Pukkelpop zit erop. De organisatie kan met alle bordjes op “uitverkocht” terugblikken op een jubeleumeditie met een gouden randje. Alle headliners brachten memorabele shows, de temperaturen zaten mee en in de marge brachten heel wat artiesten het beste in zichzelf naar boven. Onze redacteurs ter plaatse vonden onderstaande shows er helemaal bovenuit steken.
Aurora
Na eerdere passages in 2018 en 2022 mocht Aurora zondagavond Pukkelpop voor een derde keer komen betoveren. Het moet gezegd: iedere keer dat de Noorse ons land aandoet is ze niet alleen gegroeid als artiest, maar ook in populariteit. De Marquee stond dan ook afgeladen vol om haar sprookjesachtige pop te omarmen. Waar Aurora in 2018 nog een schuchtere bosnimf leek, stond er nu een zelfverzekerde koningin die haar ‘Queendom’ moeiteloos regeerde. Dat bleek ook toen ze haar grootste hit ‘Runaway’ opdroeg aan alle inheemse volkeren die van hun thuis verdreven worden, zoals de Palestijnen. Een zichtbaar ontroerd publiek liet de emoties de vrije loop, en na afloop zochten mensen elkaar troostend op. Aurora was op Pukkelpop magisch, meeslepend en bijzonder straf. (Eli)
Chappell Roan
We schreven het al in onze review van haar concert op Pukkelpop. Chappell Roan is een fenomeen die haar eerste show, haar eerste kans helemaal bovenaan de tabellen bij de lurven greep om een statement te maken. Roan is nog niet het soort artiest dat kan teren op een rijkelijk gevuld kransje pophits, nee.
Chappell Roan door Jokko via Pukkelpop
Ze deed het zélf. Én die heerlijk innemende Heart-cover van ‘Baracuda’, én de manier waarop ze bijna ironisch ‘The giver’ bracht, én haar tere zieltje blootleggen in enkele ballads langszij. Chappell Roan deed het allemaal, en vooral op een manier waaruit je bijna zou kunnen denken dat ze het al jaren doet – op de allergrootste podia van de wereld. Er zat urgentie en spanning in haar show waarvan veel popartiesten nog een puntje kunnen zuigen. ‘Good luck, babe!’, ‘Pink pony club’ en ‘My kink is karma’ vormden zo het buskruit om het publiek helemaal in extase te brengen, en dat heeft ze helemaal aan zichzelf te danken. Chapeau. (Yannick)
Deadletter
Deadletter door Jan Van den Bulck
Na IDLES kregen we een stevige brok Londense post-punk voorgeschoteld door DEADLETTER. “Toch straf, als voorprogramma kregen ze IDLES, en nu komen ze de Lift kapot spelen” — zo werd de band aangekondigd. En ja hoor, DEADLETTER bewees wat ze in hun mars hebben. De set begon wat afwachtend: het publiek was nog wat aarzelend, maar na het eerste nummer, ‘Credit to treason’, was iedereen volledig mee. Bij elk nummer dat de revue passeerde, ging het publiek meer en meer uit z’n dak. DEADLETTER is een unieke mix van post-punk en sax: dit maakt het een interessant geheel, met onverwachte melodieën die het genre verrijken. Frontman Zac Lawrence neemt je mee en laat je niet meer los: zijn doordringende blik houdt je volledig in de greep. Hun strakke sound en het charisma van Zac Lawrence maakten elke extra tierlantijn overbodig: DEADLETTER stond er, zonder boe of bah. Geloof ons: ga DEADLETTER checken. Next up: Sonic City in Kortrijk. Klik hier voor meer info & tickets. (Jolien)
Whispering Sons
“De band heeft er zin in”, kondigde presentatrice Michelle Cuvelier aan, vlak voor Whispering Sons het podium van de Club betrad. En gelijk had ze: het werd een intens uur waarin de band een vlijmscherpe set afleverde.
Vanaf de eerste klanken werden publiek en band één, gedragen door de prachtige lichtshow en de mysterieuze, donkere sound. Je werd meteen meegezogen in een intense reis, of je nu wilde of niet. Frontvrouw Fenne hield de Club moeiteloos in haar greep: haar diepe stem, sterke podiumpresence en de urgentie in elke lyric lieten niemand onberoerd. Alles klopte: de live sound, de lichten, de setting: àlles.
We kunnen dus met zekerheid stellen: niet alleen de band had er zin in — het publiek evenzeer. Het is dan ook volkomen terecht dat het Pukkelpop publiek naar de Club is gesneld in plaats van naar de Mainstage. Macklemore? Sorry, maar de Club had allang gewonnen. Whispering Sons veroverde het festival, en is voor velen hét hoogtepunt van Pukkelpop. Boo you, als je dit fenomeen gemist hebt. (Jolien)
Doechii
We moeten er geen doekjes om winden: het moment waarop de meesten hadden gewacht op de laatste dag van Pukkelpop was de komst van hiphopsensatie Doechii. Sinds haar Grammy-winnende mixtape ‘Alligator bites never heal’ behoort de 27-jarige Amerikaanse tot de absolute top in een nog altijd overwegend mannelijke hiphopwereld. Dat ze pas eind april aan de line-up werd toegevoegd, hield haar dan ook niet tegen om moeiteloos de weide voor de Main Stage te vullen. De mensen die toch afwezig bleven? Die hadden ongelijk.
Doechii door Jan Van den Bulck
Vijftig minuten lang toonde Doechii dat je niet groot moet zijn om groots te zijn. Wie een leger dansers had verwacht, kwam bedrogen uit. Al maakte dat het geheel niet minder imposant. Van het luid meegezongen ‘Anxiety’ tot een verrassende Beyoncé-cover: Doechii toonde tijdens haar eerste passage in ons land zelfs aan de haters dat hiphop enorm indrukwekkend kan zijn. (Eli)
Luvcat
Ze heeft goede songs, een charismatische podiumuitstraling en wordt omringd door de nodige muzikaliteit. Luvcat toonde op Pukkelpop dat ze alles in haar mars heeft om ‘the next big thing’ te worden. Al leek een groot deel van het Pukkelpop-publiek dat nog niet helemaal door te hebben, afgaande op de magere publieksopkomst in de Lift.
Sophie Morgan Howarth liet het niet aan haar hart komen en toonde ons liever wat ze allemaal in haar mars heeft. En dat is heel wat. Podiumpresentator Kurt Overbergh introduceerde haar als “Een Britse popzangeres die ons meevoert naar de Parijse jazzclubs van de jaren ‘60”. Het enige wat nog ontbreekt is die ene hit om haar de volgende jaren richting een hogere positie op de line-up te katapulteren. Op haar debuutalbum dat later dit jaar verschijnt, dan maar? (Eli)
CMAT
De Britse was eerder dit jaar al te zien in Vorst Nationaal, als support act van Sam Fender. Toen nog solo — me and my guitar, dacht ze toen. Op Pukkelpop bracht ze haar band mee, en oh my, werden wij getrakteerd op een feestje.
CMAT door Jolien Wilke
Vanaf het moment dat CMAT het podium opliep, wist je: dit wordt goed. En ja hoor, dat werd het ook. De Britse zangeres is een mengelmoes van bakken talent, charisma, en heerlijk Brits gevoel voor humor. We like. Voor CMAT hoeft het allemaal niet perfect te zijn: ze trekt zich niets aan van de idealen, en dat waarderen zowel wij als het publiek in de volle Marquee. Haar stem is krachtig, haar band strak en vol chemie: dit zijn niet zomaar wat sessiemuzikanten, dit is een volwaardige act, waar wij het genoegen van hebben gehad dit te mogen aanschouwen.
Dansen, toneel, maatschappijkritiek: CMAT en band doen het allemaal. Dit dan nog eens gepaard met dikke schijven afleveren. Het resultaat: een memorabel festivalmoment. CMAT bewees in de Marquee dat ze meer is dan een support act: ze is klaar voor de grote podia. CMAT, we love you. Kom maar snel terug, we missen je al! (Jolien)
Vampire Weekend
Zestien jaar. Zo lang was het geleden dat Ezra Koenig en co ons land nog aan deden. Een klein beetje beschaamd, zo gaf hij ook zelf toe in de Marquee. De band etaleerde echter volledig hun kunde door de tent helemaal plat te spelen.
Vampire Weekend door Jolien Wilke
Ze namen een greep uit hun hele discografie. Nummers als ‘A-punk’, ‘Step’ en ‘Diane young’ vlogen als een aanstekelijke walm over het publiek. Ook nieuwe nummers als ‘Harmony hall’, dat helemaal in het slot werd gebracht, het innemende ‘This life’ en ‘Capricorn’ gingen als zoete broodjes erin. Koenig was in zijn nopjes en ook de band opereerde in al zijn sierlijkheid en kunde hun nummers zoals je dat op plaat ook zo mooi hoort. (Yannick)