Interview Traumahelikopter: ’s Morgens een biertje opendoen en herbeginnen waar we eindigden

door Ziggy Adriaensens

Slechts weinigen onder ons beginnen vrolijk te dansen wanneer ze een traumahelikopter zien arriveren. De gelijknamige Nederlandse groep probeert sinds dit jaar dat negatieve beeld met man en macht te veranderen. Met hun debuutalbum overtuigden ze moeiteloos heel Nederland en ook de VS moest er al aan geloven. Nu die plaat zojuist officieel verscheen in België werd het hoog tijd om aan zanger Mark Lada te vragen of ook Vlaanderen en Wallonië stormenderhand ingenomen zullen worden.

Indiestyle: Allereerst proficiat met jullie fantastische album. Verrast door de enorm positieve reacties?
Mark: Ja, met de muziek die we spelen waren we wel verrast. Wat we doen bevindt zich in een subgenre dus het is leuk dat we toch een vrij groot publiek bereiken.

Indiestyle: Het is zojuist verschenen in België, wat zijn de verwachtingen?
België is sowieso een heel leuke plek om te spelen. Ik weet niet goed wat te verwachten maar de reacties waren tot op heden net als in Nederland toch heel positief en ook onze liveshows in België waren tot hiertoe een succes. Het ziet er met andere woorden wel mooi uit.

Indiestyle: Het album zelf is in slechts een week opgenomen, zijn jullie zulke harde werkers of zat de sfeer in de studio gewoon optimaal?
Mark: We wilden vooral een echt statement maken. Onze liveshow duurde slechts een halfuur en het was echt die energie die we wilden vangen. Voor mij is het belangrijkste dat de plaat directheid uitstraalde, dat de nummers duidelijk waren en dat de mensen ons album echt konden vatten. Daarom dat we het in één week opnamen, we wilden echt het moment vatten. Maar natuurlijk, voor je zoiets kan bereiken moet de sfeer in de studio ook wel echt goed zitten, het was een fijne opnameperiode.

Elk nummer moest inslaan als een bom

Indiestyle: Mijn favoriete song is ‘Wolf’, dankzij de trage op de Stooges gelijkende gitaren. Wat is jouw persoonlijke lievelingssong op het album?
Mark: Dat is een enorm moeilijke vraag. Weet je, hierboven zei ik dat het een bewuste keuze was om de plaat slechts een half uur te laten duren. Daardoor konden we ze nergens laten afzwakken en konden we het ons niet permitteren de mensen een slecht nummer voor te schotelen. Ik kan dus niet echt een favoriet opnoemen, elk lied moest inslaan als een bom. Dat is gelukt, de reacties zijn tot hiertoe goed.

Indiestyle: In Nederland konden jullie wel meesurfen op de enorme garagehype die daar ontstaan is in 2012 en 2013. Festivals met een geweldige garage line-up zoals Fuzzbox en Best Kept Secret schieten als paddenstoelen uit de grond. Heb jij daar een verklaring voor?
Mark: Ik kan het ook moeilijk verklaren. Voor mij is het allemaal begonnen met The Black Lips, die het genre wereldwijd terug op de kaart hebben gezet. Daarna is dan een nieuwe generatie bands ontstaan, waaronder Ty Segall en Mikal Cronin, die internationale aandacht hebben weten te verwerven en zowel in Nederland als in het buitenland voor een vrij groot publiek spelen. Van die aandacht profiteren wij nu.

Indiestyle: Voor de lezers die niet thuis zijn in het genre: hoe zou jij het omschrijven en welke acts zou jij de beginnende luisteraar aanraden? Jullie doen mij persoonlijk denken aan een mix tussen de rauwe garageblues van The Gories en de meer punkachtige muziek van The Oblivians.
Mark: Ik ben enorm blij dat je die namen noemt. Dat zijn voor mij de godfathers van de garagerock, de groepen waar iedereen op voortbouwt. Maar ook zij hadden natuurlijk oudere roots, in de blues, de rock-’n-roll en de beat. Onder garagerock vallen eigenlijk een hele hoop genres. Het is voor mij meer een gevoel of een manier van leven dan een muziekgenre. Ik koop al vanaf mijn 15e punk- en garagesingeltjes in de plaatselijke muziekwinkel. Ik kocht speciaal een platenspeler om die te kunnen spelen. Mijn liefde voor zulke muziek is nooit gestopt, het is voor mij een levensstijl geworden. Het is pretentieloos en vooral een laagdrempelige manier van musiceren. Dat is wat veel mensen aanspreekt denk ik. In Amerika is er al lang een grote scène en die begint zich nu ook bij ons te ontwikkelen. Ginds hoort daar ook een echt samenhorigheidsgevoel bij, de meeste bands zijn werkelijk bevriend. Dat is bij ons in Nederland minder het geval maar ook dat hoort echt bij het garagegevoel.

Indiestyle: Wat mij opvalt is hoe oprecht jullie liefde voor muziek lijkt te zijn. In tegenstelling tot veel beginnende bands die een rammelige demo maken, brachten jullie ineens een vinylsingle uit. Hoe komt dat?
Mark: Ik heb gewoon een speciale band met vinyl. Ik vind het echt een mooi product. Zoals ik eerder zei koop ik al sinds mijn 15e singeltjes. Er zijn gewoon enorm veel kleine labels, zowel punk als indie, die enkel vinyl uitbrengen waardoor je geen andere keuze hebt. Vanaf het ogenblik dat Traumahelikopter werd opgericht was onze droom om een vinylsingle uit te brengen. We hadden het geluk dat die droom vrij snel uitkwam door het kleine label van de uitbater van een platenwinkel.

Indiestyle: Die vinylsingle lijkt ondertussen ook al echt een hebbeding geworden, door de beperkte oplage.
Mark: Ja, dat hangt ook samen met die kleine platenlabels. Meestal is er nu eenmaal het geld niet om een grotere oplage te laten persen. Dat is ook net één van de charmes vind ik. Dat die eerste ep nu gegeerd is op het internet maakt het natuurlijk extra leuk.

Indiestyle: Op Eurosonic speelden jullie letterlijk het dak van de zaal, wat is de beste live-ervaring die jullie het afgelopen jaar hadden?
Mark: Het fijnste is wanneer je echt die interactie tussen het publiek en ons hebt. Daarmee bedoel ik dat je echt energie geeft op het podium en die gewoon terugkrijgt van de fans. Recentelijk speelden we een show in Zwevegem, bij jullie in België, in een motorzaak. Het was voor een jaarlijkse meeting en het was een over de koppen lopen van motards en andere sleutelgerichte mensen. Maar wanneer we dan begonnen te spelen vlogen die stoere bikers echt letterlijk door de zaak heen. Dat was werkelijk een fantastische ervaring.

Indiestyle: Jullie toerden ook al in de Verenigde Staten met de jongens van het geweldige Burger Records. Die brengen zowel bekende als obscure releases op cassette uit. Hoe was dat?
Mark: Ontzettend leuk. We speelden op het showcasefestival sxsw en trokken daarna de hort op met de jongens van Burger Records. Vervolgens reisden we nog door naar Californië waar we enkele shows speelden. In totaal deden we een tiental concerten, enorm intensief. Dat label is trouwens enorm goed bezig, ik was blij dat we bij hen onze plaat op cassette mochten uitbrengen. Tenslotte staan we bij hen tussen enkele van onze idolen. We hopen er heel snel terug te gaan, de reacties waren positief en we willen het ijzer smeden nu het nog heet is.

Indiestyle: Het festivalseizoen staat voor de deur. Wat prefereren jullie: een kleine club of een groot optreden op het gemiddelde festival?
Mark: We vinden vooral de afwisseling fijn. Ik vind een goede club nog steeds het leukste maar festivals doen me ook enorm veel plezier. We hebben met Traumahelikopter altijd gezegd dat we met onze muziek een zo groot mogelijk publiek wilden bereiken en grote festivals als Lowlands en Best Kept Secret geven ons die kans.

Indiestyle: Op Facebook verscheen een foto van een tattoo met het opschrift ‘Terug in het zadel’. Ook op jullie bandcamp staat ‘back in the saddle’ tussen de tags die jullie muziek omschrijven. Wat bedoelen jullie hier mee? Of hebben jullie gewoon een intieme band met het cowboygebeuren?
Mark: Haha, nee. Terug in het zadel betekent voor ons ’s morgens een biertje opendoen en op die manier terug beginnen waar we de vorige avond geëindigd waren. Laat ons het ons rock-’n-rollkantje noemen.

Indiestyle: Laatste vraag, voor welk nummer had jij graag een been afgegeven om het zelf geschreven te hebben?
Mark: Dit vind ik een enorm lastige vraag. De laatste tijd luister ik enorm veel naar ‘Oliver’s Army’ van Elvis Costello. Dat nummer steekt echt briljant in elkaar. Het is een beetje potsierlijk en er zit dat kitscherige pianootje in maar dat vind ik er net zo leuk aan. Ik hou enorm veel van melodie en daar is Elvis Costello een meester in. Ja, dat nummer zou ik echt doodgraag geschreven hebben.

Traumahelikopter live zien kan binnenkort onder meer in Diksmuide (4AD, 01.07, info & tickets), Rotterdam (Metropolis Festival, 07.07, info & tickets), Herk-de-Stad (Rock Herk, 12-13.07, info & tickets) en Breda (Breda Barst, 14-15.09, info & tickets). Check de tumblr van Traumahelikopter voor een hoop andere livedates.

Album verdeeld door V2