Ze zijn er hele poos van tussen geweest, These New Puritans. Hun laatste studioalbum dateert al van 2013, hun laatste output van 2014, toen ‘EXPANDED’, het gelauwerde livealbum, uitkwam. Anno 2019 richten ze stilletjes aan hun blik weer op de buitenwereld. ‘Inside the rose’, hun nieuwste worp, was een werk van lange adem. Vooraleer ze ‘s avonds in de Orangerie van de Botanique speelden, gingen we met de broertjes Jack en George Barnett iets dieper in op het hoe en waarom van de lange pauze.
“In grote lijnen was het album al lang af. Sinds 2017 is er aan de ideeën nog bitter weinig geschaafd, het is die laatste tien procent finetuning en producen die me nog zo veel tijd van me vroeg”, gaf Jack voor het optreden mee. Met zijn sweater en petje dat net niet voorbij de ogen zakte oogde hij vermoeider dan George, het flamboyante fotomodel met zijn hippe leren jas.
Tussen ‘Inside the rose’ en ‘Field of reeds’, de voorganger, is er veel veranderd in het leven van de band. George trouwde met model Pixie Geldhof, Jack verhuisde van Southend-on-Sea naar Berlijn en daarna terug naar huis. “Berlijn is een fantastische stad, maar het voelde aan alsof ik toch meer in Southend-on-Sea thuishoor. Het was nooit de bedoeling dat ons nieuwe album die typische Berlin feel met zich mee zou krijgen. Ik denk dat we daar vrij goed in geslaagd zijn, al zijn bepaalde invloeden onontkoombaar”.
Tot zo ver de plaat. Het belangrijkste aan hun doortocht in de Rotonde, de prachtige zaal in de Botanique, is hoe ze het live vertalen. Bewust kozen ze voor een kleinschalige tour, twaalf datums verspreid over het vasteland en Engeland. “Het is wel de bedoeling om daarna verder te touren. Zo bevestigden we vandaag nog een show in Italië en er zullen er nog volgen. Dit is inlopen, de feel terugvinden, een aantal intieme shows spelen om zo weer door te groeien.” Groeiwerk dat nodig is, want nadat de multifunctionele Thomas Hein als laatste de band verliet in 2016, bleven de broers alleen achter en zochten ze naar een nieuwe invulling van de band. Op het podium werden ze bijgestaan door twee extra muzikanten en ook Sciinti, die het voorprogramma verzorgde, maakte twee maal haar opwachting om haar stem te lenen. Zo gaf ze ondermeer het koortje in ‘Attack music’ een spookachtige vibe mee.
“Het is echter nog altijd wat zoeken”, gaven de broers mee. “We hopen tegen dat we aan onze Engelse tour beginnen, dat de band al heel wat meer nummers onder de knie heeft. Nu is het oefenen en aftasten, evenzeer voor ons. Mijn teksten moet ik opnieuw instuderen en sommige verander ik lichtjes”, aldus Jack. Beide waren ze wel in de wolken met Sciinti. “Het is altijd leuker om als een echte groep op pad te gaan, dat zorgt voor een soort van samenhorigheid. We vinden Sciinti beide erg goed en dat ze heel onze Europese tour mee gaat en ons op het podium vergezelt, is de kers op de taart. Beter zo dan in elke stad de lokale held die we van toeten nog blazen kennen te laten openen voor ons.”
Aftrappen deden ze met ‘A-R-P’, misschien wel het sterkste nummer van ‘Inside the rose’. Een goedgevulde Rotonde trakteerde de band meteen op een warm welkom en zelf lieten ze er weinig gras over groeien. Het contrast met enkele uren eerder kon niet groter zijn. De bedeesde Jack had zich omgetoverd tot de prins van de onderwereld en de vlotte George hulde zich in de schaduwen achter zijn drum en had voor de gelegenheid een pet opgezet. Na ‘A-R-P’ volgden meer nummers van hun nieuwe worp.
Wat echter vooral opviel, was dat de o zo geroemde muzikale subtiliteit waar de band een patent op heeft, ietwat verloren ging in de Botanique. Zelf zijn ze al lang klaar met de labels die op hun muziek geplakt worden. “Onze Wikipedia omschrijft ons als artrock. Wat is dat zelfs? Tegenwoordig horen we het label postpunk nogal vaak, zeker als het over onze tweede plaat ‘Hidden’ gaat, maar toen was er zelfs nog geen sprake van dat genre.” Live valt echter duidelijk te merken waarop postpunk naar voor geschoven wordt. De mix van de zang zat bij momenten niet helemaal goed en als we die lijzige zangstem horen opduiken met de ijle gitaar die Jack af en toe omgespte, snappen we het best. De uitgekiemde geluiden die These New Puritans zo intrigerend en verslavend maken op plaat, zijn lastig te vertalen naar het podium.
En daar hadden we toch wat op meer gehoopt. Zelf schepten ze hoge verwachtingen. “We zijn onderhand bedreven genoeg in het producen van muziek. We doen al eventjes ongeveer alles zelf. We kennen het proces van binnen en van buiten. Mochten ze het me vragen, ik zou dolgraag een band hun album producen. Of gewoon eens iets ontzettends rap maken. De snelste song ooit gemaakt.” Woorden die blaken van zelfvertrouwen uit George zijn mond en net iets bleker klonken na het interview. Live kwam hun volledige klankenpalet niet helemaal uit de verf en vervelden ze soms iets te snel tot, nouja, een rockband. Niets mis mee, al voel je dat dat wringt met wat ze willen uitdragen.
Het meeste bijval kregen de prijsbeesten die op ‘Hidden’ staan. Na een rondje nieuwe nummers doken we de backcatalogue in met stops bij ‘Three thousand’, ‘We want war’ en ‘Fire-power’. De verwoestende drums palmden de Rotonde in, de zwaardgeluidjes deden ons nekhaar wederom overeind staan en zelfs na negen lange jaren bleken de nummers nog niets van hun kracht of pracht verspeeld te hebben. Daarna werden we nog rap verschaft op ‘Organ eternal’, het enige nummer van ‘Field of reeds’.
De aandacht lag dan ook vooral op de nieuwe nummers. Het duo gaf nog mee dat ze deze keer geen zes jaar willen wachten om iets nieuws uit te brengen. “We hebben nog afgewerkte songs in de schuif liggen, waarmee we misschien nog iets willen doen. Een stuk of drie. Of misschien doen we er niets mee en schrijven we gewoon nieuw spul, want stiekem houden we er niet van om naar ons afgewerkte materiaal te luisteren. Onze oudere albums luisteren we amper nog terug, we willen vooruit, nieuwe dingen creëren en experimenteren.” Dat niet verschenen werk werd niet gespeeld in de Botanique, wel werd afgesloten met enkele pareltjes uit ‘Inside the rose’. ‘Beyond black suns’ en ‘Where the trees are on fire’ wisten zich live te ontpoppen tot uitstekende songs. Afsluiter ‘Six’ was dan helaas weer erg rommelig en misschien zelfs wat overbodig.
De band wist echter duidelijk waarvoor we gekomen waren: de oude toppers. Een korte bisronde, bestaande uit ‘En papier’, het enige nummer van ‘Beat pyramid’ dat de set haalde, en afsluiter ‘Attack music’ deden de zaal nog een laatste maal opleven. Bij die laatste moesten we nog een keer terugdenken aan drummer George, die zichzelf een fiere vader van ‘Hidden’ verklaarde. “We proberen altijd op die fijne grens te balanceren tussen subtiel en ‘right-in-your-face’, zowel vroeger als nu. Onze recente werk is iets fijners, nog subtieler, maar ‘Hidden’ is misschien wel waar ik meest trots op ben.” Dat balanceren liep die avond niet altijd even vlotjes voor These New Puritans, die net iets te vaak vervelden tot een rockband, al het liet na zo’n lange afwezigheid wel het beste vermoeden voor de toekomst.
In de Botanique kan je binnenkort Soap&Skin (14/04), Panda Bear (23/04) en Vessel (24/04) aan het werk zien. Een overzicht van alle optredens vind je op de website van de zaal.