Waar hiphop zichzelf het laatste decennium opwerkte tot hét genre dat de mainstream bepaalde, klonken er in 2023 steeds meer stemmen die beweerden dat het genre over z’n hoogtepunt heen is. En oké, de groten der aarde lieten zich inderdaad niet van hun sterkste kant zien. Artiesten als Drake en Nicki Minaj brachten platen uit waarbij kwantiteit duidelijk boven kwaliteit verkozen werd. Lil Uzi Vert liet zich op ‘Pink tape’ wel van hun avontuurlijke kant zien. Hoewel dat voornamelijk gemengde resultaten opleverde. Lil Yachty wist dan wel weer indruk te maken. Al deed hij dat door… hiphop de rug toe te keren en volop de kaart van de psychrock te trekken. Enkel Travis Scott wist ons met zijn langverwachte ‘Utopia’ en diens bezwerende synths te bekoren. Visuele vormgeving door Louis Van Keymeulen.
Wie de moeite deed om verder dan het tipje van de ijsberg te duiken, ontdekte echter dat rhymes & beats dit jaar gewoon weer een resem creatieve hoogtepunten afleverden. Wat dacht je bijvoorbeeld van ‘Scaring the hoes’, de knotsgekke plaat waarop Jpegmafia en Danny Brown zich van het meest hedonistische, extravagante kant laten horen? In de donkere bossen van California zorgden Sematary en zijn Haunted Mound dan weer voor de hardste, meest genadeloze drillrap van het moment.
Op ‘Voir dire’ klonk Earl Sweatshirt weer even narcotisch als we van hem gewend zijn. En ‘A grisaille wedding’ van Rainy Miller & Space Afrika toonde aan dat er nog steeds duchtig geëxperimenteerd wordt binnen het genre. Vanwege de grote ambient-invloed had deze grauwe-maar-toch-warme plaat even goed in onze elektronicalijst kunnen staan. Uiteindelijk lieten de actievere beats en de autotuneraps ons hem toch onder hiphop klasseren.
Maar ook wie niet per se op zoek was naar experimentele muziek, en liever gewoon een ijzersterke MC op de mic hoorde, kon dit jaar aan hun trekken komen. Op ‘Punk tactics’ teleporteerden Joey Valence & Brae ons terug naar de oostkust van de jaren negentig – alsof Biggie nooit overleden was. Iets minder geschikt om op mee te knikken, maar des te meer om je brein over te breken, waren de rhymes van Billy Woods. Samen met Kenny Segal maakte die onze favoriete rapplaat van het jaar. Wie de hiphopwereld al even in de gaten houdt, kent deze cultheld natuurlijk al langer dan vandaag.
Nee, hiphop was misschien niet meer zo alomtegenwoordig als de afgelopen jaren. Pop en reggaeton pikten dit jaar een iets groter stuk van de koek der aandacht mee dan andere jaren. En toch, wie beweert dat hiphop zijn doodsreutel aan het lossen is en dat er geen talloze creatieve hoogtepunten meer in voorkomen, heeft ook weer niet goed opgelet.