Na meer dan een jaar stilte kondigde het Brusselse BRNS in maart eindelijk nieuwe speeldata, een nieuw bandlid én nieuw materiaal aan. Eind juni was er met de ep ‘Holidays’ al een opwarmertje en 6 oktober verschijnt de nieuwe plaat ‘Sugar high’ in de rekken. Voldoende voer voor een gesprek met een band die al sinds z’n ontstaan een van de chouchou’s uit de Belgische indie-scene is. We spraken met sympathieke snuiters Diego en Timothée, respectievelijk gitarist en drummer in hun thuisstad.
Laat ons eerst en vooral een van de grotere existentiële vraagstukken uit de wereld helpen: hoe spreek je die bandnaam eigenlijk uit? Zeg je ‘brains’ of ‘burns’?
Diego en Tim in koor : Brains!
Dacht ik het niet. En nu we het er toch over hebben: vanwaar komt die naam eigenlijk?
Tim : Wel, we waren zoals wel vaker in een rare stemming toen we met een bandnaam moesten komen. Er passeerde een stel hersenen in een of andere film die we pas hadden gezien en toen kwamen we er mee op de proppen. We deden echter wat research en zagen dat er best wel wat bandjes in de rockscene waren met ‘Brains’ als bandnaam en dus besloten we de klinkers te laten vallen, net zoals zoveel artiesten al voor ons deden. “Laten we dat ook maar doen”, dachten we. (lacht)
De nieuwe plaat is getiteld ‘Sugar high’. Verklaar?
Diego : We hebben lang moeten zoeken naar een naam voor het album, aangezien het geen conceptalbum of iets dergelijks is. Er is niet bepaald een rode draad. We kwamen maar niet met iets waar alle bandleden mee akkoord waren. Uiteindelijk kwam onze manager hiermee af. We wilden iets niet te lang, dynamisch en catchy: ‘Sugar high’ past perfect in dat plaatje. Je weet wel: dat gevoel wanneer je als kind of zelfs volwassene een overdosis suiker hebt verorberd. Die beeldspraak past als gegoten bij de diverse, nieuwe nummers die wat meer up-tempo en kleurrijk zijn in vergelijking met eerder materiaal.
Net voor de zomervakantie brachten jullie al de ep ‘Holidays’ uit.
Diego : Die titel vraagt wat minder uitleg. (lacht)
Het is wel opvallend dat er zo’n korte periode is tussen de release van de ep en jullie nieuwe langspeler. Zit daar een bepaalde strategie achter?
Diego : Het zit eigenlijk zo: voor we de studio introkken, hadden we in totaal een vijftiental nummers geschreven. Onze nummers zijn altijd al zo goed als afgewerkt wanneer we de studio ingaan. We besloten om er tien uit te kiezen voor het nieuwe album, en vier van de overgebleven songs plaatsten we samen op een ep, om al wat optredens te kunnen regelen voor de release van onze nieuwe plaat. Die ep kwam er dus vooral uit praktische overwegingen. We waren ook gewoon heel ongeduldig om met nieuw materiaal voor de dag te komen. De mixes zijn namelijk al dik een jaar geleden afgewerkt, dus we vonden het tijd om nog eens van ons te laten horen.
Jullie vorige langspeler ‘Patine’ dateert alweer van 2014. Hoe zouden jullie zelf de evolutie van de band omschrijven sinds toen? Zijn er bepaalde dingen gebeurd in de tussentijd die een impact hebben gehad op jullie geluid?
Tim : ‘Patine’ klonk om te beginnen een stuk donkerder en meer down-tempo. Onze sets bestonden toen uit een combinatie van nummer vanop ‘Patine’ en onze debuut-ep ‘Wounded’: die songs hadden een heel verschillende stemming. Nu hebben we nummers geschreven die wat directer en meer up-tempo zijn, daar kunnen we niet echt een psychologische verklaring voor geven. Het is niet zo dat we daar op voorhand een plan over hebben gemaakt. Het gebeurde instinctief.
Hoe gaat dat schrijfproces bij jullie in z’n werk?
Diego : Het is een groepsinspanning: ieder van ons komt wel eens met een idee van dertig seconden of twee minuten. Da’s dan de basis waarop de rest van de groep voortbouwt. We zijn daarbij niet beperkt tot onze eigen instrumenten. Soms kom ik met drumpartijen of dan heeft Antoine een gitaarstukje geschreven… Het is niet echt jammen, maar meer proberen, knippen, kopiëren, vastleggen en en er teksten bij verzinnen. We zien de zanglijnen ook meer als een extra instrument. Vier extra instrumenten om precies te zijn, aangezien ieder van ons meezingt. Het gaat hem er dan ook vooral om dat de zanglijnen goed bij de muziek passen, meer dan om de betekenis die achter de woorden zit. Nu is het natuurlijk niet zo dat onze teksten betekenisloos zijn, maar het is ook niet de grondslag van waaruit alles vertrekt. Voor ‘Sugar high’ heb ik de helft van de teksten geschreven en Tim de andere helft.
Jullie hebben ook een nieuw bandlid sinds begin dit jaar. Hoe verliep haar integratie?
Diego : Dat ging heel vlot. Ze was eigenlijk al een goede vriendin voor we haar bij de band vroegen, en het is natuurlijk belangrijk dat je goed overweg kan met je bandmaats aangezien je er heel wat tijd mee gaat spenderen. Lucie was onze eerste keuze om César te vervangen, van wie we overigens in alle vrede en vriendschap afscheid hebben genomen. We wisten wat Lucie kon met de synths en percussie, dus wat dat betreft zat het ook al onmiddellijk snor. We waren dan ook heel blij dat we haar konden overtuigen om tot de band toe te treden.
Wat was haar impact op de band?
Tim : Wel, ze is afkomstig uit Parijs, dus nu moeten we onze repetities altijd goed op voorhand inplannen.
Diego : Ze bracht ook meteen een nieuwe dynamiek binnen de band. Voor het eerst hebben we nu zowel live als op het album vrouwelijke vocals.
Hoe is het eigenlijk allemaal begonnen? Ik heb namelijk het gevoel dat jullie al vanaf de oprichting zowat beschouwd worden als ‘the next big thing’ in de Belgische indiepop-scene. Was dat deel van één of ander plan?
Diego : Nee, niet echt. We wilden gewoon samen komen en muziek maken. We wisten niet eens of wat we maakten origineel was en of we ooit überhaupt zouden optreden.
Tim : We waren al langer vrienden en hadden eerder al wat andere projecten met mekaar, bandjes genaamd Duplex en Gimmick. Zoek dat alsjeblieft niet op. (lacht)
Oké, we zijn gewaarschuwd.
Tim : Later zijn we dan meer muziek gaan ontdekken die onze eigen muziek heeft doen evolueren, maar het is niet zo dat we op voorhand zeiden: “Oké, dit soort muziek willen we maken en we willen zoals deze en deze band klinken”. We gingen te werk met al het materiaal dat we ter onzer beschikking hadden. Het was niet echt technisch in het begin, daar proberen we nu wat meer mee bezig te zijn: we werken met meer gesofisticeerde geluiden en complexe structuren. Dat hoor je ook aan de eerste songs: de keys klinken bijna elk nummer hetzelfde. Nu experimenteren we meer.
Door welke bands zijn jullie zoal beïnvloed, denken jullie?
Diego : Er zijn een aantal specifieke bands die we hebben ontdekt in de maanden of jaren voor we BRNS hebben opgericht. Voornamelijk Amerikaanse dingen als Battles en Animal Collective, maar ook kleinere dingen, zoals bijvoorbeeld iets als Menomena.
Tim : Antoine werkte destijds in de Médiathèque, waar hij immens veel nieuwe dingen ontdekte die hij met ons heeft gedeeld. We luisterden naar zoveel uiteenlopende genre’s: van hiphop, over noise, tot jazz, maar ook heel strakke garage en punk.
Diego : Op het nieuwe album hoor je denk ik vooral onze 90’s-invloeden, maar zoals eerder gezegd proberen we niet te klinken zoals een bepaalde band, we komen gewoon samen en proberen dingen uit, zonder grenzen. Het enige dat we wel op voorhand hebben vastgelegd, is dat we popmuziek willen maken. Muziek die je iets zegt vanaf de eerste luisterbeurt. Daarbij houden we echter geen rekening met wat anderen willen horen. We willen gewoon onszelf tevreden stellen. Het moet dus wel nog enigszins toegankelijk zijn, maar zodanig dat je meer en meer nieuwe dingen ontdekt per luisterbeurt.
Jullie muziekvideo’s zijn een beetje bevreemdend, om het licht uit te drukken. Zoals de nieuwste video voor single ‘Pious platitudes’. Ik vroeg mij af: welke zieke psychopaat bedenkt die taferelen?
Tim : De psychopaat die je zoekt heet Julien Campione; hij is het brein achter onze nieuwste video. Hij bruist van de bizarre ideeën en we houden van zijn visuele stijl. Sommige mensen vinden het misschien walgelijk, maar ik persoonlijk hou ook van dit soort vreemde films.
Diego : We geven altijd carte blanche aan de regisseurs waarmee we samenwerken voor onze videoclips: alleen zo kan het een geslaagd en afgewerkt geheel worden. We werken sowieso alleen samen met mensen met wiens oeuvre we al bekend zijn, dus we vertrouwen er telkens op dat het eindresultaat iets is dat ons tevreden zal stellen. En dat is tot nu toe altijd het geval geweest.
Vinden jullie dat goede videoclips een belangrijke rol spelen voor bands?
Tim : Zeker, je kan het misschien zien als een soort label voor de muziek. Niet alleen naar het publiek toe, ook naar onszelf toe. Als we zo’n regisseur de vrijheid geven om een clip voor ons te maken, krijgen wij zelf ook een beeld over hoe buitenstaanders onze muziek visualiseren.
Diego : Daarnaast is het ook gewoon praktisch omdat je met video’s meer mensen kan bereiken op het internet, maar voor ons gaat het dus om meer dan dat.
Jullie hebben ondertussen ook al op zowat alle Belgische festivals en in nagenoeg elke zaal gespeeld. Is er een bepaald festival of venue die er boven uitsteekt voor jullie?
Diego : Ik hou persoonlijk meer van kleinere festivals als Rock Herk of Boomtown tijdens de Gentse Feesten, waar we samen speelden met acts als Soldier’s Heart en Efterklang. En Dour is natuurlijk ook geweldig.
Tot slot: is er iets dat jullie als band graag nog zouden willen bereiken? Tot waar reiken jullie ambities?
Tim : Ik hoop gewoon dat onze band nooit saai gaat zijn, dat we altijd iets nieuws kunnen doen. Ik hoop dat we altijd zullen blijven groeien als band, maar liever traag en gestaag. Het moet menselijk blijven.
Diego : Ja, ons vorig album brachten we enkel uit in Frankrijk en België, nu toeren we ook onder meer in Duitsland en Zwitserland. Dat soort kleine vorderingen hopen we te blijven boeken. We willen in zoveel mogelijk verschillende landen spelen, blijven werken aan muziek waar we van houden.
Tim : Eens in Japan spelen lijkt me wel cool.
Misschien toch nog één heel korte vraag om af te sluiten: we zitten hier in een wijnbar, dus wil ik toch op z’n minst één wijn-gerelateerde vraag stellen. Verkiezen jullie rode of witte wijn?
Tim : Rood.
Diego: Ik zou ook zeggen rood, maar het hangt er een beetje vanaf. Zolang het maar niet te zoet smaakt.
En dat voor een band wiens nieuwe laat ‘Sugar high’ heet.
Op 17 november komen de Brusselaars hun nieuwe album voorstellen in hun hometown in de Beursschouwburg (info & tickets). Vijf dagen later is er nog een show in NEST te Gent (info & tickets). Meer info en data vind je onder andere op de facebookpagina van de band.
Special thanks aan het adres van Tahnee De Lange.