Na ‘Felt’ en ‘Montage’, twee zeer goed onthaalde EP’s, mag de wereld nu eindelijk genieten van ILA’s langverwachte debuutalbum. Met ‘AYNA’ laat de Belgische indierock-band hun puberjaren achter zich. Niet enkel dankzij doodeerlijke teksten, ook met perfecte samenspel tussen zang en begeleiding toont ILA dat het een vooraanstaande plek verdient in de Belgische muziek. “Dit album is echt van ons drie. Je hoort ook in de opnames dat we meer onze sound gevonden hebben”, klinkt het bij frontzangeres Ilayda Cicek.
Wat het album dan zo anders maakt dan de voorgaande EP’s? “Vroeger speelde ik gewoon thuis. Ik nam mijn gitaar en de lyrics uit mijn dagboek, en daar schreef ik dan de nummers mee. Deze keer zijn we gewoon naar het repetitiekot gegaan, zonder inspiratie of ideeën vooraf.” In het album zelf merk je daar echter weinig van: elke noot, elke snaar zit precies juist. “We hebben ook al meer kilometers gemaakt nu. We zijn een liveband, en dat gevoel proberen we echt terug te brengen in de opnames. Als ik opnames van vroeger terug hoor, merk ik dingen op die niet helemaal juist zitten. Dat is nu niet meer het geval.”
En ervaring, dat heeft de band intussen wel. Acht jaar geleden begon Ilayda als solo-artieste aan een carrière te timmeren. Twee jaar later kwam de band erbij. “Cas (Kinnaer, drummer) heb ik ontmoet op de kunstschool. Toen ik hem voor het eerst hoorde spelen, dacht ik: ‘Als ik ooit een drummer nodig heb, dan is hij het.’ ” “Sam (Smeets, bassist en gitarist) heb ik dan weer backstage leren kennen op een festival in Gent. En dan zijn we eigenlijk gewoon samen beginnen spelen.”
Al liep niet alles van een leien dakje. In 2020 sloeg de coronapandemie meedogenloos toe. Niet evident voor een beginnende band. “In 2019 kwam onze eerste EP uit en die zouden we voorstellen in Hasselt. ’s Morgens kregen we te horen dat het optreden afgelast was. Dat was echt balen.” Of ze dan ooit aan stoppen gedacht hebben? “Nee,” klinkt het resoluut. “Ik kan ook gewoon niet stoppen. Je steekt daar ook zoveel tijd en werk in, dat kun je niet volhouden als je het niet graag doet.” ILA’s harde werk loont dan ook de moeite: in 2021 volgt een tweede EP en in 2022 winnen ze De Nieuwe Lichting. En nu volgt dan eindelijk dat langverwachte debuutalbum: ‘AYNA’.
“AYNA betekent ‘spiegel’ in het Turks. Het album gaat daar ook over: hoe je jezelf kunt verliezen door te lang in de spiegel te kijken, tot je begint te vervagen. En over hoe je toch moet proberen dicht bij je identiteit te blijven.” Een metafoor die ook doorgetrokken wordt tijdens de liveshow en in de albumcover. “De vage figuur in de spiegel ben ik, en een deel is gemaakt met AI. Ik heb zelf niet zo de behoefte om mijn eigen hoofd te tonen, ook omdat we een band zijn. Muziek kan je gewoon vertalen naar kunst. En als je dan een andere kunstenaar de cover kunt laten maken, dan geeft dat toch een extra dimensie.“, klinkt het.
Niet enkel de titel is Turks, ook de nummers zelf bevatten Oosterse invloeden. Een bewuste keuze? “Ik ben altijd opgegroeid met Turkse muziek, dus dat is gewoon wel een deel van wie ik ben. Maar ik heb nooit bewust geprobeerd om die invloeden in mijn muziek te verwerken. Ik schrijf altijd vanuit mijn gevoel. Soms schrik ik zelf van wat dat oplevert,” lacht Cicek. Opvallend: met ‘Ben Anlamam’ bevat het album zelfs een volledig Turks nummer. “Dat nummer is er gekomen na de aardbeving in Turkije, in de regio waar ik een periode van mijn leven heb doorgebracht en waar mijn papa ook is opgegroeid. Het gaat over het onrecht in de wereld, en hoe wij daarbinnen toch moeten proberen te functioneren.”
“Eigenlijk heb ik altijd vertikt om in het Turks te zingen,” vertelt ze. “Mijn familie wou dat heel graag. Maar als je mij zegt om iets te doen, dan doe ik het net níet. Na de aardbevingen ben ik gewoon de opnamestudio ingegaan, en plots kwam daar dan een Turks lied uit. Ik heb dan meteen naar mijn papa een bericht gestuurd, en even later kreeg ik meteen zes strofes terug voor het nummer.”
Haar vader schrijft zelf namelijk ook veel poëzie. Zat de muziekmicrobe dan in de familie? “Goh, eigenlijk niet. Mijn mama had één Turkse cd, en die speelde ze eindeloos opnieuw in de auto. Mijn papa werkte veel, dus hij had niet veel tijd om echt muziek te luisteren.” Toch hebben haar ouders haar altijd enorm gesteund. “Toen ik zes jaar was, wou ik gitaar leren spelen omdat mijn neef dat ook deed. Mijn ouders hebben mij daar altijd in gesteund. Ik bén gewoon muziek, en daar was altijd de ruimte voor thuis.” “Ik had zelf wel totaal niet verwacht dat ik daar echt mijn job van zou kunnen maken. Mijn ouders zijn ook heel trots: mijn papa komt bijvoorbeeld naar elke show.”
‘AYNA’ opent dan ook deuren naar de toekomst toe. “Als ik echt mag dromen, dan zou ik graag op Glastonbury willen spelen,” lacht Ilayda. “En een show in Turkije. We hebben ook een huis in Iskenderun, dan zou ik heel de familie mee kunnen nemen en er een mini-vakantie van maken.”
Tot slot onderwerpen we de zangeres nog aan enkele dilemma’s. Schrijven of optreden? “Schrijven. Dat moet gewoon uit mijn systeem. De laatste jaren heb ik wel minder tijd gehad om gewoon te schrijven, doordat het zo druk is. Dat zou ik wel weer meer willen doen.” Gitaar spelen of zingen is dan weer een moeilijkere. “Ik kan eigenlijk niet zingen zonder gitaar, dan voel ik me heel naakt en ongemakkelijk. In de studio neem ik ook gewoon mijn gitaar vast en dan vloeit het eruit.” “Het nummer ‘Glory’ heb ik ook geschreven vlak voordat we het moesten opnemen. Ik ben gewoon even naar buiten gegaan, en bij de derde opname hebben we de vocals erop gezet. Dat geeft wel wat extra druk, maar ik denk dat je gewoon altijd moet blijven voelen. Da’s het allerbelangrijkste.”
Kortom, met ‘AYNA’ presenteert ILA dus een zichzelf in een ietwat troebele spiegel als de te in het oog te houden band. Het album staat bol van het betere gitaarwerk. Een aanrader voor de rockliefhebbers, al zijn ook de teksten absoluut de moeite waard. Voeg daar nog de perfecte blend aan toe van Oosterse klanken, en het kan eigenlijk al niet meer misgaan. ILA stelt het album op verschillende locaties voor in ons land. De album release show vindt deze week plaats op 2 mei in Trix. Verder staan ze op 6.07 op Moen Feest, 24.07 op Boomtown, 3.08 op Suikerrock en 5.08 op Lokerse Feesten.