Wat worden dé trends die het komende jaar of zelfs decennium gaan kleuren? Welke artiesten exploderen van opkomend en misschien nog onbekend talent tot oorwurm van de grote massa’s? Het zijn enkele vragen die ons bij het afsluiten van het jaar – en nu Lijstjestijd op zijn einde loopt – bezig houdt. Hieronder is een selectie van een aantal artiesten die nog relatief onder de radar zitten maar waarvan we het komende jaar veel van verwachten, inclusief een playlist. Geschreven door Thomas Konings en Yannick Verhasselt.
7038634357 (ambient, sound collage)
Neo Petals telefoonnummer is – je raadt het al – 7038634357, een artiestennaam die zich niet meteen gemakkelijk in je grijze massa nestelt. Niet dat de muziek op zich gemaakt is voor de grote massa: de New Yorkse producer maakt slome soudscapes die even mooi als beangstigend zijn. Op de ep ‘Love unbound’, uitgekomen via keurmerk Genome 6.66 Mbp, hoor je iets uit mekaar vallen, traag en tragisch maar gewelddadig en onmiskenbaar gesitueerd in een setting van laatkapitalisme.
Ascendant Vierge (gothic ravepop)
Wie wel eens een stapje zet in onze hoofdstad, weet hoe alomtegenwoordig reïncarnaties van all things trashy (gabber, eurodance, trance) momenteel zijn. Onder de naam Ascendant Vierge maken de Brusselse artieste Mathilde Fernandez en casual gabber Paul Seul gothic rave-pop, die even vuil als dramatisch klinkt. De grote troef is hier ongetwijfeld Mathilde’s fantastische Franstalige zang, waarmee ze nummers als ‘Faire et refaire’ nog een pak grootser weet te doen klinken.
Ashley Morgan (bedroom beats en flows)
Ashley Morgan is je favoriete artiest’ favoriete artiest. Hij toert als dj met Dvtch Norris en Blu Samu, maar maakt solo naast producers als Pippin en Susobrino de betere beats van België. Na als jonkie onder de naam LTGL alle festivals van het land te hebben plat gespeeld, nam Ashley zijn tijd om aan nieuw materiaal te werken. De ep ‘LETGOLETGOLETGO’ toont welke richting dat uitgaat: weirdo, leftfield, DIY pop waarop hij zelf ook zingt en rapt, een hoogst charmante mix van hiphop, electronica en r&b.
Ashnikko (bubblegum hiphop)
Ashnikko werd volgens de legende groot op TikTok. Je moet weinig kaas van het sociaal medium gegeten hebben om te begrijpen waarom ‘STUPID’ daarop aansloeg: het nummer is gek genoeg, blijft meteen bij en heeft alle gimmicks die nodig zijn om op te vallen. Gelukkig heeft de Amerikaanse hiphopartiest niet alleen commercieel potentieel. Op haar debuut-ep ‘Hi, it’s me’ serveert ze de betere bubblegum-country-rap met ‘Working bitch’, klinkt ze als Avril Lavigne over een SOPHIE-beat op het titelnummer (heel goed!) en toont ze zich de baddest bitch op ‘Manners’. Danny Brown is fan, als jij graag naar CupcakKe of Brooke Candy luistert, zou je ook verkocht moeten zijn.
AYA (deconstructed club)
Onder de naam LOFT bracht Aya Sinclair aka Aya een indrukwekkende reeks ep’s uit, die culmineerde in de release van ‘And departt from mono games’, haar eerste voor Tri Angle. Daarop gaan allerlei genres uit de elektronische muziek in de mengel en vormen ze samen een cerebraal maar best wel speels geheel van weirdo beats en bleeps. Met hybrid sets die live, dj en stand-up comedy combineren groeide Sinclair in geen tijd uit tot dé nieuwe lieveling van de gespecialiseerde journaille: 2020 kan niet anders dan haar jaar worden.
Baby Blue (next level techno)
Op Spotify luidt Baby Blue’s bio “een it-girl van de millennial techno-revolutie” en daarmee is zo’n beetje alles gezegd, buiten dat deze producer uit Vancouver buitengewoon interessante muziek maakt. Verwacht geen sound à la Charlotte De Witte of Amelie Lens, maar net vrijgevochten, vuile elektronica die lak heeft aan labels. Haar dj-sets gaan van Dave Clarke naar T.aT.u. en op de ep ‘Death of euphoria’ verbrokkelt ze trance tot beangstigende kruimeltjes clubmuziek.
Baby Keem (hiphop)
Geen enkel genre is zo onvoorspelbaar of onverbiddelijk als hiphop. Sterren komen en gaan aan een snel tempo. Voorspellen wie zijn stempel gaat drukken, wordt haast onmogelijk. En toch zou het verbazen, moest Baby Keem niet een revelatie in de rap worden. Hij heeft hechte banden met het TDE-label, Schoolboy Q werkte met hem samen. Verder maakte Shia LeBoeuf een videoclip met hem en is Kendrick himself fan—Baby Keem is duidelijk geen volgend viral one hit wonder. Op zijn achttien is de rapper polyvalent en heeft hij volledig zijn eigen stijl.
Beabadobee (indie pop)
Beatrice Kristi Laus maakt indie pop voor generatie Z. Beïnvloed door Stephen Malkmus en Clairo fabriceert de Filippijns-Britse muzikante in haar slaapkamer emotionele, intieme gitaarliedjes met kwetsbare vocals. De cijfers op Spotify en Instagram liegen er niet om: beabadobee kan indie wel eens mainstream weer erg populair maken. The 1975’s Matty Healy gaf alvast zijn zegen.
BenjiFlow (afropop)
MiniKingz is een Brits collectief en label dat onder de radar bezig is met heel wat straffe shit. De spil van MiniKingz heet Ragz Originale en is niemand minder dan de producer van Skepta’s ‘Shutdown’. Alle geaffilieerde artiesten maken op hun manier muziek die best wel #wholesome klinkt met invloeden uit afropop, Scandinavische pop, hiphop, grime en Kindness-achtige indiepop. Naast CARTAE is BenjiFlow voorlopig de ster van de bende, zijn afro-pop/-hihop werd opgepikt door een major label en schopte het tot op Boiler Room.
Black Country, New Road (experimentele rock)
Zorgt Brexit voor een algemene rock en punk-revival in het Verenigd Koninkrijk? Met IDLES, Fontaines D.C., Shame, black midi en verscheidene anderen zijn er in een korte tijd alvast een pak nieuwe interessante namen opgedoken. Black Country, New Road mag zich op basis van enkele uitgebrachte singles en een verschroeiende live reputatie alvast opmaken om het lijstje binnenkort te gaan vervoegen.
CCL (breaks)
In thuisstad Seattle richtte ze afgelopen jaar een collectief (TUF Seattle) dat door samenwerking minderheden moet helpen in de muziek -en kunstwereld en werd ze door verschillende magazines en blogs gevraagd om mixes te verzorgen die goed werden onthaald. Wie weet komt er uit al dat samenwerken wel een eerste ep en meteen ook een welverdiende doorbraak?
Celeste (soul/jazz)
Ze wordt hier en daar al gretig vergeleken met Adele en Amy Winehouse. Zelf vinden we dat ze wel wat weg heeft van het tijdloze geluid van Etta James. De controle en puurheid in haar stem, de opmerkelijke instrumentatiekeuzes en prachtige videoclips zorgen er alvast allemaal voor dat volgend jaar ongetwijfeld van haar zal zijn.
Cosima (indie r&b/soul)
Het is best wel spectaculair hoe de gatekeepers de voorbije jaren radicaal veranderd zijn. Een belangrijke speler is nu Colors, een in Berlijn gevestigd YouTube-kanaal dat sessies opneemt met artiesten. Een van de betere opnames die recent verscheen, is die van Cosima, een Londense met een waanzinnige stem. Drie jaar geleden bracht ze met ‘Un-named’ al een overrompelend indie-r&b-liedje uit, en met ‘Close to you (moonlighting)’ luidt de artieste een langverwacht vervolgstuk van haar carrière in. Laat 2020 haar jaar worden.
Crack Cloud (postpunk)
Het verhaal van Crack Cloud is bijzonder. Meer dan een band, is het een multimedia-collectief dat bestaat uit herstellende drugsverslaafden en mentale-gezondheidswerkers die muziek gebruiken als houvast en de groepsleden zien als familie. Het songmateriaal is bovendien spectaculair. Single ‘The next fix’ laat post-punk grooven zoals het dat zelden doet met invloeden uit afropop. Crack Clouds optredens zijn bovendien heel goed: geen enkele andere band maakte dit jaar zoveel indruk op Best Kept Secret.
CXLOE (pop)
Wie hier voor HITS is gekomen, duikt maar beter stante pende in het oeuvre van CXLOE. De Australische popartieste heeft in 2019 een indrukwekkende reeks electropopbops de wereld in gestuurd, met ‘Low blow’ als onbetwistbaar hoogtepunt. Dit soort muziek wordt nu alternatief genoemd omdat onbeschaamde bangers het onderspit delven in de huidige mainstream, maar vergis je niet: weinig songs poppen meer dan die van CXLOE.
Donna Leake (jazz)
Haar sets spreken als een zorgvuldig bijgehouden encyclopedie variërend tussen ethio-, nu- en avant-garde jazz en jazz fusion terwijl ze zelf nog maar in haar prille twintiger is. Ze verrast keer op keer met haar selecties die teruggaan tot de jaren stillekes en groovey als bindmiddel kennen. Nieuwe muziek leren kennen was nog nooit zo fijn dankzij Donna.
Dry Cleaning (postpunk)
Zoals het elke ook maar half bekwame Britse band betaamt, heeft de reputatie van Dry Cleaning zich bij wijze van mond-tot-mond-reclame over het Kanaal verspreid. Het Londense viertal specialiseert zich net als zoveel andere bands op dit moment in post-punk, maar klinkt gelukkig toch verrassend anders. De dead-pan zang van Florence Shaw is uitermate aimabel, net als de bands voorliefde voor koppige pop.
Dua Saleh (alternatieve r&b)
Veel ervaring heb je niet nodig om te horen dat Dua Saleh bestemd is voor grote dingen. De muzikant en activist, geboren in Sudan en gevlucht naar de Verenigde Staten, barst van de bravado wanneer hen hun mond opent. Op de ep ‘Nūr’ heeft hen de producties van Psymun (Bon Iver, Young Thug, The Weeknd, Corbin) niet nodig om hun punt te maken. Alles klinkt zo verdomd intens, geen wonder dat hun liveshows een stevige reputatie hebben.
Georgia (synthpop)
Wegens succes verlengd, zie je geregeld. Wegens succes uitgesteld, is zeldzamer. Het overkwam de Britse Georgia die met ‘Started out’ en ‘About work the dancefloor’ zo’n onverwacht (radio)succes kende, dat Domino Records de release van haar nieuwe plaat achteruit schoof om tijd voor promo te maken. ‘Seeking thrills’ verschijnt nu in januari en belooft fans van Robyn en CHVRCHES op hun wenken te bedienen.
GRACEY (pop)
Wie wordt de UK’s volgende popster? Zal het Griff, L Devine of toch GRACEY worden? Die laatste lijkt qua kwaliteit momenteel alvast het meest consistent. De nummers op haar debuut-ep ‘Imposter syndome’ doen niet weinig denken aan Lorde, al mag het voor de artieste uit Brighton wel onbeschaamd poppy klinken. Naast het songwritertalent (ze schreef al nummers voor grote Britse namen), heeft GRACEY ook de x-factor om het te maken. Luister maar eens naar ‘Different things’ en probeer niet bezweerd te worden.
Haich Ber Na (wonky pop)
Haich Ber Na (vroeger simpelweg Haich) doet denken aan zijn stadsgenoten James Blake, Sampha en Jai Paul. Toch is hij inventief. Hij onderscheidt zich van alle andere projecten die invloeden plukken uit het werk van die drie poppioniers door radicaal zijn ding te doen: te spelen met stiltes, te denken buiten genres, radicale veranderingen binnen één nummer door te voeren. Nu nog niet zo groot, maar in een faire wereld komt daar snel verandering in.
Hannah Diamond (bubblegum bass)
We hebben er geringe tijd op moeten wachten – Diamond bracht drie jaar geleden haar eerste single (‘Fade away’) uit – maar haar debuutplaat is sinds enkele weken een feit. Het mag daarom dus een klein wonder zijn dat de plaat op zich zo samenhangend is, ondanks het lange maakproces en talloze singles. Wij zien haar alvast veel potten breken zoals enkele anderen uit de PC-Music keuken.
Jack Larsen (dream-pop)
Als je Jack Larsen zijn Instagram bekijkt, vermoed je dat hij gaat afkomen met frisgewassen Mac DeMarco-pop of hybride post-indie à la Frank Ocean of Tyler, The Creator. Deels zijn coming-of-age-elementen en een DIY-popintimiteit wel aanwezig in het werk van de muzikant uit Chicago, maar toch heeft hij ook iets nieuws in petto. Zijn album ‘MILDEW’ klinkt zo onwaarschijnlijk proper en onschuldig dat het moeilijk wordt om dichte peers te vinden. Zo klinkt hij als een one-man-boyband die dream-pop maakt; op papier een heel slecht idee, in de praktijk zo heilzaam dat zwichten verplicht wordt.
Jardin (punktronica)
Naast Ascendant Vierge maakt ook Jardin een buitengewoon interessante Brusselse mix van nachtelijk kabaal en popmuziek. Zijn nummer ‘Débordement’ was voor mij het strafste wat ik van eigen bodem in 2019 hoorde: het zuigt je vijfenhalve minuut mee in een heidens délire tussen hemelse synths en duivelse beats. Dat Jardin goed bezig is, bewijst zijn plekje op Les Trans Musicales in Rennes, Frankrijks belangrijkste showcasefestival.
Jean Dawson (post-Brockhampton-indie)
Waar Charli XCX de tastemaker is voor collega-popartiesten, vervult Brockhamptons Kevin Abstract die rol voor zijn genre (hoe noemen we dat momenteel? Gewoon indie?) Een van zijn nieuwe favorieten is Jean Dawson, een polyvalente half-Mexicaanse, half-afro-Amerikaanse rapper en zanger die al samenwerkte met Hudson Mohawke. Dawson heeft verschillende stijlen onder de knie en heeft, zo lijkt het wel, alle juiste middelen en connecties ter beschikking. Benieuwd waar dat naartoe gaat.
Jonathan Bree (indie)
‘You’re so cool’ maakte van Jonathan Bree een revelatie. Het leverde de Nieuw-Zeelander een spot op in de line-up van SXSW, waar hij volgens de aanwezigen een van de hoogtepunten van het festival werd. Helaas was hij daarmee wel een tikje te laat om David Lynch’s aandacht te grijpen voor een plekje in de soundtrack van Twin Peaks’ reboot. Want als er één ding wel Bree’s sound beschrijft, dan is het een Lynchiaanse toets. Verder horen we ook referenties naar The National en darkwave pop. Fascinerend!
Just Mustard (shoegaze)
Toen Just Mustard in 2018 ‘Wednesday’ uitbracht, bleef die plaat eerder onder de radar. Het was pas vorig jaar dat de carrière van de Ierse shoegaze-band in een stroomversnelling kwam, niet in het minst door de voorprogramma’s voor The Cure (!) en landgenoten Fontaines D.C in te vullen. Liedjes als ‘Frank’ en ‘Seven’ mogen dan geen grensverleggende nieuwe sound hebben, ze klinken wel tegelijk superspannend en bezwerend op z’n Warpaints.
J-Zbel (hardcore breaks)
De mysterieuze crew uit Lyon leek met ‘Le riddim du Bardouin‘ zowat in elke deconstructed club-mix van het afgelopen jaar op te duiken én terecht. Desalniettemin is het hun mix van bijna nostalgische benaderen van breakbeats, jungle en acid in combinatie met nieuwere invloeden zoals deconstructed club en hardere breakbeats dat van hen ongetwijfeld een van de meest spannende artiesten maakt in het club-circuit.
Katie Gately (artpop)
Technisch gezien is Katie Gately geen nieuwkomer. Ze bracht al een album uit bij Tri Angle, mocht Björk al een keertje remixen en nam een groot deel van de productie voor zich van Serpentwithfeets debuutalbum. Binnenkort verschijnt langspeler nummer 2 bij Houndstooth en die zou wel eens de grote doorbraak mogen betekenen. Ergens tussen Holly Herndon en Kate Bush houdt Katie het artsy, toegankelijk en bijzonder fris; vergaap je intussen alvast aan de epische schoonheid van de eerste single ‘Bracer’.
Lizz (reggaeton)
Naast het geregeld uitbrengen van reggaeton dan wel pop rap-nummers, gaat Lizz tevens door het leven als dj. Haar selecties en mixes op verscheidene platformen (ze is tegenwoordig residente bij Rinse FM) als live zijn intussen berucht. Het kan dus nog alle kanten uit alhoewel een eerste plaat haar hoogstwaarschijnlijk meteen uit de startblokken zou gaan laten schieten.
Lous and the Yakuza (poprap)
Haar allereerste single bereikte in drie maanden meer dan 4 miljoen streams op Spotify, een te verschijnen debuutalbum werd volledig geproducet door El Guincho (producer van Rosalía en Bad Gyal) en op Instagram gaat ze van een ontmoeting met Alicia Keys naar een concert op primetime tv in Italië. Vergis je niet: Lous is niet plotsklaps België’s nieuwste trots geworden, maar heeft hier al jaren voor gewerkt. Dat ze groot wordt, lijkt zeker.
LoveLeo (TikTok-slacker-pop)
Het voorbije jaar is TikTok uitgegroeid tot hét kanaal om via door te breken voor mainstream-artiesten. LoveLeo is best wel een gelukzak: zijn allereerste single ging meteen viraal op het sociale medium. ‘BOYFREN’ is even plezierig als irritant; een DIY retro-popliedje dat op de valreep van de jaarwisseling nog de trofee van ‘Pretty Girl’ van 2019 in de wacht wist te slepen. Het feit dat deze olijke jongen getekend is bij Godmode (Yaeji, Channel Tres, Shamir) doet ons het voordeel van de twijfel geven. Wordt ongetwijfeld vervolgd.
Lucky Daye (r&b)
Hij zit op hetzelfde label als Freddie Gibbs & Madlib en Normani, schreef al mee aan nummers van Mary J. Blige en Ne-Yo, en heeft het eigenlijk allemaal om een succesvolle carrière te starten: Lucky Daye. De verwachtingen voor deze smoothe r&b-crooner zijn hoog en de Spotify-cijfers voor het eerste hitje ‘Roll some mo’ (intussen gezegend met een remix van Ty Dolla $ign) indrukwekkend. Het funky ‘Late night’ vind ik dan nog beter, vermoedelijk luistert The Weeknd ook lichtjes jaloers naar die laatavondjam.
Lunch Money Life (instrumentaal en jazzy)
Het kan moeilijk snobbier dan een instrumentale band die begon als filosofische boekenclub en uitgroeide tot “muzikale mix van Sun Ra, J Dilla en Aphex Twin”. Toch is dat exact waar Lunch Money Life voor staat en gelukkig klinkt de muziek speelser en spannender dan wat je zou verwachten. Eigenlijk doet de sound van deze Londenaars een klein beetje denken aan STUFF. of Bombataz. Het kan dan ook niet anders dat grillige soundscapes als ‘Unlimited ice cream palace’ in België aanslaan.
Lyra Pramuk (ambient pop)
In 2020 gaan we collectief met verstomming geslagen worden door Lyra Pramuk. De in Berlijn gevestigde zangeres, muzikante, producer en componiste brengt met haar mix van geloopte klassieke zang en subtiele elektronica een nieuw en emotioneel geluid dat ze zelf tamelijk accuraat beschrijft als futuristische folk. Pramuk maakte deel uit van het Holly Herndon Ensemble en werkte voor nieuwe muziek samen met Ben Frost, kwestie van te kaderen wat voor vlees we hier in de kuip hebben. Heel straf!
Madison McFerrin (alternatieve r&b/soul)
Alternatieve r&b en soul werken momenteel goed op het internet. Welke muziek stream je immers anders slurpend van een Instagram-proof drankje in de koffiebar? Gelukkig is er ook heel wat jong bloed dat zich de voorbije jaren in de slipstream van Solange en Moses Sumney heeft ontplooid. Madison McFerrin bijvoorbeeld, een Amerikaanse die geboren werd in een familie van jazz-zangers en zelf met de meest ontspannende en feeërieke stem klaar is om geschiedenis te schrijven.
MC Tha (funk carioca)
In Zuid-en Midden-Amerika is al enkele jaren al heel wat aan het borrelen gaande van dancehall tot reggaeton, neo-perreo en funk carioca. MC Tha is bij die laatste een van de veelbelovende nieuwe namen in de Braziliaanse scene en bracht met ‘Rito de passá’ afgelopen jaar alvast een dikke lofbrief mee met redenen om ook in Europa compleet door te breken.
MC Yallah & Debmaster (experimentele hiphop)
MC Yallah mag dan al twintig jaar in de game zitten, eindelijk is de tijd rijp voor de Oegandese rapper om internationaal furore te maken. Haar Europese debuut met de Franse producer Debmaster sloeg op Unsound in als een bom en leverde het duo meteen een stevige tournee op. Met een nieuwe release op Hakuna Kulala (het sublabel van Nyege Nyege, bekend van Slikback) schopte de rowdy MC het over shapeshiftende producties tot in eindejaarslijstjes van The Wire, DJ Mag en FACT. Ze zal de komende maanden te zien zijn in Brussel, Antwerpen en Gent: wees maar zeker dat over die shows veel gepraat zal worden.
Odete (dystopische pop)
De Portugese producer Odete is een goed bewaard geheim van de Portugese scene. Daar zet ze samen met de andere leden van queer collectieven Mina en Circa A.D. de clubs van Lissabon in lichterlaaie. Odete’s eigen muziek houdt het midden tussen verschroeiende clubsounds en emotionele popmuziek. Het is niet altijd even simpel om je weg te vinden doorheen de dystopische producties en lawaaierige samples, maar is steevast wel de moeite waard. Komt met adelbrieven van Mykki Blanco en Violet.
Otha (synthpop)
Zij die de onderkoelde synthpop van Smerz en oldschool Kedr Livanskiy wel kunnen appreciëren, zijn bij Otha aan het juiste adres. Deze Noorse artieste serveert haar synthklanken zo kil dat hongerige psychopaten het er helemaal warm van krijgen. Drie nummers heeft Othalie Husøy intussen op het wereldwijde web gezwierd en ze zijn stuk voor stuk genadeloos efficiënt. Soms dromerig, steeds introvert, doch assertief, laat de awkward dansvloerqueen geen keuze buiten dansen.
Porridge Radio (indie rock)
Secretly Canadian is het label achter Whitney, Serpentwithfeet, Stella Donnelly en Jens Lekman. Altijd opletten geblazen dus wanneer de platenfirma een nieuwe signee voorstelt. Porridge Radio viel in 2016 al op met ‘Pasta, rice and other fillers’ maar belooft op hun komende langspeler nog een stap vooruit te zetten. Dana Margolin heet de frontvrouw van deze Britse rockband en zonder haar zou deze band veel minder voorstellen: haar songwriting is scherp en met een stem die in een paar seconden van breekbaar naar troostend naar geloofwaardig furieus kan gaan, houdt ze de luisteraar steevast op het puntje van zijn stoel.
Poupie (Franse pop)
Wie wordt de nieuwe Angèle? Niet dat we er per se nog eentje nodig hebben, maar je mag er wel op rekenen dat België’s belangrijkste exportproduct in de Franstalige gemeenschap een schokgolf veroorzaakt heeft waar een heleboel andere artiesten lustig op willen surfen. Hoe dan ook, Poupie heeft een even frisse en dynamische sound als Van Laeken, met naast een heleboel hitjes haar drietaligheid (Frans, Engels, Spaans) als kers op de taart. Luister twee keer ‘Faut me croire’ en probeer het dan maar eens uit je hoofd te krijgen.
Rakky Ripper (bubblegum bass, electropop)
Indiestyle heeft al een half decennium lang PC Music ook als de toekomst verklaard en nu lijkt de tijd ook eindelijk rijp voor de grote doorbraak van electropop (zie het succes van Charli XCX en Caroline Polachek). Rakky Ripper laat zich duidelijk inspireren door het internetlabel en doet al haar muziek klinken als de ‘Bailando’ van 2030. Charli is al fan, nu jij nog.
Rema (afrorap)
Popmuziek is eindelijk international! Een paar jaar geleden kregen we enkel afrobeat, reggaeton en andere dembows te horen als Justin Bieber, Ed Sheeran of Drake er potentieel in zag. Zuid-Amerikaanse muziek boomt intussen al eventjes, nu staan de Nigeriaanse sterren klaar voor een invasie. Burna Boy is momenteel alomtegenwoordig, zijn landgenoot Rema belooft als volgende hoge toppen te scheren. Of het nu Afrikaanse trap als ‘Spaceship Joselyn’ of het meer klassieke afropop genre ‘Dumebi’ betreft: deze youngster heeft de hits. Én de wind in de rug: de negentienjarige rapper/zanger prijkte zelfs al op de cover van The FADER.
Rimon (alternatieve r&b, neo soul)
In Nederland zorgt new kid on the block Rimon al eventjes voor woeste golven. Met ‘Bbygirl focu$’ bracht ze alvast een eerste ep uit die de verwachtingen alleszins inlosten. Met enkele singles en een feature op COLORS hield ze het afgelopen jaar relatief kalm, misschien maakt ze zich op voor de grote doorbraak met een nieuwe plaat dit jaar?
Schacke (fast techno)
Het gaat opeens gigantisch hard voor Schacke. Hét gezicht van de Kopenhaagse fast techno-scene bracht het voorbije jaar heel wat nieuwe releases uit en daar zet met ‘Kisloty people’ een anthem bij dat wereldwijd dansvloeren op stelten zette. Resident Advisor verkoos het daarom ook als nummer van het jaar. De producer heeft echter nog meer trashy lekkers in zijn repertoire, dat vaker wel dan niet durft flirten met trance en zelfs eurodance, maar ook Schacke’s verleden in meer noisey scenes niet verbergt.
Squid (postpunk)
Het jolige gezelschap uit Brighton wist gedurende Lijstjestijd een welverdiende vierde plaats in te pikken bij onze favoriete ep’s en gaven daarmee dus meteen hun visitekaartje af bij ons. Dat de Britten het hierbij niet gaan laten maar volgend jaar verder de hoekjes van krautrock, post -en artpunk gaan afsnijden, staat buiten kijf.
Virgen María (steamy electropop)
In het zog van Rosalía en Bad Gyal staan er nog een heleboel Spaanse acts op de rand van de doorbraak. De meest extravagante? Virgen María, een soort popster van de toekomst die seks, medidatie, hardstyle en asmr op een hoopje gooit en er verrassend genoeg nog mee wegkomt ook. Fenti, Gucci en Vetement schoven al aan voor samenwerking, toonaangevende festivals als Sonar en MIRA toonden zich dan weer fan.
Wednesday (lo-fi indie)
Elk jaar moet er wel een charmant DIY-bandje opduiken dat met jangelende coming-of-age-rock je wereld helemaal door mekaar schudt. Wednesday doet met de eerste singles van ‘I was trying to describe you to someone’ alvast een verdienstelijke poging met een sound die niet zou misstaan op het roster van Double Double Whammy (denk oude Mitski, Quarterbacks, LVL UP). Cute maar krachtig blijkt het credo van Karly Hartzmans band; wij zijn alvast verkocht.
Yin Yin (psychedelische rock)
Fijnproevers hebben de Nederlanders al aan het werk gezien op Leffingeleuren en worden omwille van hun vrij ingenieuze ‘thaichelica’ gerenommeerd. Fan van Khruangbin? Dan kom je met Yin Yin al een heel eind, weliswaar zonder de pruikjes.