XRDS startte dit jaar met een derde podium waarop de kans werd geboden om meer uitdagende acts te programmeren. Dit maakte de vrijdag van XRDS 202 een masterclass in sonische grensverlegging was. Waar andere festivals nog worstelen met het balanceren van nostalgie en vernieuwing, bewees XRDS dat de toekomst van clubmuziek al lang begonnen is. Vooral drie sets staken er met kop en schouders bovenuit. Foto’s door Simon Leloup en dontframekevin via XRDS.
-
XRDS door Simon Leloup -
XRDS door dontframekevin -
XRDS door dontframekevin -
XRDS door Simon Leloup -
XRDS door Simon Leloup
Wat gebeurt er als je de Londense jungle-ambassadeur Tim Reaper koppelt aan Hyperdub-oprichter Kode9? Je krijgt een set die klonk als een clash tussen tijdperken. Het duo werkte perfect. Reaper, die opmerkelijk veel UK hiphop draaide, bracht zijn kenmerkende beats met een haast speelse flair. Kode9 zette daar glitchy grime, footwork en dubby abstracties, die we kennen van zijn Burial collabs (zoals ‘Eyes Go Blank’), tegenover. Het resultaat was geen compromis, maar een dialoog: een set die constant laveerde tussen chaos en controle.
Skee Mask en DJrum zijn beiden meesters in het bouwen van narratieven via ritme. Hun b2b was geen battle, maar een choreografie. Van ambient passages tot razendsnelle breakbeats, van UK garage tot techno met jazzflarden (tot zelfs een volledig jazz intermezzo). Alles vloeide perfect. DJrum’s filmische flair met hier en daar gedetailleerde pianomelodiën kreeg alle ruimte, terwijl Skee Mask zijn percussieve precisie tentoonstelde. Het publiek werd niet alleen uitgedaagd, maar ook gedragen. Een set die even goed in een concertzaal als op een dansvloer had kunnen plaatsvinden.
Als afsluiter bracht dBridge een set die voelde als een ritueel. Geen crowdpleasers, geen hits – enkel pure, gelaagde emotie. Zijn selectie was donker, introspectief en toch dansbaar. Van minimalistische drum & bass tot experimentele halftime, dBridge bewees dat je niet luid hoeft te zijn om impact te maken. De bassen diep, en de sfeer bijna sacraal. Een set die je niet alleen hoorde, maar voelde in je borstkas.
Met XRDS 2025 toonde Fuse dat het ook in de diepte durfde te programmeren. XRDS 2025 vrijdag was een ode aan de underground, aan de kunst van het draaien en aan de durf om te experimenteren. Geen enkele set voelde als routine – alles was risico, alles was beloning. Het was in elk geval een geslaagd experiment om af te wijken van de standaard techno programmatie. Iets wat we ook zagen terugkomen in de dj’s die werden aangekondigd voor het najaar in de Fuse (denk maar aan Gyrofield, die nog één van onze hoogetpunten was van Horst) Als dit de toekomst van clubcultuur is, dan zijn we klaar om te volgen.
Op zaterdag blijft XRDS zijn meerwaarde programma bewijzen met onder meer Yosuku Yukimatsu, die afgelopen maand nog één van de hoogtepunten was van Dour.