Interview Tacocat: het beste dat we met ons jonge leven konden aanvangen

door Pieter Malliet

Terwijl we haast stante pede innig verknocht raakten aan de dit voorjaar verschenen aanstekelijke punkrocklangspeler ‘NVM’, constateren we nu dat we het Amerikaanse Tacocat sindsdien zelfs alleen maar nog beter zijn gaan vinden. Hoe meer ouder materiaal, gestreamde optredens en radiosessies we beluisterden, des te groter de indruk die hun muzikale prestaties op ons maakten. Ook nu we het viertal een eerste keer live aan het werk zagen, werden we weer dat tikkeltje grotere fan. Hoog tijd voor een interview, zouden we zo zeggen. Waar gitarist Eric Randall op het appèl ontbreekt schuiven de drie dames van Tacocat bij aan onze tafel op het middernachtelijke terras van Café Video. We vernemen ondermeer dat bassiste Bree McKenna een enorme fan is van de Belgische schrijfster Amélie Nothomb, dat frontvrouw Emily Nokes oorspronkelijk afkomstig is uit Montana en dat drumster Lelah Maupin geen flauw benul heeft wie haar uitgeweken stadsgenoot Mark Lanegan is. Eerst steekt het trio echter unaniem van wal met een even enthousiaste als oprecht overkomende lofzang op de Arteveldestad:

Nokes, McKenna en Maupin in koor: We houden enorm veel van Gent, ook al zijn we hier nog maar een uur! Het is de mooiste stad die we ooit zagen!
Nokes: Misschien moeten we maar meteen verhuizen. De gebouwen zijn stuk voor stuk prachtig, en de straten ademen geschiedenis. Dat is op ons thuisfront wel even anders.
Maupin: Gent steekt er absoluut bovenuit, maar eigenlijk waren alle plaatsen waar we de laatste dagen kwamen wel heel cool.
Nokes: Voor ons is het ook allemaal nieuw. Eigenlijk kijken we al vijf jaar lang uit naar dit moment, namelijk onze eerste tour in Europa, en nu het eindelijk zover kwam, is het echt fantastisch. De mensen zijn heel vriendelijk en geweldig gastvrij.
McKenna: We zeiden net nog grappend tegen elkaar dat we van nu af aan nooit meer in de States willen toeren. Dat hebben we uiteraard best al veel gedaan, dus deze afwisseling is immens leuk.

Indiestyle: De titel van jullie album ‘NVM’ refereert naar ‘Nevermind’, wat suggereert dat de band in sterke mate beïnvloed is door het hele grungegebeuren. Wat we vooral toejuichen is dat jullie voor een keer eens de melodische kant van het genre belichten, hoewel er doorheen de jaren zowat een consensus gegroeid lijkt waarbij een groep als Alice In Chains staat voor het prototype van grunge.

Nokes: Wij zijn gek op melodieën! Hun belang kan niet onderschat worden. Weliswaar wat verborgen onder zware gitaren, zat Nirvana’s muziek er boordevol mee. Verder vergemakkelijkt het ook de zaak om variatie in de nummers te brengen.

Indiestyle: Als je alles in perspectief plaatst en de vergelijking doortrekt kan je Tacocats debuut dan aanzien als jullie ‘Bleach’? Die klinkt ook wat ruiger, en is robuuster qua songschrijverij.

McKenna: Haha, ja, onze eerste album heet ‘Peroxyde’.
Maupin: Toen we ‘Shame spiral’ uitbrachten, waren we nog niet zo lang begonnen met de band, en hadden we eigenlijk geen idee waar we mee bezig waren.
Nokes: We wisten enkel dat we in een groep wilden zitten en dus hadden we instrumenten gekocht. Onze eerste opnames gebeurden logischerwijze heel lo-fi. Eén van onze prilste invloeden was Beat Happening waar we ook een song van coverden.
McKenna: Daarna brachten we een heel aantal ep’s, cassettes en split-cd’s uit, en vonden we al doende stilaan de richting die we uit wilden. Als resultaat van een erg natuurlijk verlopend proces gingen we hoe langer hoe meer de melodische kant op.
Nokes: Naast van grunge en punk, houden we trouwens allemaal veel van popmuziek. Eric en ik zoeken ondertussen graag naar harmonieën, terwijl ik vroeger gewoon wilde schreeuwen zoals Kathleen Hanna. Eigenlijk was ik oorspronkelijk wat te verlegen om echt te zingen.

Indiestyle: Nu je haar toch zelf vernoemt; verwees jouw podiumperformance daarnet ook niet sterk naar Kathleen Hanna?

Nokes: Vast en zeker, al besefte ik dat in het begin niet. Ik heb dat pas later gemerkt toen ik haar eens aan het werk zag.

Indiestyle: Wie schrijft trouwens de nummers?

Maupin: Dat is een collectief gebeuren, al is Emily wel verantwoordelijk voor zowat alle zanglijnen.
Nokes: Zoals gezegd werk ik vaak met Eric wat extra vocale partijen uit, die hij zingt wanneer hij kan, namelijk als hij zich niet teveel op zijn gitaarspel moet concentreren. Zijn stemtimbre spreekt me erg aan.

Indiestyle: Voor de teksten lijk je vooral te putten uit het dagdagelijkse leven. Dit leidt ertoe dat je de ene keer best wel bruut feministisch uit de hoek kan komen, om even later een haast kinderlijk naïeve attitude tentoon te spreiden.

Nokes: Ja, ik kan uiteindelijk alleen schrijven over wat ik ken. Dat de feministische onderwerpen hard doorkomen, vind ik gewoon de realiteit, en die kinderlijkheid maakt deel uit van de popcultuur, net zoals we onze verschijningen redelijk kleurrijk trachten te maken.

Indiestyle: Jullie hebben bijvoorbeeld ook iets met Miley Cyrus?

Maupin: Miley is geweldig!
Nokes: Ze is weird en grappig en volgens mij is ze ook gewoon zichzelf.
McKenna: We houden van haar muziek en haar persona. Ze is nog piepjong en tegelijkertijd immens invloedrijk. Alles wat ze doet wordt publiekelijk met een vergrootglas bekeken en toch lijkt ze niet bang of fake. Als jonge vrouw in de spotlights komt ze erg sterk en interessant over. We zijn naar een optreden gaan kijken van haar Bangerz tour en toen hebben we ons ter voorbereiding wat verdiept in de nummers. De eerste keer dat ik ze hoorde vond ik ze behoorlijk vreemd, maar na een paar luisterbeurten was ik helemaal mee.

Indiestyle: Op de Joey Ramone-wijze werden de lyrics vaak geschreven vanuit het standpunt van een teenager.

Nokes: Ik identificeer mij met tieners of toch op zijn minst met mijn teenage self. Het is misschien eigen aan onze generatie om daaraan vast te blijven plakken en nog niet meteen vijf kinderen, een huis, een auto, vast werk en een lening te willen. Toen ik die leeftijd nog had, deed ik maar op zonder veel besef, dus nu tracht ik dat in zekere zin bewuster te herbeleven: be yourself, have fun and be fun!
McKenna: We hebben de band ook opgestart om ons te amuseren. De andere groepsleden zijn bovendien mijn beste vrienden ter wereld.
Maupin: Als het ophoudt lol te zijn, trekken we er ook gewoon de stekker uit. Voorlopig is dat gelukkig genoeg nog niet gebeurd.
Nokes: We zijn ook niet begonnen als serieuze muzikanten. We beheersten onze instrumenten nauwelijks en ik was te verlegen om voor andere mensen te zingen. Toch deden we verder, en uiteindelijk is het wel het beste dat we met ons jonge leven konden aanvangen. Tot nu toe was het echt een wonderlijke ervaring.

Indiestyle: Hebben jullie, tenslotte, al plannen richting nieuwe opnames?

Nokes: Zeker. Als we binnenkort thuiskomen zal het in Seattle nog een hele poos donker en regenachtig zijn, en dan is er niet veel beters te doen dan muziek maken.
Maupin: We vinden het moeilijker om bij goed weer binnen te zitten. Als we dan eindelijk daglicht en de zon zien willen we ervan profiteren en gaan we liever zwemmen in plaats van ons op te sluiten in het repetitiehok.
McKenna: We hebben het idee opgevat de winterperiode in de studio en onze repetitiekelder te overbruggen en hopelijk komen we dan voor de zomer buiten met resultaat. We hebben al een paar nieuwe nummers geschreven.

Indiestyle: We kijken ernaar uit!

Tacocat Facebook