalf op de allerlaatste dag staat, moet je ze wat ons betreft gaan zien. Live leveren ze doorgaans een rauwe, broeierige set die het midden houdt tussen nihilisme en pure adrenaline. Hopelijk lukt dat ook in een broeierige tent bij zo’n graad of dertig?
La Lom (13u15 in Lift)
Uit Los Angeles, maar hun muziek klinkt alsof je door een stoffige woestijn in Noord-Mexico rijdt, net voor zonsondergang. Deze instrumentale band mengt cumbia, surfrock en filmische Western-sferen tot iets dat tegelijk nostalgisch en fris voelt. Denk Khruangbin, maar dan zonder Laura Lee. Live is La Lom als een roadmovie op het podium: golvende gitaren, hypnotische ritmes en genoeg ruimte in de muziek om je eigen film in je hoofd af te spelen.
Ão (14u15 in Club)
Portugees-Belgische band die fado, elektronica en indie vermengt tot een zwoel, dromerig geheel. Ão is melancholie om op te dansen – zonsondergangsmuziek voor mensen die te veel aan zonsopkomsten hebben meegemaakt. Live zowel meeslepend als intiem. En enkele dagen geleden liet de band weten dat er een nieuwe plaat in het verschiet ligt. Misschien proberen ze al enkele nieuwe songs uit?
Viagra Boys (17u15 in Marquee)
Zweedse post-punk-clowns met sax, sarcasme en zweet. Veel zweet. Hun nummers gaan over hondenshows, mannelijkheid en onzin, maar klinken strakker dan de meeste serieuze bands. Live is het een chaosfeest dat naar bier ruikt en naar meer smaakt. Tot in de moshpit.
Maruja (19u15 in Lift)
Manchester-post-punk met jazzinvloeden, sax en een flinke dosis dreiging. Maruja klinkt alsof The Fall en Coltrane elkaar in een donkere steeg zijn tegengekomen. Intens, bevreemdend en onmogelijk om bij stil te staan. Hun nummers zwellen aan als een slechte droom: langzaam, hypnotisch, tot de spanning ondraaglijk wordt en alles in lawaai explodeert. Live is het pure intensiteit – geen moment ontspanning, zelfs in de stiltes. Voor wie houdt van muziek die je niet alleen hoort, maar ook lichamelijk voelt.
The Murder Capital (20u25 in Club)
Ierse post-punk met het hart van een dichter en de vuist van een bokser. Hun nummers beginnen vaak stil, bijna broos, alsof frontman James McGovern eerst je vertrouwen wil winnen. Maar dan – bam – stort er een muur van geluid over je heen die je in de grond drukt. Thema’s als verlies, liefde en maatschappelijke onrust worden bezongen met een intensiteit die niet gespeeld voelt. Live is The Murder Capital een catharsis-sessie: traag opbouwen, alles loslaten, en het publiek achterlaten alsof ze samen een storm hebben overleefd.
Sammy Virji (22u30 in Boiler)
UK garage-koning die elk publiek verandert in een springende, grijnzende mensenmassa. De filmpjes vanop Coachella spreken boekdelen: de man weet hoe hij een publiek naar zijn hand kan zetten. Zijn sets zijn strak, energiek en verrassend speels, met net genoeg old school-vibes.